Δε χρειάζεται κάποιος να ανατρέξει στο βάθος του χρόνου και να φτάσει στις απαρχές της ίδρυσης του ομοσπονδιακού κράτους για να δει ότι ένα «όργιο» παρατυπιών λαμβάνει χώρα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, έστω και στη σύντομη ζωή αυτού της νέας σχετικά κρατικής οντότητας. Βέβαια, οι ιστορικοί παραλληλίζουν τα όσα «αλλόκοτα» συμβαίνουν στην αυγή της νέας χιλιετίας και ενδέχεται να συνεχίσουν να συμβαίνουν μέχρι την ορκωμοσία του 43ου Προέδρου στις 20 του Γενάρη, με τις εκλογές του 1876, όπου ο νικητής στις κάλπες ηττήθηκε για μια «ύποπτη», μάλλον χρηματισμένη ψήφο, στο σώμα των εκλεκτόρων και τελικά ο Ράδερφορντ Μπίτσαρντ Χέιζ εκλέχτηκε ως 19ος Πρόεδρος των ΗΠΑ!

Ωστόσο το γεγονός που «βγάζει μάτι», αν και ελάχιστοι το συζητούν μεγαλοφώνως, είναι ότι πίσω από τους πρωταγωνιστές -«μνηστήρες», οι άνθρωποι που κινούν τα νήματα, πασχίζοντας και οι δύο να φτάσουν στη γραμμή του τερματισμού πρώτοι, έχουν μακρά «προπονητική ιστορία» στην παραδοσιακή αρένα της «νοθείας των ψήφων»! Μια νοθεία που σίγουρα «εξευγενίζει» την πολιτική ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών και μάλλον είναι αυτή που τους προσέδωσε και τον τίτλο ευγενίας: «η πιο σύγχρονη και ισχυρή δημοκρατία του πλανήτη».

Λοιπόν όπως έχουν παραταχθεί οι δυνάμεις στο «πεδίο μάχης της Φλόριντα», μπορεί κανείς να δει τους ανθρώπους που ηγούνται των αντίπαλων ομάδων. Από τη μία για τους Ρεπουμπλικανούς και τον Τζορτζ Μπους Τζούνιορ, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών, Τζέιμς Μπέικερ, ένας εκ των ανθρώπων που ως βλαστός της πετρελαϊκής βιομηχανίας έλαβε τα μαθήματά του και κυρίως ωφελήθηκε τα μάλα από την πρώτη κλεμμένη, κατά κυριολεξία, εκλογική αναμέτρηση για τη Γερουσία που έγινε από τον Λίντον Τζόνσον. Βέβαια, για τους Ρεπουμπλικανούς, αποτελεί ειρωνεία της Ιστορίας το γεγονός ότι ο άνθρωπος που ηγείται της αντίπαλης ομάδας των Δημοκρατικών είναι ο Γουίλιαμ(Μπιλ) Ντέιλι.

Αραγε τι σημαίνει αυτό το όνομα; Απλά, ο επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας του Αλ Γκορ, είναι γιος του Ρίτσαρντ Ντέιλι, του θρυλικού δημάρχου του Σικάγου που τα εκλογικά του «μαγειρέματα» είναι ιστορικά συνδεδεμένα με τη νίκη του Τζον Κένεντι επί του Ρίτσαρντ Νίξον για μερικές χιλιάδες ψήφους το 1960.

Το 1960, η εκλογική μάχη μεταξύ Κένεντι και Νίξον κρίθηκε στο φωτο-φίνις, αφού ψήφισαν οι νεκροί, οι περαστικοί, τα ιπτάμενα αντικείμενα αγνώστου ταυτότητας και φυσικά τα απανταχού τετράποδα. Ο ψηφοφόρος συνοδευόταν πίσω από το παραβάν, ώστε να είναι εξασφαλισμένο ότι θα ψηφίσει αυτό που «πρέπει». Η συνήθης τακτική των ανθρώπων του μηχανισμού, ήταν να περιμένουν τα αποτελέσματα από τα εκλογικά τμήματα της «άλλης» πλευράς ώστε να απαντήσουν με τις ψήφους που χρειάζονταν για να καλυφθεί η διαφορά. Στο βιβλίο «American pharaon» μια πολιτική βιογραφία του Ντέιλι, ένας μάρτυρας διηγείται ότι εκείνη την 8η Νοεμβρίου κάποιος έφτασε σε ένα εκλογικό τμήμα και φώναξε: «Χρειαζόμαστε τριάντα ακόμη ψήφους!» Και αυτοί οι ψήφοι βρέθηκαν ως διά μαγείας στην κομητεία Κουκ!

