Είναι πολύτιμες οι υπηρεσίες του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού για την υπονόμευση των συμφερόντων των εργαζομένων. Οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ έχουν αναλάβει και παίζουν ειδικό ρόλο στη χειραγώγηση των εργατοϋπαλλήλων ώστε να πειστούν πως δεν πρέπει να διεκδικούν την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους. Να πειστούν οι εργάτες πως όλη η ανάπτυξη και ο πλούτος που υπάρχει - και που οι ίδιοι τον παράγουν - είναι «φυσικό» να μην αξιοποιείται για τη βελτίωση της ζωής της δικής τους.

Για παράδειγμα, η ΑΔΕΔΥ καταφεύγει σε γενικόλογες καταγγελίες των νέων μέτρων, αλλά κουβέντα δεν έχει πει για μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και αύξηση των συντάξεων στο ύψος που επιβάλλει το σύγχρονο κόστος ζωής. Στοιχίζεται πίσω από τις «ανάγκες της οικονομίας» και την «έκτακτη κατάσταση» (δηλαδή την ανάγκη του κεφαλαίου να περάσει την κρίση με το λιγότερο δυνατό κόστος). Κοροϊδεύει τους εργαζόμενους, ζητά να ...εφαρμοστεί αργότερα (!) η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, με την οποία αφ' ενός αυξάνονται τα όρια ηλικίας των γυναικών στο Δημόσιο από πέντε έως 17 χρόνια και αφ' ετέρου μετατρέπεται η ασφάλιση των δημοσίων υπαλλήλων σε επαγγελματική.

Διαμαρτύρεται δήθεν για την υποβάθμιση του Δημόσιου Τομέα με το πάγωμα των προσλήψεων που ανακοινώθηκε, αλλά στηρίζει (όπως και η ΠΟΕ - ΟΤΑ) το σχέδιο «Καλλικράτης», ένα ακόμα εργαλείο για την παράδοση Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας (που πρέπει να είναι αποκλειστικά δημόσιες) στους ιδιώτες, για το σμπαράλιασμα της σταθερής εργασίας. Από την άλλη, ενώ «καταγγέλλει» τα προβλήματα των εργαζομένων, τους καλεί να αντιδράσουν μέχρι εκεί που «αντέχει» η χώρα, δηλαδή μέχρι εκεί που «αντέχουν» τα μονοπώλια. Γι' αυτό και πριν από κάθε κινητοποίηση που αναγγέλλει, φροντίζει πάντα να έχει συζητήσει πρώτα με τους «εταίρους», όπως και η ΓΣΕΕ: Δηλαδή την κυβέρνηση, τη ΝΔ, το ΣΕΒ, την ΕΣΕΕ και πάει λέγοντας...

Αυτή είναι η λογική της πλειοψηφίας της ΑΔΕΔΥ και σε αυτή θέλει να σύρει τους εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι πρέπει να καταδικάσουν αυτές τις λογικές. Οι ίδιοι μαζί με τις ταξικές δυνάμεις να αναλάβουν την οργάνωση του αγώνα τους, με στόχο την ενιαία ταξική απάντηση στην ενιαία επίθεση που δέχονται από το κεφάλαιο και τα στηρίγματά του.