Στην αντίθετη κατεύθυνση από τα εργατικά συμφέροντα και τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα κινείται και το νέο πλαίσιο αιτημάτων, που έθεσε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ για την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας του 2006. Και βέβαια απόδειξη αυτού δεν είναι μόνο το μίζερο ποσοστό αυξήσεων που ζητάει η ΓΣΕΕ για τους κατώτερους μισθούς και τα μεροκάματα. Που ας σημειωθεί, ακόμα και αν ικανοποιηθεί από τους εργοδότες, σε καμιά περίπτωση δεν αλλάζει το εξευτελιστικό τους επίπεδο, που σήμερα είναι μόλις 591 ευρώ και 26,4 αντίστοιχα. Είναι επιπλέον το γεγονός ότι όλη η στρατηγική και η τακτική της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, παρά τις «αγωνιστικές κορόνες της», δεν ισχυροποιεί τις εργατικές διεκδικήσεις, αλλά τις υπονομεύει. Ισχυροποιεί τους βιομηχάνους και το κεφάλαιο και όχι τους εργάτες και τους αγώνες τους.

Αραγε ποιον εξυπηρετεί ο ισχυρισμός που διατυπώνει η ΓΣΕΕ, και μάλιστα μέσα στο κείμενο της καταγγελίας της Σύμβασης ότι το πρόβλημα είναι πως οι ασκούμενες πολιτικές δεν είναι αποτέλεσμα σύνθεσης, ώστε να έχουν την απαραίτητη κοινωνική συναίνεση; Ποιον βοηθάει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, όταν θεωρεί κεντρική της επιδίωξη την αύξηση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας, η οποία μάλιστα είναι προϋπόθεση για την αύξηση της απασχόλησης; Μήπως αυτά δεν ευαγγελίζονται η κυβέρνηση και ο ΣΕΒ; Αυτό το χαβά δεν παίζουν το ΠΑΣΟΚ και η Ευρωπαϊκή Ενωση, με όλα τα επιτροπάτα τους;

Είκοσι πέντε χρόνια μετά την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ενωση (τότε ΕΟΚ) η ΓΣΕΕ, όπως άλλωστε και όλα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, συνεχίζει να πλασάρει το μύθο του «ευρωπαϊκού παραδείσου». Αυτήν και μόνο αυτήν την αξία έχει το περίφημο σύνθημα - στόχος της ΓΣΕΕ, για σύγκλιση των εργατικών μισθών με τους μισθούς των 15 χωρών της ΕΕ! Λες και δεν υπάρχει πλέον η εμπειρία. Και όλα αυτά, όταν η Στρατηγική της Λισαβόνας - την οποία υιοθετεί η ΓΣΕΕ - όχι μόνο σαρώνει ό,τι κατακτήσεις είχαν οι εργάτες των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, αλλά και βαθαίνει ακόμα περισσότερο τις ανισότητες, μεταξύ χωρών, περιφερειών και εργαζομένων σε αυτές. Η θεωρία της σύγκλισης δεν είναι μόνο έωλη, είναι και επικίνδυνη, αφού συσκοτίζει τον πραγματικό ένοχο για την κατάσταση της εργατικής τάξης, που είναι η γενικότερη πολιτική της ΕΕ.

Και βέβαια δεν μπορεί να υπάρξει καμιά εμπιστοσύνη σε αυτή την πλειοψηφία, όταν από τη μια καταγγέλλει τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και από την άλλη σπεύδει να πάρει μέρος στις λεγόμενες «επιτροπές διευθέτησης» που θα εφαρμόσουν αυτόν ακριβώς το νόμο. Καμιά εμπιστοσύνη σ' αυτούς που, ενώ δήθεν ουρλιάζουν για το διαχωρισμό των εργαζομένων σε νέους και παλιούς, έκαναν ό,τι έκαναν στον ΟΤΕ... Οταν αποδέχονται την ισχύ των αντιασφαλιστικών νόμων που με τον πιο επίσημο και σκληρό τρόπο επιβάλλουν τέτοιους διαχωρισμούς. Το πλαίσιο που κατέθεσε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Γι' αυτό είναι βαθιά εχθρικό προς τα συμφέροντα των εργαζομένων. Συμφέροντα που βρίσκουν επάξια εκπροσώπηση στις διεκδικήσεις του ΠΑΜΕ, που με το συλλαλητήριο στις 12 Νοέμβρη δείχνει και το δρόμο που αυτές μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.