Το ΚΚΕ πολύ καθαρά ανέφερε ότι στις άμεσες επιδιώξεις της νέας κυβέρνησης είναι η προώθηση των ανατροπών στα Εργασιακά και το ασφαλιστικό σύστημα

Το ερώτημα αυτό θα μπορούσε να είναι και σημερινό, διατυπωμένο ίσως από κάποιον επιφανές εκπρόσωπο του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου, από τον ΣΕΒ, ή ακόμα από κάποιο διεθνή οργανισμό. Διατυπώθηκε όμως πριν από 136 χρόνια - το 1873 - από βουλευτή του αγγλικού κοινοβουλίου ονόματι Στάμπιλτον, ο οποίος από τότε διατύπωνε την ευρύτατα γνωστή σήμερα θέση του κεφαλαίου για την ανάγκη προσέγγισης των συνθηκών εργασίας-παραγωγής με τα δεδομένα που ισχύουν στις οικονομίες που εμφανίζονται να είναι ανταγωνίστριες. Μόνο που ο ερίτιμος βουλευτής έθετε το ερώτημα αυτό σε υποθετική βάση, τότε που η Κίνα ήταν αποικία του δυτικού κεφαλαίου που απορροφούσε τα παραγόμενα προϊόντα της Δύσης, ενώ αντίθετα οι σημερινοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου θέτουν τα ερωτήματα αυτά υπό τις συνθήκες πραγματικών καταστάσεων. Γιατί, όντως, η Κίνα σήμερα έχει εξελιχθεί σε μεγάλη βιομηχανική δύναμη και ανταγωνίστρια του κεφαλαίου στη Δύση.

Η μικρή αυτή εισαγωγή έγινε με σκοπό να κατανοηθούν καλύτερα οι σημερινές επιδιώξεις του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, η ίδια η σφοδρή επίθεση που έχουν εξαπολύσει ενάντια στα εργασιακά δικαιώματα. Επίθεση, η οποία εκδηλώθηκε με ιδιαίτερη επιθετικότητα και ορμή στο τελευταίο Συμβούλιο ΕΚΟΦΙΝ που πραγματοποιήθηκε στις 9-10 Νοέμβρη στις Βρυξέλλες.

Από το Κείμενο Συμπερασμάτων του Συμβουλίου προκύπτει ότι το εύρος της επίθεσης σε βάρος των ευρωπαϊκών λαών - και όχι μόνο της Ελλάδας - αγκαλιάζει τους πιο πλατιούς τομείς της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας. Τα δημόσια οικονομικά, τα δημόσια συστήματα ασφάλισης και τις εργασιακές σχέσεις. Αναφέρεται συγκεκριμένα ότι πρέπει να παρθούν άμεσα πολιτικά μέτρα στους παραπάνω τομείς και κάνει παραπομπή στη στρατηγική των τριών σταδίων που αποφασίστηκε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Στοκχόλμης το 2001 (δημόσια οικονομικά, απασχόληση, αλλαγές στην κοινωνική προστασία...). Ευθέως αναφέρουν ότι πρέπει να υπάρξουν άμεσες παρεμβάσεις στο σύστημα των συντάξεων, στην κατεύθυνση της αύξησης του εργάσιμου βίου, καθώς και της αύξησης των ορίων συνταξιοδότησης. Το επιχείρημά τους είναι ότι οι εργαζόμενοι ζουν πολύ, ότι τα δημόσια ασφαλιστικά συστήματα είναι δαπανηρά και επιβαρύνουν τα δημόσια οικονομικά και, κατά συνέπεια, οι απασχολούμενοι θα πρέπει να προσαρμοστούν στις συνθήκες αυτές...

Εξίσου αποκαλυπτικοί είναι και στο θέμα των εργασιακών σχέσεων, όπου ανασύρουν όλες τις σκουριασμένες και ακραία αντιδραστικές θέσεις, που κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση, τον ΟΟΣΑ και το ΔΝΤ. Ειδικά για την Ελλάδα - σε μη δημοσιεύσιμα κείμενα του ΕΚΟΦΙΝ τα οποία όμως για καιροσκοπικούς λόγους έδωσε στη δημοσιότητα ο υπουργός Οικονομικών - τα συνδυασμένα πυρά στρέφονται κατά του νομικού πλαισίου προστασίας των εργαζομένων, το οποίο θεωρούν «άκαμπτο», και του θεσμού των εθνικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Είναι τα δύο «εμπόδια» με τα οποία πρέπει να ξεμπερδεύει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Για το μεν νομοθετικό πλαίσιο της προστασίας των εργαζομένων, είναι γνωστό εδώ και πολλά χρόνια ότι η μεγάλη εργοδοσία ζητά επιμόνως την «απελευθέρωση» του καθεστώτος των απολύσεων, έτσι ώστε να απολύει εργαζόμενους όποτε και όπως αυτή θέλει και το κυριότερο να απαλλάσσεται της ευθύνης καταβολής αποζημιώσεων. Στο δε θέμα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, κρίνουν ότι το υφιστάμενο σύστημα είναι ...συγκεντρωτικό και θέτουν το ζήτημα της ...αποκέντρωσής του και μεταφοράς του βάρους στις εργοστασιακές ή ακόμα και ατομικές συμβάσεις.

