«Η στροφή στον προσανατολισμό στην εργατική τάξη και τη νεολαία που ακολούθησε τον αντίστοιχο βηματισμό του Κόμματος έδωσε αποτελέσματα ίσως πιο σύντομα από όσο περιμέναμε στο 9ο Συνέδριο».

Η παραπάνω διαπίστωση από τις θέσεις του 10ου Συνεδρίου δεν αποτελεί βουλησιαρχική εκτίμηση. Ολο το προηγούμενο διάστημα δεκάδες μέλη της ΚΝΕ απειλήθηκαν, δέχτηκαν πιέσεις, συγκρούστηκαν, αναγνωρίστηκαν ως πρωτοπόροι από τους συνάδελφους τους. Οι απολύσεις, οι μεταθέσεις - τιμωρία, οι απολογίες, οι προσπάθειες απομόνωσης, που στόχο είχαν να τρομοκρατήσουν το πρωτοπόρο κομμάτι σε κάθε χώρο δουλειάς, οι κινητοποιήσεις στα JUMBO, στη WIND, στο λιμάνι, ο προσανατολισμός στις βιομηχανικές ζώνες, οι απεργιακές περιφρουρήσεις έξω από φάμπρικες και εργασιακούς χώρους, οι κλειστές σχολές κατάρτισης στις απεργίες, αποτέλεσαν μάθημα για τις οργανωμένες μας δυνάμεις, μας έβγαλαν συνολικά πιο δυνατούς. Η πίστη και η ατσάλινη πειθαρχία μπροστά σε μάχες που οι συνέπειες ήταν γνωστές από πριν ανάδειξαν χαρακτηριστικά, που δείχνουν πως μια γενιά μελών της ΚΝΕ διαπαιδαγωγείται με διαφορετικούς όρους, είναι έτοιμη να συγκρουστεί, έχει πιο καθαρό το στοιχείο της αυτοθυσίας.

Υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα μελών της ΚΝΕ, που βγήκαν μπροστά, οργάνωσαν τη μάχη, απειθάρχησαν σε εργοδοτικές εντολές, ξεπέρασαν «θεσμικά» εμπόδια. Μέλη και φίλοι της ΚΝΕ, που δουλεύουν σε μεγάλους εργασιακούς χώρους, απέργησαν και στάθηκαν με παλικαριά απέναντι στην εργοδοσία, αντιστάθηκαν και κουρέλιασαν προτάσεις δωροδοκίας και εξαγοράς. Κατοχύρωσαν με την αγωνιστική και πρωτοπόρα στάση τους στη συνείδηση περισσότερων εργαζόμενων, τα σωματεία στα οποία ανήκουν και το ΠΑΜΕ, ενίσχυσαν το κύρος του ΚΚΕ στους συνάδελφους τους.

Τα πλούσια συμπεράσματα από τις απεργιακές μάχες, η πολιτική συμπεριφορά της εργατικής νεολαίας, πρέπει να αποτελούν σταθερά περιεχόμενο συζήτησης ιδιαίτερα στις κλαδικές ΟΒ. Η εμπειρία από την παρέμβασή μας στην εργατική νεολαία ανέδειξε την αντιφατικότητα που κυριαρχεί στη συνείδησή της. Παίρνοντας ως βάση πως το συντριπτικό κομμάτι των νέων εργατών εξακολουθεί να παραμένει μακριά από τις δομές του συνδικαλιστικού κινήματος απέχοντας από συλλογικές διαδικασίες, η αντιφατικότητα που παρατηρείται ιδιαίτερα στο φόντο αγώνων είναι φυσιολογική. Είναι φυσιολογικό να συνυπάρχουν αγωνιστικότητα με απογοήτευση, σιχτίρισμα και συμβιβασμός, έπαρση αλλά και φόβος. Παράλληλα, σε περιόδους που οξύνεται η επίθεση, η αναζήτηση της αγωνιστικής διεξόδου δεν αποτελεί μονόδρομο, δεν πολιτικοποιείται αυτόματα η συνείδηση. Αναζωπυρώνεται το στοιχείο της αναζήτησης στην εύκολη λύση, πολλαπλασιάζονται οι λογικές του ατομικού δρόμου.

