Να βάζεις πάντα όλα τα πράγματα με το κεφάλι πάνω και τα πόδια κάτω.

Οταν δεν το κάνεις, είσαι υποχρεωμένος να καταπιείς την κάθε Μακρή του ΑΛΤΕΡ που σου λέει πως για το αγροτικό φταίει ότι δεν προχώρησε η «ψηφιοποίηση», το κάθε «συγκρότημα» που επιμένει πως αν δεν αλλάξει η παραγωγή μέλλον δεν έχουν οι αγρότες κι άλλα παρόμοια που έχουν απαντηθεί ξανά και ξανά αλλά επειδή ο ανορθολογισμός έχει το πάνω χέρι επανέρχονται προς λαϊκή κατανάλωση.

Ας τα πάρουμε απ' την αρχή.

Ολα τα στοιχεία - κι εδώ κι έξω - μαρτυρούν πως η αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή συγκεντρώνεται σε όλο και πιο λίγα χέρια. Αυτό συμβαίνει ως νομοτελειακή τάση του κεφαλαίου που την υπηρετεί η πολιτική που εφαρμόζεται και ευνοεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Σαν αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης από τη μια οι μικροί αγρότες πετιούνται στο περιθώριο, κι από την άλλη οι εργάτες τρέφονται - ντύνονται με κόστος ολοένα και πιο ακριβό.

Στη βάση αυτής της εξέλιξης - πριν υπαχθούν τα πράγματα στις ανάγκες του κεφαλαίου - υπάρχει η πρωτογενής ανάγκη του ανθρώπου να τρέφεται - ντύνεται και η επίσης πρωτογενής δραστηριότητα του ανθρώπου να εξασφαλίσει τα βρώσιμα. Η εξέλιξη που οδήγησε στην ύπαρξη του κεφαλαίου έφερε και την αντίθεση ανάμεσα στις ανάγκες. Τις ανάγκες του κεφαλαίου από τη μια και τις ανάγκες των ανθρώπων από την άλλη. Οι σχέσεις των ανθρώπων έγιναν εμπορικές - ανταγωνιστικές. Με τελικό αποτέλεσμα στις μέρες μας το παράδοξο: Να αυξάνεται τρομακτικά η παραγωγικότητα της εργασίας και να βαθαίνει παράλληλα η φτώχεια και η εξαθλίωση για τους παραγωγούς του πλούτου. Αυτό που μετατρέπει την εργασία από πηγή ευημερίας σε κατάσταση δυστυχίας είναι το κεφάλαιο, η αρπαγή δηλαδή του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου και η ιδιοποίησή του από τους κατόχους των μέσων παραγωγής.

Στην εποχή του ιμπεριαλισμού, στην εποχή δηλαδή της κυριαρχίας των μονοπωλίων, οι σχέσεις άμεσου παραγωγού, δηλαδή του εργάτη, και κεφαλαιοκράτη φτάνουν αναγκαστικά στο ως εδώ και μη παρέκει. Ισχύει για τους εργάτες, ισχύει και για τους φτωχούς αγρότες.

Αυτό είναι που πρέπει να ανατραπεί! Οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Τη συνείδηση προς μια τέτοια εξέλιξη προσπαθούν να αναστείλουν τα δεκάδες επιμέρους «ρεπορτάζ» που μιλούν για «κομμένη στα τέσσερα Ελλάδα», και το «άδικο» των αγροτών, που ενώ - λένε τα ρεπορτάζ - έχουν δίκιο, το χάνουν όταν μπλοκάρουν τους δρόμους. Από κοντά κι αυτοί που - βγάζοντας μπιμπίκια στην πιθανότητα να ενωθούν οι εργάτες με τους αγρότες - προτείνουν συνεννόηση των αγροτών με τους «καταναλωτές» (οποία αταξική ιδιότητα) για να αντιμετωπιστούν κάποιοι μεσάζοντες. Κολοκύθια!

Το πρόβλημα των εργατών και των αγροτών δεν είναι κάποιοι «μεσάζοντες», αλλά τα μονοπώλια, που όπως συμπιέζουν την τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης, έτσι μηδενίζουν και τις τιμές στα προϊόντα. Λύση που να περιέχει το κέρδος των μονοπωλίων και ανθρώπινες συνθήκες ζωής για τους παραγωγούς του πλούτου δεν υπάρχει.

Τα πράγματα έχουν φτάσει εκεί που αναγκαστικά αγρότες και εργάτες θα αρχίσουν να βλέπουν τον κοινό εχθρό και κοινά θα προσπαθούν να τον αντιμετωπίσουν.

Αυτό είναι που βάζει σε συναγερμό τις δυνάμεις που δουλεύουν για τη μακροημέρευση του συστήματος. Γι' αυτό και οι αναλύσεις για τους «μεσάζοντες» - που υπάρχουν αλλά δεν είναι ο εμποράκος της γειτονιάς - γι' αυτό και οι προτάσεις για «καταναλωτικό κίνημα» που, δήθεν, θα λύσει το πρόβλημα.

Η συγκέντρωση της γης, του συνόλου της παραγωγής στα χέρια των μονοπωλίων είναι νομοτέλεια για τον καπιταλισμό. Οποιος δεν το καταλαβαίνει στα χωράφια, ας το δει στα ναυπηγεία. Που συζητάνε σήμερα την πρόταση για ένωση των τριών ναυπηγείων σε ένα. Οταν το ζήταγε αυτό το ταξικό κίνημα το χαρακτήριζαν ανεδαφική πρόταση. Η διαφορά είναι στην ιδιοκτησία και στο κριτήριο για το ποιες ανάγκες πρέπει να καλυφθούν. Το ταξικό κίνημα βλέπει ενιαίες τις ανάγκες των εργατών, τις ανάγκες των νησιωτών, τις ανάγκες των λαών να επικοινωνούν και θαλάσσια και με βάση αυτό αξιώνει δημόσιο ενιαίο φορέα ναυπηγοεπισκευών και ακτοπλοΐας - μεταφορών σε όφελος του λαού. Το κεφάλαιο βλέπει την ανάγκη του να αυξάνουν τα κέρδη του και επιδιώκει να συγκεντρώνεται η παραγωγή σε λιγότερους ιδιοκτήτες μέσων παραγωγής ώστε να σουμάρει μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους από την παραγωγικότητα της εργασίας. Με μικρή παραλλαγή συμβαίνει το ίδιο και στην αγροτική παραγωγή.

Διά ταύτα: Στην επιδίωξη του κεφαλαίου να τα υποτάξει όλα στο δικό του μεγαλύτερο κέρδος, πρέπει να αντιταχθεί η επιδίωξη για κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, με κεντρικό σχεδιασμό που θα υπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες. Η εξειδίκευση του στόχου ανάμεσα στους εργάτες και τους αγρότες οδηγεί σε κοινό μέτωπο. Κι αυτό είναι που πρέπει να γίνει.

Ασχετο: Μέρες που 'ναι καλό είναι να ξέρουμε και την ώρα της λεγόμενης διασκέδασης - που κακώς μάθαμε να την ξεχωρίζουμε απ' την υπόλοιπη ζωή μας - τι ακούμε - τραγουδάμε και γιατί.