Ο ποιητής Κώστας Μαυρουδής (έχει γράψει και δύο πεζογραφικά βιβλία) στο τελευταίο βιβλίο του: «Οι κουρτίνες του Γκαριμπάλντι» ασκείται σε ψήγματα αφηγηματικά. Κάποιες, φωτογραφικές σκηνές στη μνήμη από τα παιδικά χρόνια, άφθαρτες κι έντονες, όπου προέχει η φυσιογνωμία του πατέρα, σκιαγραφημένη εμφανισιακά και με τα ψυχικά και πνευματικά χαρίσματά του.

Σελίδες «in memoriam» γραμμένες «εκ βαθέων» με τη λαλιά της νοσταλγίας. Σπαράγματα από ταξίδια, διαβάσματα κι ασήμαντα γεγονότα, που όλα τους, όμως, καθορίζονται χρονικά. Ανατρέχοντας στην ημερομηνία γέννησης του Κώστα Μαυρουδή κάθε στιγμή υπολογίζεις σε ποιο έτος της ζωής του βρισκόταν την ώρα που αποτυπωνόταν το εκάστοτε κέντρισμα μέσα του, για να εκφραστεί τόσα χρόνια μετά, ιμπρεσιονιστικά, μάλλον, στο χαρτί.

Η ποίηση, το άρωμα των στιγμών, η γοητεία που εκπέμπουν ανυποψίαστες κινήσεις, ή κάποιες μορφές «απαθανατίζονται» καθώς σφραγίζονται με τον αιθέρα της αισθητικής ματιάς. Ολα αυτά τ' αποτυπώματα είναι πλασμένα από έναν «εστέτ» του λόγου, με ψιλοκοσκινισμένη γλώσσα, ο οποίος απεχθάνεται καθετί περιττό στη μικροσελή, σχεδόν λακωνική φράση, όπου διαφαίνεται η τήνια γραμμή με τον καθαρό χαρακτήρα του προσεκτικά δουλεμένου κομματιού.

Μόνο που ο χρόνος, αυτός ο σκληρός καταλύτης, βαραίνει, καθόλου ευχάριστα, στο συγγραφέα, όπως αφήνει να τον εννοήσουμε πίσω από τις κουρτίνες του Γκαριμπάλντι, απόκτημα ακριβό από κάποιο ταξίδι του στον τόπο κατοικίας του Ιταλού ήρωα... (Εκδόσεις «Νεφέλη»).