Η στροφή στον προσανατολισμό στην εργατική δουλειά γέννησε νέες δυσκολίες, φανέρωσε πιο έντονα πάγιες αδυναμίες μας. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τις υποτιμήσουμε ή να τις κρύψουμε κάτω από το χαλί. Χρειάζεται να μελετήσουμε ανά χώρο και κλάδο εξάρσεις και ξεπετάγματα που παρουσιάζονται. Να παίρνουμε υπόψη, όχι για να το αποδεχτούμε, αλλά για να εντείνουμε την ιδεολογική και πολιτική δουλειά στην εργατική νεολαία, πως ένα σημαντικό κομμάτι της, που έκανε το βήμα και βγήκε μπροστά, συνεχίζει και ταλαντεύεται, μπαίνει σε μάχες έχοντας αδύναμο ή ανώριμο πολιτικό κριτήριο. Αυτό το κομμάτι σήμερα κατανοεί με βάση τις ανάγκες του πως αυτά που έχει δεν του φτάνουν, οργίζεται, παράλληλα, όμως, συνεχίζει και μιλάει κουμπωμένο και με απόσταση για διεκδικήσεις και ρήξεις. Χρειάζεται να στρέψουμε την προσοχή μας σε νέους εργάτες που συμμετέχουν με αυξομειώσεις προσφοράς και δράσης στις κινητοποιήσεις και τις απεργίες, παίρνουν μέρος σε αρχαιρεσίες των σωματείων, προσεγγίζουν καλύτερα με βάση την εμπειρία τους την πολιτική του Κόμματος.

Το σύνθημα «γεια σου Παναγόπουλε εργατοπατέρα...» από τα μπλοκ των stage δείχνει πως κατανοείται από πιο πλατιά τμήματα νέων εργατών, έστω και πρωτόλεια, ο χαρακτήρας του εργοδοτικού συνδικαλισμού. Απαιτείται όμως συνδυασμένη πολιτική δουλειά, διότι αυτό το βήμα είναι ανεπαρκές αν δε συνδυάζεται με την απάντηση στο ερώτημα «ποιος με ποιον και για ποιο σκοπό», με την κατανόηση της ανάγκης του άλλου δρόμου ανάπτυξης.

«Οι πρώτοι που είναι ανάγκη να πειστούν και να οργανωθούν για τη σοσιαλιστική διέξοδο είναι οι νέοι και οι νέες της δουλειάς, γιατί αυτό είναι το πιο ζωντανό κομμάτι της πρωτοπόρας τάξης».

H παραπάνω διατύπωση στις Θέσεις του 10ου Συνεδρίου σε συνάρτηση με το κομμάτι στην απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του Κόμματος για τη Νεολαία, που αναφέρει πως «η εργασιακή διαδικασία παραμένει ο αναντικατάστατος χώρος που δίνει γνώση και πείρα για τη συνειδητοποίηση της νεολαίας», δεν αποτελούν υποτίμηση στα άλλα τμήματα της νεολαίας. Βάζουμε στο επίκεντρο την εργατική δουλειά και εμπιστευόμαστε τη νέα βάρδια, διότι οι νέοι που μπαίνουν ή βρίσκονται ήδη στην παραγωγή, είναι στο βασικό άξονα λειτουργίας, αναπαραγωγής και επιβίωσης αυτού του συστήματος, δηλαδή στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Οι νέοι εργάτες μπορούν και πρέπει πιο εύκολα να αντιληφθούν το συμφέρον τους και να οργανωθούν για τη σοσιαλιστική διέξοδο. Μπορούν πιο εύκολα να αντλήσουν συμπεράσματα από την εμπειρία τους στην παραγωγή. Οτι από τον πλούτο που οι ίδιοι παράγουν κρατούν ένα ελάχιστο κομμάτι, ίσα ίσα για να αναπαράξουν την εργατική τους δύναμη και την επόμενη μέρα. Οτι τον κόπο και τον ιδρώτα της εργατικής οικογένειας τον κλέβει μια χούφτα καπιταλιστών που ζει παρασιτικά και επιβιώνει εις βάρος μας.

Χωρίς ενδοιασμούς και με σταράτες και καθαρές κουβέντες, πρέπει να τεθεί στο προσκήνιο ο άλλος δρόμος ανάπτυξης. Να συζητούν όλο και περισσότεροι νέοι εργάτες για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό κάτω από τον εργατικό έλεγχο. Να δένονται τα άμεσα αιτήματα που απαντούν στο σήμερα με αιτήματα προοπτικής που θα φέρουν την οριστική λύση.

