Το πλάνο πρόβλεπε να πάρουμε ηλεκτρονικά τα αποκόμματα από τις χτεσινές εφημερίδες και από κει που θα 'μασταν να κάνουμε τα απαραίτητα σχόλια. Είναι κάτι που το επιτρέπει η τεχνολογία σήμερα, το κάνουμε όποτε χρειαστεί.

Το πλάνο άλλαξε. Το άλλαξαν οι πρωταγωνιστές. Οχι αυτοί που παρουσιάζονται σαν πρωταγωνιστές στα πρωτοσέλιδα, αλλά μερικοί από κείνους που ενώ σηκώνουν τον δικό τους σταυρό, όχι μόνο δεν το βάζουν κάτω, αλλά επιμένουν κι εξακολουθούν να δίνουν μαθήματα ανθρωπιάς, αντίστασης και προοπτικής.

Βίτσι, χτες, στον καφενέ ενός απ' τα χωριά του. Το κομπιούτερ σε ασύρματη σύνδεση, τα αποκόμματα απ' τον αστικό Τύπο στην οθόνη. Ψάχνεις τα θέματα που προβάλλουν τα πρωτοσέλιδα κι ύστερα τα κύρια άρθρα: Μια σούπα όλοι: επιχειρήσεις, επαγγελματίες και μισθωτοί «με δεύτερη δουλειά». Ολοι παρουσιάζονται σαν ισότιμοι φοροφυγάδες!

Πρώτο σχόλιο: Ολα αυτά, απ' την απόσταση που μας χωρίζει φαντάζουν και τελικά είναι ένα τίποτα. Μια απάτη, για να συνεχίσει το γκουβέρνο να είναι γκουβέρνο και οι αποκάτω ακόμα πιο κάτω. Να νιώθουν κι ένοχοι γιατί ψάχνοντας τρόπο να ζήσουν τα παιδιά τους κάνουν δεύτερη δουλειά με «μαύρα», άρα φοροκλέφτες κι αυτοί, κατά το γκουβέρνο. Ισα κι όμοια με τον καπιταλιστή, που έχει χίλιους τρόπους να είναι φορολογικά νόμιμος, αυτός, η βδέλλα που ζει απ' το αίμα των εργατών. Κλείνεις την οθόνη. Η κουβέντα στο διπλανό τραπέζι είναι πιο ζωντανή. Οι άνθρωποι μιλάνε για την ερημιά, για τη νέα ξενιτιά, για τη ζωή που δε βγαίνει. «Τα καλύτερά μου χρόνια ήταν στο αντάρτικο, τότε ζούσαμε» τον ακούς να λέει. Τι γίνεται; Μήπως χάσαμε κάποιο ίσο; Καθόμαστε και σχολιάζουμε την κάθε μπαρούφα στον αστικό Τύπο, όταν η ζωή είναι αλλού; «Το Κόμμα», λέει, «αχ το Κόμμα, αν δεν ήτανε το Κόμμα δε θα ζούσαμε. Γιατί; Ξέρεις; Είχαμε πάρει τα όπλα και στο πρώτο αντάρτικο κι αυτό δεν μας το συγχώρησαν ποτέ αυτοί που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς. Με το Κόμμα όμως βγήκαμε πάλι στο βουνό. Και ζήσαμε. Να σου πω έναν έναν πώς γυρίσαμε από τις σοσιαλιστικές χώρες. Ολοι επιστήμονες, τεχνίτες, μάθαμε γράμματα. Και τώρα καμαρώνουμε τα παιδιά μας, να προκόβουν κι αυτά με ψηλά το κεφάλι. Μην ακούς. Ηταν δύσκολα, πολύ δύσκολα στο αντάρτικο. Αμα ήτανε όμως πάλι αντάρτης θα 'βγαινα».

Α ρε μπαρμπα-Θόδωρα.

Που δεν είσαι προμηθευτής νοσοκομείων κι έτσι δε θα μάθεις ποτέ πως έχει προκύψει θέμα μέγα μεταξύ των προμηθευτών που ζητάνε να ξαναμοιραστεί η πίτα. Κι επιμένεις πως ή θα ξεσηκωθεί ο λαός, ή θα χάνει διαρκώς...

