Παρουσία πλήθους γυναικών, εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, νέων και πολλών άλλων, πραγματοποιήθηκε στη Λάρισα η εκδήλωση της Ενωσης Γυναικών (μέλος της ΟΓΕ) για τα «Εκατό χρόνια από την καθιέρωση της Παγκόσμιας Ημέρας - Η θέση της Γυναίκας σήμερα», με ομιλήτρια την Καλλιόπη Μπουντούρογλου, πρόεδρο της ΟΓΕ. Στην εκδήλωση, αναδείχτηκε ότι η αναγκαιότητα έντασης της ταξικής πάλης για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων των γυναικών, μέσα από τις γραμμές του αντιμονοπωλιακού - αντιιμπεριαλιστικού κινήματος προβάλλει επιτακτική περισσότερο από ποτέ άλλοτε. Οπως τόνισε η Κ. Μπουντούρογλου, «σήμερα οι γυναίκες του καθημερινού μόχθου, οι γυναίκες της λαϊκής οικογένειας που βιώνουν με βάρβαρο τρόπο την επίθεση σε όλα τα επίπεδα της ζωής τους, καλούνται να πάψουν να είναι θεατές στη ζωή, να απεμπλακούν από τα καλοστημένα δόκανα που τους έχει στήσει η κυρίαρχη τάξη, να πιστέψουν στη δύναμη που έχουν, να ανταμώσουν με το ταξικό εργατικό κίνημα, με στόχο την ανατροπή αυτής της βαρβαρότητας».

Οσον αφορά στην ολομέτωπη επίθεση που δέχονται τα δικαιώματα των γυναικών και γενικότερα του λαού από κυβέρνηση, ΕΕ και πλουτοκρατία, σημείωσε: «Μας κήρυξαν πόλεμο όλοι αυτοί που κατέχουν τον πλούτο, η ΕΕ, η κυβέρνηση, η ΝΔ. Συμπαραστάτες όλα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου και οι ιδεολογικοί τους μηχανισμοί». Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στην ιστορία του γυναικείου κινήματος και της ΟΓΕ, υπογραμμίζοντας: «Οι γυναίκες της ΟΓΕ είναι δεμένες σε μια συνέχεια με τις γυναίκες αγωνίστριες των απελευθερωτικών, των εργατικών και των αγροτικών αγώνων του λαού μας, κρατώντας γερά τη σκυτάλη που παρέλαβαν απ' αυτές. Από την Ηλέκτρα Αποστόλου, στην Σωτηρία Βασιλακοπούλου μέχρι την αγωνίστρια του σήμερα, τη γυναίκα της φάμπρικας, του χωραφιού του μικρομάγαζου».

Και επισήμανε: «Εχουμε επιλέξει για ποιων γυναικών τα δίκαια παλεύουμε: Είναι οι γυναίκες Ελληνίδες και μετανάστριες που μοχθούν στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στο μικρομάγαζο, στο μικρό χωράφι της υπαίθρου. Είναι οι άνεργες, οι απολυμένες, οι συμβασιούχες με καθεστώς stage και άλλες συμβάσεις, που μας βρίσκουν πάντα δίπλα τους αλληλέγγυες, έτοιμες να στηρίξουμε τις όποιες αγωνιστικές τους κινητοποιήσεις. Είναι οι νέες γυναίκες που αγωνίζονται να πάρουν ένα πτυχίο και στη συνέχεια να τρέχουν από πόρτα σε πόρτα για 3-4 ώρες δουλειάς ή για 12 και 14 ώρες συνεχούς σκλαβιάς και τρομοκρατίας. Είναι οι νέες γυναίκες που θέλουν αλλά δεν μπορούν να προχωρήσουν στη δημιουργία οικογένειας, αφού η ανεργία, η ανασφάλεια, η ακρίβεια, η εμπορευματοποίηση όλων των κοινωνικών αγαθών και η διαχρονική χρέωση της μητρότητας σ' αυτές, γίνονται απαγορευτικά και γι' αυτό το στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Είναι οι συνταξιούχες των 300 και 500 ευρώ, είναι οι ξεχασμένες από την πολιτεία γυναίκες της αγροτιάς, είναι οι γυναίκες με ειδικές ανάγκες, είναι οι άγαμες μητέρες, είναι οι μητέρες με παιδιά με ειδικές ανάγκες, είναι οι μητέρες που τα παιδιά τους έχουν πέσει στην παγίδα των ναρκωτικών ουσιών και της πορνείας».