Δεν ζητούν τίποτα οι άνθρωποι, παρά μόνο να παραιτηθεί η εργατική τάξη από το κατακτημένο με αγώνες και αίμα δικαίωμά της να διαπραγματεύεται ως τάξη τα συλλογικά της συμφέροντα, όπως το ύψος της αμοιβής της εργατικής της δύναμης. Η οποία θα καθορίζεται πλέον σε τοπικό, εργοστασιακό ή και σε ατομικό επίπεδο, ώστε στη θέση του συλλογικού εργάτη να μπει ο κατακερματισμένος και ανίσχυρος ατομικός εργαζόμενος. Με δεδομένο ότι οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας κατοχυρώνουν τον κατώτατο μισθό της ανειδίκευτης εργασίας, οι δυνάμεις του κεφαλαίου, οι οποίες επιδιώκουν την όλο και μεγαλύτερη συμπίεση των μισθών, βλέπουν ως εμπόδιο στην επιδίωξή τους αυτή τον καθορισμό κατώτατου μισθού. Απαιτούν την κατάργησή του, ώστε να μπορούν να μισθώνουν εργατικές δυνάμεις με ακόμα λιγότερα... Αλλωστε, η απαίτηση αυτή διατυπώνεται και στο κείμενο του ΕΚΟΦΙΝ, όπου και ζητούν να προσλαμβάνονται νέοι και γυναίκες με μισθούς χαμηλότερους και από τον κατώτατο μισθό...

Να υπενθυμίσουμε ότι στην ομάδα των «16», Γιουρογκρούπ, αποφασίστηκε η λήψη των ακόλουθων μέτρων για τα κράτη - μέλη:

• Η αντιμετώπιση του κατακερματισμού στην αγορά εργασίας. Η ισοπέδωση δηλαδή των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, στο κατώτατο επίπεδο.
• Η υποστήριξη της ενεργού απασχόλησης. Η προώθηση δηλαδή όλων των πολιτικών απασχόλησης που εδραιώνουν τις ελαστικές μορφές εργασίας και προάγουν την ευελφάλεια...
• Η μείωση της εξάρτησης από τα επιδόματα και η αύξηση της ενεργού απασχόλησης. Πρόκειται για βάρβαρες επιδιώξεις, που ωθούν βίαια στην αγορά εργασίας όσους λαμβάνουν σήμερα επιδόματα, ενώ παράλληλα πιέζουν να εισέλθουν στην αγορά εργασίας γυναίκες και νέοι που θα προσλαμβάνονται σε κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας.
• Ελαστικό σύστημα μισθών που θα συνδέεται με το ύψος της παραγωγικότητας της εργασίας και να λαμβάνει υπόψη τις συνθήκες στις τοπικές αγορές. Ο κατακερματισμός της εργατικής τάξης στην πράξη.
• Αποτελεσματική αύξηση στις ηλικίες συνταξιοδότησης...

Αυτά τα μέτρα καλείται να υλοποιήσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το αμέσως επόμενο διάστημα.

Εδώ καλούμαστε να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα, γιατί πολλή θολούρα και σύγχυση υπάρχει από την πλευρά των αστικών κομμάτων, αλλά και από τις οπορτουνιστικές δυνάμεις. Το θεμελιώδες ερώτημα είναι, γιατί παίρνει τα μέτρα αυτά η Ευρωπαϊκή Ενωση σήμερα; Αν πιστέψουμε τον αστικό Τύπο, τα σκληρά αυτά μέτρα πάρθηκαν επειδή η Ελλάδα παρουσιάζει υψηλά ελλείμματα και μεγάλο χρέος και επειδή οι Ευρωπαίοι είναι οργισμένοι από την αβελτηρία της χώρας μας να τους παρουσιάσει ψεύτικα στατιστικά στοιχεία. Γι' αυτούς τους λόγους έχουν πάρει ανάποδες οι Βρυξέλλες και ...τρέχουν τη χώρα.

