Associated Press

Αδιάκοπος ο αγώνας των Παλαιστινίων

Οι διπλωματικοί ελιγμοί αποδεικνύονται, μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, ολοένα και πιο ανίσχυροι μπροστά στο πασιφανές και αυτονόητο αίτημα του παλαιστινιακού λαού για ανεξαρτησία, κυριαρχία, ελευθερία, για ανθρώπινες συνθήκες ζωής, για αξιοπρέπεια. Σχεδόν δύο μήνες, τώρα, και ο απολογισμός των θυμάτων βαρύς: 236 νεκροί και περισσότεροι από 7.000 τραυματίες, πολλοί από τους οποίους, σε νεότατη ηλικία, έχουν υποστεί σοβαρότατες αναπηρίες.

«Συγκρατημένη χρήση αληθινών πυρών και μόνο από θέση αυτοάμυνας», επικαλείται ο ισραηλινός στρατός, του οποίου, όμως, πολλοί αξιωματούχοι, μιλώντας στα ΜΜΕ, έχουν παραδεχτεί ότι η εντολή είναι να γίνονται επιλεκτικά πλήγματα σε μάτια και σπονδυλική στήλη, έτσι ώστε να υπάρχει καθημερινά «μικρός αριθμός νεκρών, τέτοιος που να μπορεί να είναι ανεκτός από τη διεθνή κοινή γνώμη και την ίδια στιγμή να επιτυγχάνεται η μεγαλύτερη δυνατή ζημιά στους τραυματίες»!

Αν ο παλαιστινιακός λαός υψώνει περήφανα το κεφάλι και σηκώνει τη σφεντόνα απέναντι στις ισραηλινές κάννες, υπάρχει ακόμη ένας πόλεμος να αντιμετωπίσει. Ενας πόλεμος, που διαρκεί και όλα αυτά τα χρόνια της «ειρηνευτικής διαδικασίας», και πλέον έχει γίνει αδυσώπητος τις τελευταίες εβδομάδες, και δεν είναι άλλος από τον αποκλεισμό, την οικονομική ασφυξία, στην οποία έχει υποχρεώσει τα παλαιστινιακά εδάφη ο ισραηλινός στρατός, σφίγγοντας τον κλοιό ολοένα και περισσότερο.

Μετά από την παύση κάθε οικονομικής δραστηριότητας και την αναγκαστική ανεργία του 40% των Παλαιστινίων εργατών, η ισραηλινή ηγεσία ανακοίνωσε, και επισήμως, την παρακράτηση των φόρων που υποχρεούται να παραδίδει στην Παλαιστινιακή Αρχή από τα κατεχόμενα εδάφη, σύμφωνα με τη συμφωνία του Οσλο. Η Επιτροπή του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες μίλησε για «στυγνή γενοκτονία», απευθύνοντας επείγουσα έκκληση για την παροχή έκτακτης οικονομικής βοήθειας προς τον παλαιστινιακό λαό που, πλέον, αντιμετωπίζει, εκτός από τη φυσική εξόντωσή του από τα ισραηλινά όπλα, και σοβαρότατο πρόβλημα επιβίωσης.

Η ισραηλινή ηγεσία κατηγορεί τον Γιάσερ Αραφάτ για έλλειψη προσπάθειας να καταστείλει παντελώς κάθε χρήση βίας, θεωρώντας ανεπαρκή την εντολή του για κατάπαυση του πυρός από το εσωτερικό των αυτόνομων περιοχών, ζητώντας, επί της ουσίας, το αδύνατο: να ελέγξουν οι παλαιστινιακές αρχές ενόπλους που δρουν εκτός του εδάφους που έχουν δικαιοδοσία να επεμβαίνουν για θέματα ασφαλείας! Ζητώντας, σε ένα δεύτερο επίπεδο, από τους Παλαιστινίους αστυνομικούς να ελέγξουν, με τη βία, τους ομοεθνείς τους διαδηλωτές, όπως, άλλωστε, έπραξε, με κόστος 13 ζωές και δεκάδες τραυματίες, η ισραηλινή αστυνομία, που προσπάθησε βάρβαρα να κλείσει κάθε στόμα, εντός του Ισραήλ, που άρθρωσε λόγο υπέρ της ειρηνικής συνύπαρξης με τους Παλαιστινίους, υπέρ της ικανοποίησης του, πασιφανώς, δίκαιου αιτήματος για ανεξαρτησία και εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ.

Η έκρηξη, που πολλοί εκτιμούσαν εδώ και καιρό, είναι γεγονός και το αιματοκύλισμα, που κυοφορούσε μέσα στην ίδια τη δομή της, η «ειρηνευτική διαδικασία» είναι πια η καθημερινότητα της δεύτερης Ιντιφάντα, σε έναν αγώνα άνισο, που πολλοί επιμένουν να ξεχνούν ότι είναι ο αγώνας ενός κατακτημένου λαού, ενάντια σε έναν στρατό κατακτητή. Στις κηδείες των 13χρονων και 15χρονων παιδιών, στα προσκεφάλια των τραυματιών, στα κλειστά μαγαζιά και στα σκοτεινά κλειδαμπαρωμένα σπίτια το συναίσθημα είναι κοινό: είναι η αγωνία ενός λαού να αναπνεύσει, να ζήσει, να έχει ένα βιώσιμο κράτος. Και το βλέμμα δεν μπορεί παρά να βλέπει προς μία κατεύθυνση: προς το ισραηλινό φυλάκιο στην είσοδο της κάθε παλαιστινιακής πόλης. Εκεί όπου θα πέσουν οι επόμενοι νεκροί, εκεί όπου θα καταλήξει και η επόμενη πορεία, εκεί που είναι η ανεξάρτητη Παλαιστίνη!