Η τρομοκρατημένη συνείδηση να μετατραπεί σε αντικαπιταλιστική. Αυτό δεν είναι σύνθημα, αλλά όρος απεγκλωβισμού, οργάνωσης και σε τελική ανάλυση είναι ο όρος προσέλκυσης στην πάλη για το σοσιαλισμό. Το σύστημά τους πρέπει να λερωθεί, να χρεωθεί τις απολύσεις, τους μισθούς - φιλοδώρημα, την ανασφάλιστη και μαύρη εργασία, τα εργατικά ατυχήματα, συνολικά την επιδείνωση των συνθηκών που μπαίνει ένας νέος σήμερα στην παραγωγή.

Να γίνει κτήμα της εργατικής τάξης και της νέας βάρδιας της πως μπορεί να ζήσει χωρίς τους εκμεταλλευτές της. Οσο διεκδικητική και αν είναι η συνδικαλιστική πάλη, δεν αρκεί. Οσο κι αν τους ενοχλεί, όσους τριγμούς και αν προκαλεί, το μόνο που μπορεί να βελτιώσει είναι τους όρους εκμετάλλευσης. Οσο οι εκμεταλλευτές παραμένουν στις θέσεις τους αξιοποιώντας διάφορες μορφές διαχείρισης, αλλά και τις κυβερνητικές εναλλαγές, όσο αλώβητοι βγαίνουν ειδικά σε συνθήκες κρίσης, τα εμπόδια που θα μπαίνουν στον άλλο δρόμο ανάπτυξης θα πολλαπλασιάζονται. Δε θα ξεμπερδέψουμε μαζί τους, αν δεν μπει στην ημερήσια διάταξη η αλλαγή της πολιτικής εξουσίας.

Ο προσανατολισμός στην εργατική νεολαία έχει χαραχτεί. Αυτό που απομένει είναι να κυλήσει πιο γοργά το νερό στο αυλάκι. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε πως τα βήματα που έχουν γίνει, έχουν σταθεροποιηθεί. Είναι παράτολμο να εκτιμήσουμε επάρκεια, λέγοντας μεγαλοστομίες. Οι Θέσεις, άλλωστε, δεν αφήνουν τέτοιο περιθώριο.

Τα αποτελέσματα της δουλειάς μας στην εργατική νεολαία δεν πρόκειται να έρθουν γρήγορα, ούτε θα έρθουν με ένα καλό σχέδιο εξορμήσεων ή μια καμπάνια. Αυτό που κατοχυρώνει την ποιότητα των αποτελεσμάτων σε βάθος χρόνου, είναι η σταθερή παρέμβαση στους χώρους δουλειάς, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του νέου εργάτη.

Πιο τολμηρά, χωρίς δισταγμούς και επιφυλάξεις, να προχωράμε στην αναδιάταξη των δυνάμεών μας με βάση τους κλάδους. Η ώθηση και η δυναμική που αποκτήθηκε είχε θετικό αντίκτυπο στη ζωή και τη δουλειά της Οργάνωσης. Οι εξελίξεις δε θα μας περιμένουν να συγκροτηθούμε παντού. Η καπιταλιστική κρίση αποτυπώνεται πρώτα και κύρια μέσα στους χώρους δουλειάς. Το άγχος της απόλυσης, του μισού μισθού, της 3ήμερης και 4ήμερης εργάσιμης βδομάδας εκφράζεται πρωτογενώς εκεί που γεννιέται η εκμετάλλευση κι εκεί πρέπει να αποκρουστεί. Δε θα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, αν δεν είμαστε παρόντες στους εργασιακούς χώρους, στις επαγγελματικές σχολές.

Η δράση που αναπτύχθηκε ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα δείχνει πως υπάρχουν ακόμα μεγαλύτερες δυνατότητες ανάπτυξης στην εργατική νεολαία, οικοδόμησης στους χώρους δουλειάς. Η πρόσφατη απεργία του Δεκέμβρη, μας άφησε σημαντική παρακαταθήκη, στοιχείο που αναβαθμίζει τη σημασία της απεργίας στις 10 Φλεβάρη, η οποία πρέπει να είναι ένα βήμα μπρος. Ολες μας οι δυνάμεις να μπουν προετοιμασμένες στη μάχη για την επιτυχία της, στοιχείο που θα βοηθήσει και θα ενισχύσει τη συζήτηση πάνω στο βασικό θέμα του Συνεδρίου.