Ερώτημα: Αν η Ελλάδα είχε χαμηλό δημοσιονομικό έλλειμμα και μικρό χρέος, θα εφάρμοζε η κυβέρνησή της σε σύμπνοια με την ΕΕ τα μέτρα αυτά; Ασφαλώς ΝΑΙ. Γιατί ακριβώς τα ίδια μέτρα καλούνται να εφαρμόσουν και χώρες που βρίσκονται σε καλύτερη δημοσιονομική θέση από την Ελλάδα. Αρα; Το κριτήριο για την επιβολή των σαρωτικών αυτών μέτρων στα εργασιακά και το ασφαλιστικό σύστημα δεν είναι η δημοσιονομική κατάσταση, η οποία βέβαια έχει το δικό της ειδικό βάρος στα πλαίσια της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης. Είναι η δημιουργία ευνοϊκότερων συνθηκών κερδοφορίας των επιχειρήσεων, αύξησης της εκμετάλλευσης με φτηνούς εργαζόμενους.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση και τα μονοπώλια χαράσσουν τους πολιτικούς τους στόχους με βάση στρατηγικές επιλογές που έχουν ληφθεί πολλά χρόνια πριν. Οι στρατηγικές επιδιώξεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι οποίες είναι και στρατηγικές επιδιώξεις του μεγάλου κεφαλαίου, έχουν καθοριστεί με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τη στρατηγική της Λισαβόνας. Στους μακρόπνοους αυτούς στόχους υποτάσσονται οι τακτικοί στόχοι και οι πολιτικές αποφάσεις οι οποίες λαμβάνονται στις διάφορες φάσεις της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης. Από την άποψη αυτή, είναι ενδεικτικό ότι η επίθεση σε βάρος των λαϊκών κατακτήσεων σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση ξεκίνησε το 1991, όταν η ευρωπαϊκή οικονομία βρισκόταν αντιμέτωπη με την οικονομική κρίση. Συνεχίστηκε αμείωτη και εντάθηκε στην περίοδο της οικονομικής άνθησης η οποία ξεκίνησε το 1993.

Το καλοκαίρι του 2000 στη Σύνοδο της Λισαβόνας, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες παίρνουν τη μεγαλεπήβολη απόφαση να καταστήσουν την ευρωπαϊκή οικονομία μέσα στα επόμενα 10 χρόνια την ανταγωνιστικότερη του πλανήτη...

Οι ίδιες πολιτικές επιλογές, που σαρώνουν εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις, συνεχίζονται μέχρι την εκδήλωση της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης το καλοκαίρι του 2007.

Η επίθεση κατά των λαϊκών δικαιωμάτων όχι μόνο δε σταμάτησε, αλλά εντάθηκε και σκλήρυνε. Βεβαίως, στις σημερινές συνθήκες κρίσης οι ευρωπαϊκοί λαοί καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα της οικονομικής στήριξης των μονοπωλιακών ομίλων με τα κρατικά πακέτα στήριξης.

Κοντολογίς, η παραπέρα «απορρύθμιση» των εργασιακών σχέσεων, η διάλυση των ασφαλιστικών συστημάτων και η αντιμετώπιση των δημοσιονομικών ανισορροπιών από τους λαούς, οι πολιτικές αυτές επιλογές δεν μπορούν να αποδοθούν σε συγκυριακούς λόγους και σε κάποιους κακούς γραφειοκράτες οι οποίοι αρέσκονται, ως σύγχρονοι σαδιστές, να βασανίζουν τους ευρωπαϊκούς λαούς. Αντίθετα, οι ανατροπές αυτές έχουν στρατηγική στόχευση και επιδιώκουν την αναβάθμιση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου στο ανταγωνιστικότερο του πλανήτη. Η αλήθεια είναι ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί πληρώνουν πολύ σκληρά τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις που υποβόσκουν και οξύνονται στα πλαίσια της πάλης που διεξάγει η κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη, με στόχο το μοίρασμα των αγορών, των πρώτων υλών και το νέο μοίρασμα των εδαφικών περιοχών του κόσμου. Εκεί βρίσκεται και η ρίζα του κακού. Αυτός είναι και ο λόγος που οι σημερινοί Στάμπιλτον, όπως ο μακαρίτης προγονός τους, ζητούν προσαρμογή του εργατικού μισθού της Ευρώπης σε ασιατικά επίπεδα...

Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που επιβεβαιώνεται σε ό,τι αφορά τις πολιτικές επιδιώξεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Πολύ καθαρά ανέφερε ότι στις άμεσες επιδιώξεις της νέας κυβέρνησης είναι η προώθηση των ανατροπών στα Εργασιακά και το ασφαλιστικό σύστημα. Και η επιβεβαίωση των πολιτικών του θέσεων ήταν άμεση. Οσον αφορά το ΣΥΡΙΖΑ, αυτός αναζητά τις αιτίες των σημερινών προβλημάτων στο ...Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, και προωθεί το ...επαναστατικό αίτημα της κατάργησής του. Οπορτουνισμός με τα όλα του. Γιατί είναι φοβερό να στρέφεσε κατά του μέσου (Σύμφωνο Σταθερότητας) και να μη βλέπεις το σκοπό (στρατηγική της Λισαβόνας), η οποία είναι η απάντηση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου στον οξύτατο ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό που σοβεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Να, γιατί η διέξοδος που προτείνει και παλεύει το ΚΚΕ για τον αντιμονοπωλιακό δρόμο ανάπτυξης είναι η μοναδική σε όφελος του λαού.

* «Κεφάλαιο», τόμος 1, σελ. 622.