Οταν οι Ρεπουμπλικανοί κατηγόρησαν το δήμαρχο για εκλογική νοθεία, εκείνος τους πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα: στις αγροτικές περιοχές του Ιλινόις που ελέγχουν οι Ρεπουμπλικανοί, είπε, τα αποτελέσματα είναι εξίσου πλασματικά με τα αποτελέσματα ορισμένων περιφερειών του Σικάγου για τις οποίες διαμαρτύρονται εκείνοι. Το επιχείρημα του Ντέιλι είχε εμπνεύσει τότε τους σκιτσογράφους, αλλά ποτέ δεν αμφισβητήθηκε στα δικαστήρια.

Ο Κένεντι κέρδισε για 8.858 ψήφους, σε σύνολο 5 περίπου εκατομμυρίων, και απέσπασε τους 27 εκλέκτορες του Ιλινόις. Στο Τέξας, από όπου προερχόταν ο αντιπρόεδρός του Λίντον Τζόνσον, και όπου υπήρξαν επίσης καταγγελίες για νοθεία, το Δημοκρατικό Κόμμα κέρδισε για 16.257 ψήφους. Το Σώμα των Εκλεκτόρων ψήφισε τον Κένεντι με 303 ψήφους έναντι 219 του Νίξον. Αλλοι 15 εκλέκτορες αγνόησαν το αποτέλεσμα στις νότιες πολιτείες από τις οποίες προέρχονταν και ψήφισαν το γερουσιαστή Χάρι Μπερντ. Παρά τις παρατυπίες, ο Νίξον δεν αμφισβήτησε τα εκλογικά αποτελέσματα, γιατί ως γνήσιο «πολιτικό ζώον» ήξερε ότι σε περίπτωση που πήγαινε στα δικαστήρια, οι δημοκρατικοί θα απαντούσαν με το ίδιο νόμισμα, καθώς και το δικό του επιτελείο είχε «φτιάξει» τα αποτελέσματα κατά τον ίδιο τρόπο στο νότιο Ιλινόις! Το μόνο που ήθελε ο Νίξον είναι να παραμείνει πολιτικά «ζωντανός» και αυτό το πέτυχε και κατάφερε να εκλεγεί δις μάλιστα Πρόεδρος με κατάληξη βέβαια, την παραίτηση υπό το βάρος του σκανδάλου Γουότεργκέιτ! Ενα ακόμη λαμπρό δείγμα της αμερικανικής δημοκρατίας!

Οσο για τον Μπέικερ, μαθήτευσε σε ένα μεγάλο «μάγειρα» και ήταν στο επιτελείο του ασχέτως αν ήταν δημοκρατικός. Οπως προαναφέρθηκε πρόκειται για τον Λίντον Τζόνσον, που πια η εκλογή Κένεντι ήταν το κύκνειο άσμα του. Η θητεία του άρχισε πολύ νωρίς και τα πρώτα δείγματα τα βρίσκουμε το 1948, όταν «κέρδισε» για μόλις 87 ψήφους επί συνόλου 90.000, τη θέση του Γερουσιαστή του Τέξας και μάλιστα με ορισμένα εκλογικά τμήματα να δείχνουν υπέρογκο αριθμό ψηφοφόρων. Περίπου 2.000 περισσότερους από αυτούς που ήταν εγγεγραμμένοι!

Βέβαια ο Τζόνσον και οι σύμβουλοί του φοβούμενοι μία πιθανή νομική προσφυγή προγραμμάτισαν να καθυστερήσουν την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, να θέσουν το θέμα ακόμη και της επανάληψης της ψηφοφορίας. Τότε εμφανίστηκε στη σκηνή ένας φέρελπις δικηγόρος ο Αμπε Φόρτας που κατέφυγε σε δικαστική διαμάχη για την εκλογική αναμέτρηση. Εννοείται ότι στο τοπικό δικαστήριο έχασε αλλά τον συμβούλεψαν να καταφύγει στο Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε αυτό το σημείο η μάχη είχε κριθεί υπέρ του Λίντον Τζόνσον καθώς τόσο ο ίδιος όσο και ο Φόρτας, πολύ σωστά είχαν υπολογίσει ότι ο δικαστής Μπλακ θα παρέμβει και θα αποφασίσει υπέρ του Τζόνσον. Ο λόγος; Ο δικαστής Μπλακ φοβούμενος τη συνεχώς αυξανόμενη δύναμη των Νοτίων (Ντίξικρατς) του Στρομ Θάρμοντ μετά τον πόλεμο θα ήθελε πολύ να δει έναν πρώην «Νιου Ντίλερ» - δηλαδή τους αξιωματούχους που περιστοίχιζαν τον Φράνκλιν Ντ. Ρούζβελτ με το πρόγραμμα «Νιου Ντιλ» - να διατηρεί τη θέση του.

Εννοείται, ότι από αυτό το μαγείρεμα όλοι επωφελήθηκαν. Φυσικά ο Τζόνσον που έγινε αντιπρόεδρος αλλά και Πρόεδρος μετά τη δολοφονία του Κένεντι, αλλά και η ομάδα Φόρτας, όπου ανήκε ο Μπέικερ!