Ο πολιτικός «χαμαιλεοντισμός» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ του είναι αναγκαίος για να προσαρμόζεται στα δεδομένα που διαμορφώνει η καπιταλιστική κρίση, ώστε να καθιστά πιο αποτελεσματική - στο μέτρο της απήχησής του - την αποπροσανατολιστική για τις λαϊκές συνειδήσεις παρέμβασή του. Στο καθοριστικό δίλημμα «με τα μονοπώλια ή με το λαό», ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στα λόγια προσπαθεί να εμφανιστεί στο πλευρό του δεύτερου, στην πράξη όμως η τακτική του υπηρετεί το σύστημα. Για να μην ξεπεραστεί από τη διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια και οργή, εντείνει την αντικαπιταλιστική του ρητορεία. Προοριζόμενος όμως να παίξει το ρόλο της βαλβίδας εκτόνωσης, τη συνοδεύει με προτάσεις που καταλήγουν στην υπεράσπιση του συστήματος.

Για το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ το πρόβλημα είναι οι «κερδοσκοπικές αγορές». Οχι ο καπιταλισμός, που είναι συνυφασμένος με το κέρδος. Λες και κερδοσκοπία και κέρδος έχουν διαφορά... Η απάντησή τους στην κρίση είναι «η αναπτυξιακή προοπτική, η αλλαγή της παραγωγικής βάσης» και ένα «διαφορετικού είδους μείγμα πολιτικής». Καπιταλισμός δηλαδή. «Εξανθρωπισμένος» αντιτείνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ... Ψέμα καραμπινάτο ότι μπορεί να υπάρξει μια διαχείριση που θα ευνοεί συγχρόνως το κεφάλαιο και το λαό. Οτι μπορεί να υπάρξει «εκδημοκρατισμός της εξουσίας και της ιδιοκτησίας» όπως διατείνεται το «Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς», σε διακήρυξή του, συσκοτίζοντας την αλήθεια. Οτι δηλαδή η εξουσία και η ιδιοκτησία ή θα είναι λαϊκές ή θα είναι των καπιταλιστών.

Ιδιαίτερη «αδυναμία» τρέφει για τον ευρωενωσιακό καπιταλισμό, έναντι του αμερικανικού. Συγκαλύπτοντας τη φύση της ΕΕ και το ρόλο της, κάνει λόγο για κάποιες κακές «ηγέτιδες δυνάμεις» τις οποίες πρέπει να αντιπαλέψουν οι λαοί. Γιατί κατά τον Αλ. Τσίπρα: «Η προοπτική μιας άλλης Ευρώπης περνάει μέσα από τους αγώνες της ελληνικής κοινωνίας και των Ελλήνων εργαζομένων. Γι' αυτό, κατά τη γνώμη μας, είναι πάρα πολύ σημαντικός ο συντονισμός σε πανευρωπαϊκό επίπεδο». Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ καλεί το λαό να διαλέξει ιμπεριαλιστή, να στοιχηθεί στο πλευρό του και να αγωνιστεί για «μια προοπτική επαναθεμελίωσης, επανίδρυσης της ΕΕ». Σε θεμέλια όμως σαν αυτά, τα ιερά και απαραβίαστα των εκμεταλλευτών: «Η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, η απελευθέρωση των αγορών είναι το κυρίαρχο στοιχείο της Συνθήκης της Λισαβόνας και δεν μπορούμε να θέσουμε φραγμούς»!

Θέλει το κίνημα να σέρνεται πίσω από χίμαιρες περί εξανθρωπισμού του καπιταλισμού και δη του ευρωενωσιακού, για να φτάσει στην απογοήτευση, την παραίτηση και την ενσωμάτωση. Δε συμπορεύεται τυχαία με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, που έχουν πολλά «ένσημα» στην εν λόγω δουλειά, αναγνωρίζει την προϋπηρεσία και την εμπειρία τους. Δεν τους πλέκει τυχαία το εγκώμιο με το να εξαρτά την ανάπτυξη οποιασδήποτε δράσης από τη συμμετοχή τους. Προστρέχοντας στον Παναγόπουλο της ΓΣΕΕ και εναποθέτοντας στις «πλάτες του» την ανάληψη «πρωτοβουλιών συντονισμού της δράσης». Εξαίροντας το μακρύ χέρι της Κομισιόν, τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων και διαφημίζοντας την «ημέρα δράσης» που αυτή έχει ορίσει κάπου στα τέλη Μάρτη με «ατζέντα» γραμμένη από τα ευρωενωσιακά μονοπώλια. Αδράττοντας κάθε ευκαιρία που του δίνεται για να συνδράμει την επίθεση στις ταξικές δυνάμεις, επειδή φοβάται κι αυτός για λογαριασμό του συστήματος, τη δύναμη και την προοπτική που δίνουν στην εργατική λαϊκή πάλη.