Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, συνεπικουρούμενη από τους μεγάλους ομίλους των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, έχει ξεδιπλώσει μια πρωτόγνωρης έκτασης επίθεση χειραγώγησης των λαϊκών στρωμάτων.

Με άξονες τη διαφάνεια, την αξιοκρατία, τη δίκαιη αναδιανομή και την κοινωνική διαβούλευση επιδιώκει να εκτονώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια και να ανοίξει το δρόμο για τη νέα αντεργατική θύελλα.

Για το σκοπό αυτό, αξιοποιεί ορισμένα νομοσχέδια (π.χ. την προστασία των δανειοληπτών και το επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης) αλλά και το προσχέδιο για τον Κρατικό Προϋπολογισμό (ΚΠ) του 2010.

Μιλώντας ο κ. Παπανδρέου στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου για την έγκριση του προσχεδίου του ΚΠ ανάμεσα στα άλλα τόνισε: «Με το πρώτο μας νομοσχέδιο κάναμε πράξη την αναδιανομή με τη στήριξη του εισοδήματος 2,5 εκ. πολιτών. Κάναμε πράξη την αλληλεγγύη. Κάναμε πράξη την κοινωνική ευθύνη, σε μια βάση εθνικής συμπόρευσης όλων των κοινωνικών εταίρων».

Στην πράξη, είχαμε μια προσαρμογή της πολιτικής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ σε συνθήκες βαθέματος της καπιταλιστικής κρίσης. Αξιοποιεί την προνοιακή πολιτική πτωχοκομείου, για να διαχειριστεί τα ακραία φαινόμενα φτώχειας και εξαθλίωσης. Αποτελεί τη συνέχεια της πολιτικής που ξεκίνησε η κυβέρνηση της ΝΔ με το επίδομα θέρμανσης και το Εθνικό Ταμείο Καταπολέμησης της Φτώχειας.

Οπως, όμως, δε βελτιώθηκαν οι συνθήκες διαβίωσης αυτών που πήραν το επίδομα θέρμανσης, έτσι και δε θα αλλάξει και αυτών που θα πάρουν το επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης.

Η ίδια η διαδικασία αναπαραγωγής του κεφαλαίου, ιδιαίτερα σε συνθήκες όξυνσης του ανταγωνισμού, έχει ως αποτέλεσμα, από τη μια μεριά, τη συσσώρευση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια και, από την άλλη, συνεχή επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, όχι μόνο σε σχετικό επίπεδο αλλά και σε απόλυτο για τους απολυμένους, τους μερικά απασχολούμενους, τους χρεοκοπημένους επαγγελματοβιοτέχνες και τα ξεκληρισμένα αγροτικά νοικοκυριά.

Τα προνοιακά επιδόματα, όπως και αν ονομαστούν, επιδιώκουν προσωρινά να διαχειριστούν την επιδείνωση της θέσης αυτών των στρωμάτων, χωρίς να μπορούν να ανακόψουν τη σχετική επιδείνωση σε σχέση με τον κοινωνικό πλούτο που παράγεται. Γενικότερα, η θωράκιση της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων δε συμβαδίζει με την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Η κυβερνητική υπόσχεση για «δίκαιη αναδιανομή» εξυπηρετεί πολύπλευρες και βαθύτερες στοχεύσεις ενταγμένες στη στρατηγική επιλογή εξυπηρέτησης των αναγκών του κεφαλαίου.

• Απόσπαση της λαϊκής συναίνεσης στην επιτάχυνση υλοποίησης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, ιδιαίτερα αυτών που αφορούν στο σφαγιασμό των εναπομεινάντων εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Συντονισμένα, αστική τάξη και το υπαλληλικό της προσωπικό, εστιάζουν στην ακαμψία της αγοράς εργασίας ως το βασικό εμπόδιο στην αντιμετώπιση της ανεργίας, αλλά και στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Παρουσιάζουν ως ακαμψία τα εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις.

Οι στόχοι που μπαίνουν είναι:

• Η ανάγκη για διεύρυνση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας, μέσα από γενικευμένη αξιοποίηση των διαφόρων μορφών μερικής απασχόλησης.
• Η μείωση του υψηλού επίπεδου προστατευτισμού των μόνιμων υπαλλήλων.
• Η κατάργηση των περιορισμών στις ομαδικές απολύσεις.
• Η παρεμπόδιση, εξαιτίας του κατώτερου μισθού, στις προσλήψεις νέων.
• Η αλλαγή του συστήματος συλλογικών συμβάσεων και η σταδιακή αντικατάστασή τους από τις ατομικές συμβάσεις.

Στο Ασφαλιστικό, εκτός των ήδη δρομολογημένων: της εξίσωσης των ορίων συνταξιοδότησης των γυναικών με τους άνδρες και της συρρίκνωσης των βαρέων και ανθυγιεινών, σχεδιάζουν τον περιορισμό των πρόωρων συντάξεων, την αύξηση (εθελοντική κλπ.) των ορίων συνταξιοδότησης και την περαιτέρω διεύρυνση του χρονικού διαστήματος υπολογισμού των συντάξιμων αποδοχών. Στο όνομα του περιορισμού των μη μισθολογικών δαπανών, επιδιώκουν την ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση της κρατικής και εργοδοτικής συμμετοχής στα ασφαλιστικά ταμεία. Αυτά θα έχουν ως αποτέλεσμα τη συρρίκνωση της τιμής της εργατικής δύναμης, την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

• Η «ανιδιοτέλεια» της κοινωνικής ευαισθησίας των κεφαλαιοκρατών και του ΣΕΒ στη χρηματοδότηση του επιδόματος αλληλεγγύης εξασφαλίσθηκε από την κυβέρνηση, εκτός των παραπάνω μέτρων και με το νέο πακέτο στήριξής τους. Αυτό περιλαμβάνει νέες φορολογικές απαλλαγές, με πρόσχημα τα μη διανεμόμενα κέρδη, γενναία κρατική χρηματοδότηση στο πλαίσιο της πράσινης οικονομίας, πενταετή πλήρη απαλλαγή από τις εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές για τους νεοπροσλαμβανόμενους, διευκόλυνση της επέκτασης της επιχειρηματικής δραστηριότητας στους κερδοφόρους τομείς της Υγείας και της Παιδείας, στο όνομα του περιορισμού των κρατικών δαπανών.
• Την αποδοχή της φτώχειας ως φυσικού φαινομένου και όχι ως αποτελέσματος του κεφαλαιοκρατικού χαρακτήρα της παραγωγικής διαδικασίας στον καπιταλισμό.