Στο Βίτσι, λοιπόν. Περιμένοντας τους συντρόφους από την Πελοπόννησο και τη Θεσσαλονίκη που θα 'ρθουν σήμερα. Από τις Οργανώσεις που βγήκαν μπροστά στην άμιλλα στην περσινή Οικονομική Εξόρμηση που έγινε για να φτιαχτεί το κτίριο που θα στεγάσει το αρχείο του ΚΚΕ.

Ο μπαρμπα-Θόδωρας με το «καλησπέρα» συστήνεται: «Βγήκα στο βουνό στις 17 Ιούνη του '47». «Βγήκα στο βουνό», είπε. Δεν τον πήρε κανείς με το ζόρι. Βγήκε στο βουνό. Ρωτάς «γιατί» κι ένας ποταμός φουσκώνει αφήγηση. Ο γιος του από δίπλα έχει ακούσει άπειρες φορές την ιστορία. Ξαναβουρκώνει. Πάει σ' ένα συρτάρι βγάζει ένα «ντιβιντί» και το βάζει να παίζει. Είναι το αφιέρωμα στον ΔΣΕ που είχε μοιραστεί μαζί με τον «Ριζοσπάστη». Ο μπαρμπα-Θόδωρας σα να μην το έχει ξαναδεί φωνάζει συνέχεια «σταμάτα το εδώ» κι αρχίζει να λέει μια ιστορία για κάποιον που αναγνώρισε. «Ξεκινήσαμε μαζί απ' το Σινιάτσικο...».

Το πρώτο «ντιβιντί» έχει τελειώσει, κάποιος βγάζει απ' την τσάντα ένα άλλο, είναι το «τρέιλερ» απ' τη ταινία της Δημητρίου «Η ζωή στους βράχους». «Φύταγα αίμα», ακούγεται να λέει μια αντάρτισσα. Ανοίγει άλλη κουβέντα, επιμένει ο παππούς να μας πει πώς βάφτηκε ο Λαιμός ως πέρα στην Κούλα κόκκινος απ' το αίμα κείνη τη μέρα. Θυμάται ξάφνου τον Βαϊνά: «24 χρονώ διοικητής, το βάζει ο νους σου; παλικάρι απ' τα γεννοφάσκια του». Στην οθόνη μια αντάρτισσα ρωτάει «ξέρεις πόσα ποτάμια είναι απ' τον Εβρο ως εδώ; τα πέρασα όλα». Ηταν απ' την όγδοη μεραρχία, του Σοφιανού.

Εχουμε χάσει το λογαριασμό. Εχουνε μπλέξει οι αφηγήσεις. Γυρνάει η κουβέντα στους συντρόφους που θα 'ρθουν: «Να τους πάτε στο νοσοκομείο, τώρα το 'χουν φτιάξει, να δεις πώς ήταν, μια σπηλιά χωμένη τότε...».

Προσπαθείς να ξαναγυρίσεις στα σχόλια για τα άρθρα στον αστικό Τύπο. Αδύνατο. Πάνω που πας να βάλεις σε δημόσια συζήτηση τη θέση του ΚΚΕ για την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας μ' αφορμή τα στοιχεία από τις ΗΠΑ που διάβασες λίγο πριν, μπαίνει στην κουβέντα η συντρόφισσα Ελπινίκη: «Αχ παιδί μου, αν δεν είχαμε εμείς τον Τζαμαλούκα δε θα μιλάγαμε τώρα».

Κλείνεις το κομπιούτερ κι αρχίζεις να ρωτάς πώς θα πας στη ρεματιά που ήταν το νοσοκομείο πάνω απ' τις Καρυές. Θα 'ρθουν οι σύντροφοι σήμερα και πρέπει να ξέρουμε τι λέμε, να μπορούμε με παραδείγματα να δείξουμε τι σημαίνει λαϊκή εξουσία. Κι εδώ στην Πρέσπα, στα 40 τόσα χωριά γύρω απ' το Βίτσι, η λαϊκή εξουσία είχε γίνει πράξη. Να υλικό πολύτιμο για να φιλοξενηθεί στο αρχείο του ΚΚΕ έτσι που να γίνεται εργαλείο στον αγώνα που δίνουμε για τον ίδιο στόχο: τη λαϊκή εξουσία.