Ενα αναβόσβημα των φώτων στον απέναντι ώστε να προφυλαχτεί από το μπλόκο.

Τόσο απλό και τρελαίνει την εξουσία που δε διανοείται πως μετά από τόσες ενέσεις αγάπης και προστασίας του πολίτη, αυτοί οι άχρηστοι εξακολουθούν να θεωρούν τους αστυνόμους εχθρούς.

Το ονομάζουν «αλληλεγγύη παρανόμων» που επειδή είναι παράνομοι γι' αυτό θεωρούν εχθρό τους το κράτος. Η αλήθεια είναι πως ακριβώς έτσι νιώθουν οι άνθρωποι, παράνομοι απέναντι σε ένα κράτος που αυτό και οι νόμοι του τους τσακίζουν τα δικαιώματα, ανήκουν σε άλλους, υπηρετούν άλλους, υπηρετούν το δίκιο των πλουτοκρατών. Με έναν πηγαίο τρόπο, ο καθημερινός άνθρωπος μακριά ακόμα απ' το να κάνει επιστημονική ανάλυση της κατάστασής του, αναγνωρίζει τη σύγκρουση ανάμεσα στο ένα και το άλλο δίκιο. Και παίρνει θέση. Με το δίκιο των δικών του ανθρώπων. Καλά κάνουν και νιώθουν έτσι οι άνθρωποι.

Και είναι τελικά χιλιάδες οι τέτοιου είδους μικρές καθημερινές πράξεις αντίστασης. Δε φτάνουν. Στο επόμενο μπλόκο που δε θα προλάβουν να σου ανάψουν τα φώτα να αλλάξεις δρόμο θα πάρεις κλήση γιατί «δεν έχετε αναγομώσει κύριε τον πυροσβεστήρα σας». Ξέρει τον τρόπο να σε βρει παράνομο το όργανο. Ολος ο «κώδικας οδικής κυκλοφορίας» μια πρόφαση για να εφευρίσκονται παράνομοι είναι. Κάθε νόμος που φτιάχνεται από τους αποπάνω, για να χτυπήσει τους αποκάτω έτσι είναι. Μια πρόφαση.

Κρατάμε τη διάθεση αντίστασης και ψάχνουμε τον τρόπο να βρει αυτή διέξοδο και προοπτική. Δεν αρκεί να μη θέλουμε το νόμο και τον αστυνόμο τους. Πρέπει, πλέον, τα πανό να περιγράφουν την επιλογή.

Οπως χτες, οι οικοδόμοι διαδήλωναν για τη λαϊκή κατοικία και θα 'πρεπε να 'χουν μαζί τους καθέναν που δεν έχει σπίτι, έτσι αύριο πρέπει να διαδηλώσουν οι αγρότες που βγάζουν βαμβάκι και οι κτηνοτρόφοι με το μαλλί των προβάτων τους μαζί με τους εργάτες των κλωστοϋφαντουργείων. Οι μεταλλεργάτες που χτίζουν βαπόρια μαζί με τους ναυτεργάτες που τα κινούν και τους νησιώτες που τα έχουν ανάγκη και πάει λέγοντας ως το σημείο που η συνολική κοινωνική ανάγκη να βρει την ικανοποίησή της σ' έναν κεντρικό σχεδιασμό όπου η ιδιοποίηση του κοινωνικού πλούτου θα έχει καταργηθεί.

Την ώρα που οι αστοί μιλάνε για τα ελλείμματα του προϋπολογισμού τους, κάθε εργάτης έχει χίλιους λόγους να ζητά να βουλιάξει αυτό το σύστημα, να πιάσει πάτο.

Τόση εμπειρία πια. Τόσες εναλλαγές στην κυβέρνηση. Κι όλο πιο σφιχτός ο χαλκάς. Τα εργατικά - λαϊκά αιτήματα δεν χωράνε σ' αυτό το σύστημα.

Τώρα πια ούτε αυτοί που υφαρπάζουν ξανά και ξανά τη λαϊκή ψήφο δεν τάζουν σωτηρία της ψυχής. Λένε «βουλιάζουμε» και κρύβουν ότι αυτό που κινδυνεύει να βουλιάξει είναι το δικό τους σύστημα, αυτό που δε χωράει τους εργάτες. Ε, να βουλιάξουν! Από ποιους ζητάνε βοήθεια; Από τον άστεγο, τον απολυμένο, τον φτωχοπληρωμένο; Δεν πρέπει να την έχουν.

Οταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δηλώνει γραπτά πως οι άνεργοι είναι ευλογία για τους καπιταλιστές, γιατί μ' αυτούς θα πιέσουν τους άλλους εργάτες για να γίνουν όλοι λάστιχο, το πρόβλημα δεν αφορά τη δημοκρατία. Δεν την αφορούσε από τότε που η Συνθήκη του Μάαστριχτ πέρασε από την κάθε Βουλή. Ποτέ τέτοια θέματα δε λύνονται με όρους «δημοκρατίας», γιατί η αστική δημοκρατία είναι ένα πρόσχημα. Οποτε θέλουν να τσακίσουν εργάτες, δημοκρατικά το αποφασίζουν.

Κάτσε σκέψου. Κάθε φορά που φτάνεις στην κάλπη πόσους εκβιασμούς κουβαλάς.

Και σκέψου επίσης την ώρα που έχεις δεθεί αλυσίδα στην περιφρούρηση μιας απεργίας πόσους εκβιασμούς έχεις πετάξει στα σκουπίδια.

Αυτή είναι η βασική διαφορά στη συνείδηση ανάμεσα στη δημοκρατία της γραβάτας - λεπίδας που σκοτώνει και της δημοκρατίας των αποκάτω που ορίζουν αυτοί τους κανόνες του παιχνιδιού.

Εδώ και καιρό είμαστε πια στο μη παρέκει. Το επόμενο βήμα είναι να γίνει κατανοητό πως κανένα κάστρο δεν είναι απόρθητο. Αρκεί να μη μένεις στις φωνές. Αρκεί να το οργανώσεις. Αυτό είναι το κίνημα. Και πρωτοπορία το Κόμμα. Ο συλλογικός νους και οργανωτής της τάξης. Οταν ο αστοί χτυπάνε το Κόμμα, αφοπλισμό θέλουν να επιβάλλουν.

Ασχετο: Τέλος, και οι «εκατό μέρες» πριν ακόμα μετρηθούν. Αλλάξανε, λέει, τα δεδομένα. Βέβαια, τώρα έχουν κάτσει για τα καλά στο σβέρκο σου. Το μόνο που πράγματι άλλαξε είναι η κατάσταση των εργαζομένων που καθημερινά επιδεινώνεται. Την οργή που πηγάζει από μια τέτοια διαπίστωση προσπαθούν να αναχαιτίσουν ξαναστήνοντας αναχώματα τύπου ΣΥΝ. Πήγε στο διάλογο, νομιμοποίησε την επιδίωξη των ανατροπών, αλλά αποχώρησε μετά για λόγους ...αισθητικής. Δεν έχει δώσει, είπε ο πρόεδρος του ΣΥΝ, η κυβέρνηση τις θέσεις της ώστε να ξέρει ο λαός. Λες και δεν τα έχει πει όλα προεκλογικά η κυβέρνηση, λες και δεν τα έχουν συνυπογράψει όλα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, λες και δεν έχουν κοινές θέσεις στη ΓΣΕΕ των εργατοπατέρων.