Η επίδειξη ευαισθησίας στο πλαίσιο του κοινωνικού εταιρισμού διευκολύνει την υπόθεση χειραγώγησης του κινήματος και της αυτοσυγκράτησης των όποιων αιτημάτων στα ασφυκτικά όρια της αναδιανομής. Ουσιαστικά, επιδιώκει να νομιμοποιήσει στις λαϊκές συνειδήσεις την κλεψιά του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου από μια χούφτα κεφαλαιοκράτες.

Ο υπουργός Οικονομικών, παρουσιάζοντας το προσχέδιο του ΚΠ ανέφερε ότι: «Είναι ένας προϋπολογισμός που διαμορφώνεται σε εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες με την οικονομία να βρίσκεται σε μεγαλύτερη ύφεση απ' ό,τι αναμενόταν και τον προϋπολογισμό του τρέχοντος έτους, του 2009, να αποτελεί την κορύφωση ενός πολυετούς εκτροχιασμού στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος».

Επιχειρείται να εμφανιστεί από μεριάς της κυβέρνησης, και όχι μόνο, ότι ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός και η συνεπακόλουθη αναγκαστική επιτήρηση της ελληνικής οικονομίας από την Κομισιόν ως ο βασικός παράγοντας καθορισμού των εξελίξεων σε επίπεδο κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής και της όποιας συρρίκνωσης των προεκλογικών εξαγγελιών περί αναδιανομής. Προσπαθεί, δηλαδή, να συγκαλύψει τον ταξικό χαρακτήρα της οικονομικής της πολιτικής και ο οποίος καθορίζεται από την ικανοποίηση των αναγκών των μονοπωλιακών ομίλων και από τις δεσμεύσεις υλοποίησης του ευρωενωσιακού σχεδίου ανάκαμψης της οικονομίας της ΕΕ. Σχέδιο το οποίο προσαρμόζει στις συνθήκες της κρίσης την αντιλαϊκή στρατηγική της Λισαβόνας.

Εκτός της ιδιαίτερης σημασίας που έχει η δημοσιονομική σταθερότητα για τη νομισματική ενοποίηση ανισόμετρων οικονομιών και τη διευκόλυνση κυκλοφορίας του κεφαλαίου και του ευρώ ως ενιαίου νομίσματος, σήμερα αυτή αξιοποιείται στο όνομα της αντιμετώπισης του δημοσιονομικού εκτροχιασμού και ως εργαλείο επιτάχυνσης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, αλλά και για να φορτωθούν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των λαϊκών νοικοκυριών. Εχουμε, δηλαδή, μια στρατηγική επιλογή που εφαρμόζεται στο σύνολο των χωρών της ΕΕ και ανεξαρτήτως του ύψους των δημοσιονομικών ελλειμμάτων.

Τα δημοσιονομικά ελλείμματα και χρέη σχετίζονται διαχρονικά με την πολιτική στήριξης και χρηματοδότησης των αναγκών του μεγάλου κεφαλαίου και των υπέρογκων στρατιωτικών δαπανών για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ. Χαρακτηριστική είναι η παραδοχή του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας στην ενδιάμεση νομισματική έκθεση ότι στο σύνολο της ΕΕ και εξαιτίας των χρηματοδοτικών πακέτων στήριξης του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αλλά και άλλων κλάδων του κεφαλαίου, το ακαθάριστο δημόσιο χρέος θα αυξηθεί μέχρι 20 μονάδες έως το τέλος του 2010. Στη συνέχεια, τονίζει ότι είναι απαραίτητη η υιοθέτηση αξιόπιστων μεσοπρόθεσμων σχεδίων δημοσιονομικής εξυγίανσης και τα οποία θα πρέπει να περιλαμβάνουν και μεταρρυθμίσεις συνταξιοδοτικών συστημάτων!

Στην ικανοποίηση των παραπάνω αναγκών είναι προσανατολισμένος και ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2010. Ο οποίος, στο σκέλος των εσόδων, προετοιμάζει μια νέα φοροεπιδρομή στα λαϊκά εισοδήματα μέσω της αύξησης των έμμεσων φόρων, ενώ στο σκέλος των δαπανών μειώνει τις επιχορηγήσεις στους φορείς της Κοινωνικής Ασφάλισης για να επιδοτήσει τις ασφαλιστικές εισφορές των κεφαλαιοκρατών.

Τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν κανένα συμφέρον να παρακολουθούν τόσο την ψευδεπίγραφη αντιπαράθεση ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ για τη διαφάνεια και την αξιοπιστία των οικονομικών μεγεθών όσο και τις εκκλήσεις του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβέρνηση να εφαρμόσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις.

Καμιά ανοχή. Με μεγαλύτερη απαιτητικότητα η εργατική τάξη να οργανώσει την ταξική της πάλη μη αποδεχόμενη τη διαιώνιση της φτώχειας, της ανεργίας και της εκμετάλλευσης.