Το «πρόσωπο» της ΕΕ παραμένει αποκρουστικό και βαθιά αντιλαϊκό και πριν και μετά την ανάδειξη της «νέας ηγεσίας». Η συμφωνία στην οποία κατέληξαν οι 27 ηγέτες της ΕΕ για τα δύο κορυφαία πόστα που προβλέπει η συνθήκη της Λισαβόνας (του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και του ύπατου εκπροσώπου της εξωτερικής πολιτικής), είναι συμφωνία που στόχο έχει να κάνει «πιο αποτελεσματική» την παρέμβαση της ΕΕ ανά τον κόσμο, ισχυροποιώντας τη θέση των ευρωμονοπωλίων στον άγριο διαγκωνισμό με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για το ξαναμοίρασμα των αγορών, των πρώτων υλών κ.ο.κ. Καμία σημασία δεν έχει από την άποψη αυτή αν τα δύο πρόσωπα που διορίστηκαν στις δύο σημαντικές θέσεις του ευρωοικοδομήματος είναι γνωστά και «δημοφιλή» ή αν έχουν αριστοκρατική ή λαϊκή καταγωγή. Το κυρίαρχο ζήτημα είναι ότι θα κάνουν ό,τι μπορούν, μαζί φυσικά με την υποστήριξη των 27 κυβερνήσεων, να δώσουν νέα ώθηση στην υλοποίηση της αντιδραστικής συνθήκης της Λισαβόνας, με την οποία προωθείται η παραπέρα στρατιωτικοποίηση της ΕΕ, θεσμοθετείται ο «ελεύθερος ανταγωνισμός» και θωρακίζεται η ελευθερία των μονοπωλίων στην άγρια εκμετάλλευση των λαών, εντός και εκτός της ΕΕ. Οποιον, λοιπόν, και να τοποθετήσουν επικεφαλής της ΕΕ, η καπιταλιστική βαρβαρότητα θα είναι το πραγματικό πρόσωπο της ΕΕ. Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι σε κάθε χώρα η λαϊκή δυσαρέσκεια να εκφραστεί με την πάλη ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων, στην προοπτική της λαϊκής εξουσίας και ο συντονισμός των λαϊκών κινημάτων με όρους σύγκρουσης και ρήξης με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό...