ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ: «Διαστάσεις σκανδάλου τείνει να πάρει η κερδοσκοπία που εκδηλώνεται τις τελευταίες ημέρες σε πολλούς τομείς, με αιχμή του δόρατος τα καύσιμα (...) παρά την καθυστέρηση στη λήψη των έκτακτων μέτρων και ενώ υπήρχε διαθέσιμο χρονικό διάστημα για να ετοιμαστεί η ομαλή εφαρμογή τους, οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες αποδείχθηκαν - για μια ακόμη φορά - ανεπαρκείς και αναποτελεσματικές (...) έστω να πληρώσουν οι πολίτες τα σκληρά μέτρα προκειμένου να περιοριστούν τα δημοσιονομικά ελλείμματα. Αλλά δεν νοείται να πληρώνουν και με καπέλο, επειδή το κράτος δεν μπορεί να τους προστατεύσει από τους κερδοσκόπους» (από το κύριο άρθρο στα ΝΕΑ)

Το μόνο σκάνδαλο είναι η πολιτική που εφαρμόζεται. Αυτή η πολιτική είναι που προβλέπει να είναι ανεξέλεγκτο το κεφάλαιο που η δουλειά του είναι αυτή ακριβώς: να έχει σκοπό το κέρδος. Ας αφήσουν λοιπόν τις μαλαγανιές για την κορασίδα που πιάστηκε στον ύπνο. Εξάλλου, οι ίδιοι είναι που ομολογούν πως ο πόνος τους δεν είναι η κερδοσκοπία αλλά ότι με κάτι τέτοιες άγριες αφαιμάξεις θα πάρει χαμπάρι ο λαός πως τα αντεργατικά μέτρα αποφασίστηκαν ακριβώς γι αυτό: για να πιάσει κορφή η αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος. Οι άνθρωποι στενάζουν όχι γιατί πληρώνουν με καπέλο αλλά γιατί τους παίρνουν και τα σώβρακα. Και κατανοούν όλο και περισσότερο πως μόνη προστασία από την «κερδοσκοπία» είναι η κατάργηση των κερδοσκόπων, δηλαδή των καπιταλιστών.

ΟΜΟΙΟΣ ΟΜΟΙΩ: «Οπου πάει ο κ. Παπανδρέου εισπράττει πλέον καλά λόγια. Η Μέρκελ χαρακτήρισε γενναία τα μέτρα, ο Σαρκοζί τολμηρά και χτες ο Ομπάμα εκθείασε την ελληνική προσπάθεια» (από το κύριο άρθρο στο ΒΗΜΑ)

Αυτό έλλειπε, να μην τον χειροκροτήσουν. Μέσα σε λίγες ώρες, όσες κράτησε το θέατρο στη Βουλή, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τη συνυπογραφή του ΛΑ.Ο.Σ. και την «ευγενική» στήριξη της ΝΔ κατάφερε να δείξει στους καπιταλιστές τι πρέπει να γίνει σε κάθε χώρα, απέδειξε για μια ακόμα φορά πως όταν το σύστημα έχει πρόβλημα οι σοσιαλδημοκράτες είναι αυτοί που βγάζουν το φίδι από την τρύπα. Κάθε χειροκρότημα από τους ιμπεριαλιστές και ένα καρφί στο σώμα της εργατικής τάξης. Που έχει κάθε μέρα που περνά μύριους κι άλλους τόσους λόγους να εξεγείρεται. Οχι στα τυφλά, αλλά με τον μόνο τρόπο που πονάει: Οργάνωση, συσπείρωση γύρω από το ΚΚΕ.