Δικαίως δεν κρύβουν την ικανοποίησή τους τα δημοσιογραφικά συγκροτήματα της αστικής τάξης καθώς όπως εκτιμούν - αυτό τουλάχιστον θέλουν να προβάλουν - μετά την ανάλογη ψηφοφορία στο ΠΑΣΟΚ, τώρα και με την ψηφοφορία στη ΝΔ, τα δύο κυρίαρχα κόμματα του κεφαλαίου εμφανίζονται να έχουν ισχυρή βάση.

Ελπίζουν πως έτσι θα αποφύγουν επικίνδυνους κλυδωνισμούς. Μένει στους εργαζόμενους, στα λαϊκά στρώματα που ακόμα αποθέτουν εμπιστοσύνη σ' αυτά τα δύο κόμματα να διαψεύσουν στην πράξη τις ελπίδες της αστικής τάξης. Δε χρειάζεται να περιμένουν πολύ. Ηδη η μία μετά την άλλη οι εφημερίδες που στηρίζουν ΝΔ βεβαιώνουν ότι τώρα πια η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει «ισχυρό σύμμαχο».

Σε τι χρειάζεται αυτός ο πολιτικός σύμμαχος στην κυβέρνηση; Μα ακριβώς για να αντισταθμίσει την ευρύτατη κοινωνική αντίθεση σε μια πολιτική που με την αντιδραστικότητά της χτυπάει το ίδιο καθέναν όπου κι αν ψηφίζει. Εκεί, στο πεδίο της αναπόφευκτης κοινωνικής σύγκρουσης, η αστική τάξη επιδιώκει να αντιπαραθέσει ένα ισχυρό πολιτικό μέτωπο υπέρ των συμφερόντων της.

Ποια είναι αυτά τα συμφέροντα; Τα περιέγραψε με τον τρόπο του προχτές ο Παπανδρέου στο συμπόσιο της οικονομικής ολιγαρχίας. Ολα εκείνα που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αφορούν στο ταμείο. Ολα εκείνα που ο ίδιος ο πρωθυπουργός εκτιμά ότι θα χρειαστούν συγκρούσεις για να περάσουν. Υπάρχει κάτι φιλολαϊκό που να χρειάζεται σύγκρουση για να περάσει; Οχι. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός έσπευσε να δείξει - ως «συμφέροντα», με τα οποία θα συγκρουστεί - όλους όσοι δε σπεύδουν να δώσουν άλλοθι στην πολιτική του και δε μετέχουν στον «κοινωνικό διάλογο». Οι εργάτες που δε μετέχουν στο διάλογο αυτοί προσδιορίζονται ως αντίπαλος από τον Παπανδρέου. Και σ' αυτή του τη μάχη η αστική τάξη τον βεβαιώνει ότι θα έχει ισχυρό σύμμαχο τη ΝΔ και υπό τον νέο αρχηγό της.

Παράλληλα, στο ευρύτερο περιβάλλον πληθαίνουν οι φωνές που εντοπίζουν πως η εκστρατεία για την ειρήνη στο Αφγανιστάν είναι μόνο πόλεμος. Πως το κυνήγι των ναρκωτικών είναι επίσης έλεγχος για το ποιος θα έχει τον έλεγχο του ναρκω-εμπορίου. Και πως η περίφημη μείωση των στρατιωτών στο μέτωπο δεν είναι τίποτα άλλο από διαρκής αύξησή τους - για ποια αυριανά μέτωπα άραγε;

Οταν αυτή η συζήτηση ανοίγει μεταξύ αυτών που έχουν θεό τους το κράτος-σύμβολο του ελεύθερου και δημοκρατικού κόσμου, δε μας ξενίζουν οι μικρότερου εύρους κωλοτούμπες διαφόρων στη γειτονιά μας.

Στον ΣΥΝ άνοιξε μια συζήτηση για τις ευθύνες περί το Μάαστριχτ. Και όσοι είναι χωμένοι ως το λαιμό σπεύδουν να χαρακτηρίσουν «παπανδρεϊσμό» (ξέρουν όλοι τους καλά τι σημαίνει ο όρος) τα περί αδύνατου κρίκου (ότι μπορεί, δηλαδή, να σπάσει η ιμπεριαλιστική αλυσίδα) και σε αντιδιαστολή προτείνουν στην κυβέρνηση να ψάξει μεταξύ των ιμπεριαλιστών για τις συμμαχίες που θα την βοηθήσουν να υπονομεύσει τις πειθαρχίες που επιβάλλει η συνθήκη. Δηλαδή «κάτω τα χέρια απ' το Μάαστριχτ, μπορεί να γίνει και ανθρώπινο». Το θέμα κυριολεκτικά δεν πρέπει να μας αφορά ως την ώρα που κάποιους απ' αυτούς θα τους ξαναβγάλουν στην πρώτη γραμμή για να τους ξαναπαρουσιάσουν ως την αριστερά του μέλλοντος. Κι αυτοί που θεωρούν δεδομένο το Μάαστριχτ και οι άλλοι που όψιμα προσπαθούν να εμφανιστούν ως και αντιιμπεριαλιστές, έχουν δώσει εξετάσεις στο κύριο: Στο τσάκισμα του εργατικού κινήματος, στην υπονόμευση της προοπτικής του, στο χτύπημα του ΚΚΕ. Ορισμένοι, καθ' έξιν υπονομευτές, ίσως το ξαναεπιχειρήσουν. Εδώ είμαστε...

Ασχετο: Διαβάζουμε στο ημερολόγιο: «Στο Λένινγκραντ, στο Σμόλνι, δολοφονείται με περίστροφο ο Σεργκέι Κίροβ, ένας από τους επιφανέστερους παράγοντες του Κομμουνιστικού Κινήματος και του Σοβιετικού Κράτους». Ηταν 1η Δεκέμβρη του 1934, μια ανύποπτη εποχή...