Πώς πάμε με τα μαθήματα; ρώτησε ο πατέρας. Το καλά είναι λέξη συνηθισμένη, παρατήρησε. Η μεγάλη είναι Δευτέρα Λυκείου. Θέλει να γίνει γιατρίνα. Ακολουθούν τ' άλλα δύο. Καλά παιδιά, καλοί μαθητές. Καταλαβαίνουν τα ζόρια.

Πρέπει ν' απεργήσουμε. Τι λέτε; Αν απεργήσω, μπορεί να μ' απολύσουν. Τι κάνουμε; Τη γνώμη σας θέλω.

Γιατί να σε απολύσουν; Είσαι εργατικός, υπεύθυνος. Θα διεκδικήσω το δίκιο μας. Γι' αυτό. Θα μας τιμωρήσουν; Μπορεί. Τα ερωτήματα των παιδιών. Οι απαντήσεις του πατέρα. H μάνα ντυμένη τη σιωπή. Αγωνιά.

Εγώ λέω πως δε γίνεται να μην απεργήσεις. Και η μάνα. Είναι ζήτημα περηφάνιας, φιλότιμου. Ετσι μίλησε η μεγάλη κόρη και κατέβασε τα μάτια. Τ' αδέρφια της την κοίταξαν. Η μάνα συνεχίζει να σιωπά.

Θ' απεργήσω. Ενωμένοι θ' αντιπαλέψουμε ό,τι κι αν μας βρει. Ετσι μιλούσε η γιαγιά σας κι είχε δίκιο. Ξέρετε τι τράβηξε ο παππούς...

Απόφαγαν. Από την τηλεόραση εκπέμπονταν πολεμικά ανακοινωθέντα. Χανόμαστε, εάν δεν χαθήκαμε ακόμα. Οι αγορές ανησυχούν. Και οι Ευρωπαίοι ηγέτες.

Δεν αντιδρούν όλοι, ψιθύρισε η μάνα. Είναι αλήθεια, συμφώνησε ο πατέρας. Εμείς, όμως, πρέπει ν' απεργήσουμε. Ο,τι κι αν πάθουμε. Διηγούμαστε πράγματα του χτες και θαυμάζουμε τη στάση και τη δράση ανθρώπων. Πώς το είπε ο Καβάφης; Και ες μικρόν γενναίοι, απάντησε η δεύτερη κόρη.

Τι γίνεται στο Λύκειο, στο Γυμνάσιο; Μιλάτε για την απεργία; Τα παιδιά λένε ό,τι ακούνε στο σπίτι τους. Αλλα έτσι, άλλα αλλιώς. Κουβεντιάζουν άλλα φοβισμένα, άλλα θαρρετά. Γράφτηκα στην ΚΝΕ, απόσωσε το λόγο της η μεγάλη κόρη.

Σας το λέω. Θα ζήσετε καλύτερες μέρες. Το νιώθω. Κάτι πολύ σοβαρό γίνεται στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Ακούω τα βήματα του κόσμου που έρχεται. Επιταχύνουμε το βηματισμό του με τις δικές μας πράξεις. Τι λες, γυναίκα; Εμείς στη δουλειά όλες θ' απεργήσουμε, απάντησε.