Στο λυκαυγές του αιώνα, ένα παλιό ρολόι, που «επέζησε» από ηρωικές εποχές, αγώνες, διωγμούς, πάθη, καταγράφει τη διαλεκτική πορεία των χρόνων. Οι παλιότεροι μετρούσαν στους δείκτες του, το διάβα της ζωής τους σε χρόνια, μήνες, εβδομάδες, μέρες, ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα. Κάθε βήμα στη μεγάλη πορεία κι ένας χτύπος της καρδιάς, μια ασήμαντη και τόσο σημαντική στιγμή στο αέναο γίγνεσθαι. Σε χαρές και λύπες το παλιό ρολόι, σε πολέμους, σε αγώνες, σε νίκες και καταστροφές, σε γάμους και αποχαιρετισμούς. Στην ανατολή παιδιών. Σε χωριά, σε νησιά, κοντά στη θάλασσα, ψηλά στα ελάτια, εκεί που ανταλλάσσονται ματιές και χαμόγελα, υφαίνονται δεσμοί επικοινωνίας, πλέκονται ειδύλλια, παίρνουν μορφή τα όνειρα.

Το παλιό καλό ρολόι του προπάππου, με το σκαλισμένο στο καπάκι το μήνυμα: Μια νερομάνα και το απλωμένο χέρι προς το «ζείδωρον ύδωρ», για να αιχμαλωτίσει για μια στιγμή τη ρέουσα πραγματικότητα. Χρονολογία 1901, σχεδόν πριν από έναν αιώνα. Και η αφιέρωση της προγιαγιά - μάνας: «Να πορεύεσαι με εντιμότητα». Ηταν τότε που ο πρωτότοκος είχε πάρει το δίπλωμα και άνοιγε τα φτερά των προσδοκιών και των ελπίδων. Δεν πρόλαβε πήρε λένε τα ψηλώματα ο καπετάνιος κοντά στο λαό του για λευτεριά και δικαιοσύνη. Κι εκεί τον βρήκε το βόλι. Το ρολόι «σώθηκε στα χέρια των συντρόφων και εξακολουθεί να τους συντροφεύει και αυτοί εξακολουθούν να πορεύονται στον αγώνα τον καλό. Μέρα με τη μέρα, στιγμή τη στιγμή σαν τους χτύπους της καρδιάς.

Κάθε χρόνο, στις παραμονές της καινούριας μέρας ο τρισέγγονος κουρντίζει, με το περίτεχνο κλειδάκι το παλιό ρολόι που ξεκουράζεται αποσταμένο στη βελούδινη θήκη του. Με τρυφερότητα και σεβασμό, συντονίζει τους δείκτες του με την ώρα του βιομηχανοποιημένου ηλεκτρονικού ρολογιού, με τους κρυστάλλους και τους μικροσυσσωρευτές ενέργειας. Σε μια σύνθεση μιας άλλης εποχής, με τη σημερινή κυριαρχία της ψυχρής τεχνολογίας, χωρίς την ευαισθησία για τον άνθρωπο.