«Σίγουρα θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι επιλογή μου να εργάζομαι αυτή τη μέρα και ότι σίγουρα κάποιοι θα έπρεπε να εργάζονται στα μαγαζιά διασκέδασης αυτές τις μέρες, που ο κόσμος θέλει να βγει έξω», λέει ο σερβιτόρος Τάκης Ταστάνης.

«Αυτές τις μέρες, συνεχίζει, περιμένουν και οι μαγαζάτορες για να εισπράξουν αλλά και εμείς για να βγάλουμε ένα καλύτερο μεροκάματο. Γι' αυτόν λοιπόν το λόγο, δε θα 'θελα να πω πόσο δύσκολο είναι να δουλεύεις τη μέρα της Πρωτοχρονιάς όταν οι άλλοι διασκεδάζουν ή όταν γνωρίζεις ότι οι δικοί σου άνθρωποι βρίσκονται κάπου αλλού όλοι μαζί. Γιατί, στο κάτω κάτω είναι και αυτή μια δουλιά που κάποιος πρέπει να την κάνει. Ομως το πρόβλημα για μένα βρίσκεται στο κατά πόσο όλοι εμείς οι εργαζόμενοι στα νυχτερινά μαγαζιά παίρνουμε αυτά που τουλάχιστον προβλέπουν οι συμβάσεις μας».

- Τι λέει η δικιά σου εμπειρία για το θέμα αυτό;

- Κοίταξε να δεις, το μεροκάματο αυτές τις μέρες είναι έτσι κι αλλιώς υψηλότερο από τις άλλες μέρες. Αλλά μην ξεχνάς ότι όλα τα μαγαζιά έχουν τη λεγόμενη «ελάχιστη κατανάλωση» που σημαίνει υπέρογκα κέρδη για όλη την περίοδο των γιορτών στους επιχειρηματίες. Το κέρδος το δικό μας είναι δυσανάλογο. Αν εξαιρέσεις μια δεκάδα από τα γνωστά μαγαζιά - όχι στην Αθήνα για όλη τη χώρα μιλάω - στα υπόλοιπα, δηλαδή ταβέρνες, συνοικιακά μπαρ, ισχύει το «τόσα δίνω κι αν σ' αρέσει». Σταθερό μεροκάματο, προβλεπόμενα ποσοστά, ρεπό, ένσημα, έχουν ξεχαστεί από τη δική μας τη δουλιά. Αυτό βέβαια είναι κάτι που ισχύει γενικά στο χώρο μας, απλώς μέρες σαν κι αυτές είναι που σε πιάνει πιο πολύ «το γαμώτο».

- Υπάρχει κάποια Πρωτοχρονιά που εργαζόσουν και τη θυμάσαι πιο έντονα από τις υπόλοιπες;

- Δεν πρόκειται ποτέ μου να ξεχάσω την Πρωτοχρονιά του '96 που δούλευα σε κάποιο νυχτερινό μαγαζί σαν βοηθός σερβιτόρου χωρίς ένσημα. Ημουν ο πιο μικρός τότε και πιο πολύ δεμένος συναισθηματικά με αυτές τις μέρες. Ηταν μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που θυμάμαι να ήρθε η Επιθεώρηση Εργασίας για να ελέγξει το μαγαζί. Θυμάμαι τις φωνές του αφεντικού σε μένα και σε άλλα παιδιά που δουλεύαμε «μαύρα» να καθίσουμε στο τραπέζι και να κάνουμε τους πελάτες. Η Επιθεώρηση δε βρήκε τίποτα παράνομο και όταν έφυγε από το μαγαζί, σηκωθήκαμε από το τραπέζι και συνεχίζαμε να δουλεύουμε.