Ενιαία πάλη και στρατηγική αντιπαράθεση από το κίνημα | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ενιαία πάλη και στρατηγική αντιπαράθεση από το κίνημα

Παπαγεωργίου Βασίλης

Τα αστικά επιτελεία ελίσσονται σαν τα φίδια. Στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που ελέγχουν, ξεδιπλώνουν την προπαγάνδα τους που μπορεί από στήλη σε στήλη να έχει διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά, αλλά στην ουσία η στρατηγική τους είναι απολύτως η ίδια. Να αποπροσανατολίσουν, να θολώσουν τα νερά, να φοβίσουν, να εγκλωβίσουν εργάτες και λαϊκά στρώματα στη λογική της υποταγής και της ανοχής των σκληρών αντεργατικών μέτρων.

Το παράδειγμα της προχτεσινής «Καθημερινής» είναι χαρακτηριστικό: Στο κύριο άρθρο στην πρώτη σελίδα γράφει: «Η κατάληψη κρατικών κτιρίων και η διακοπή της κυκλοφορίας στον κεντρικότερο δρόμο της πρωτεύουσας δεν μπορεί να γίνει ανεκτή (...) Ενα πράγμα είναι η συνετή χρήση βίας από την πλευρά της αστυνομίας ώστε να αποφευχθούν θύματα και ακρότητες».

Στην ίδια σελίδα στη στήλη «ΣΧΟΛΙΟ» ο Π. Μπουκάλας γράφει: «Ιδια η σκληρότητα των μέτρων και η επάχθειά τους, ίδια η μονομέρειά τους, αφού πλήττονται οι ήδη πληγέντες (οι ένδοξοι "μη προνομιούχοι" μιας κάποιας αρχαιότητας) και διαφεύγουν οι ήδη διαφεύγοντες, ίδιοι οι όρκοι για φορολογικό εκδημοκρατισμό ώστε να συλληφθούν οι συνήθεις ασύλληπτοι, όσοι παγίως απολαμβάνουν τα αγαθά του Ιακώβ, ενώ οι πολλοί και αδύναμοι εξακολουθούν να φορτώνονται τον ρόλο ενός Ιώβ χωρίς ελπίδα ανταμοιβής για τις θυσίες του, όπως πιστοποιεί ο διαρρεύσας ενδοτουνελικός χρόνος. Και ίδιες φυσικά ως προς το γράμμα και το πνεύμα τους, ως προς το εγγενές ψέμα τους δηλαδή, παραμένουν οι διαβεβαιώσεις πως "υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ"».

Πάμε τώρα και στην πρόταση της εφημερίδας. Στις εσωτερικές σελίδες στη στήλη «ΑΠΟΨΕΙΣ», ο Π. Μανδραβέλης γράφει: «Ναι, χρειάζεται ανάπτυξη αλλά τι ανάπτυξη και με ποιους όρους; Ανάπτυξη για παράδειγμα σημαίνει εργοστάσια. Πολλά εργοστάσια. Ομως στην Ελλάδα κάθε περιοχή είναι ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και αρχαιολογικού ενδιαφέροντος. Αρα, η ανάπτυξη εργοστασίων αποκλείεται. Για λόγους κάλλους και ποσότητας γάλακτος που κατεβάζουν τα αιγοπρόβατα αποκλείσθηκαν από πολλές περιοχές της χώρας οι ανεμογεννήτριες». «...Από τον τουρισμό θα μπορούσαμε πιθανώς να έχουμε κάποια έσοδα, αλλά κι εδώ τα κεκτημένα των εργαζομένων πρέπει να είναι πάνω από τα κέρδη των τουρ οπερέιτορς, το οποίο σημαίνει ότι η Ακρόπολη θα κλείνει στις 3 το μεσημέρι. Οσο για τους αγρότες, σπέρνουν βαμβάκι και περιμένουν επιδοτήσεις».

Να συνθέσουμε τώρα το παζλ: Τι λέει η «Καθημερινή»: Τι κρίμα για τους εργάτες που πληρώνουν και πάλι τα αναγκαία μέτρα, αλλά - τι να κάνουμε; - πρέπει να υποταχθούν. Να μην αντιδρούν γιατί το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του είναι έτοιμοι και θα παρέμβουν, χτυπώντας τις κινητοποιήσεις. Και, ταυτόχρονα, κάνει και αναπτυξιακή πρόταση στη λογική της στρατηγικής του κεφαλαίου. Να μπορούν να επενδύουν οι βιομήχανοι όπου και όπως θέλουν, με όρους ακόμα μεγαλύτερης ληστείας σε βάρος των εργαζομένων (σ.σ. λες και δε γίνεται αυτό μέχρι τώρα, ανεξάρτητα αν τώρα δεν επενδύουν τα αποθηκευμένα τεράστια κεφάλαια που διαθέτουν γιατί θέλουν καλύτερους όρους επένδυσης, περισσότερο κέρδος, νέους τομείς, κλπ.). Με άλλα λόγια, αναλύουν και εξηγούν το πώς και το γιατί ο εργάτης πρέπει να φτύσει κι άλλο αίμα για να έχει μεγαλύτερα κέρδη το κεφάλαιο...

Λένε και ξαναλένε τα ίδια. Μιλούν ξεκάθαρα για σφαγή εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Και λένε ότι θα έρθουν και άλλα μέτρα. Μέτρα που δεν είναι «έκτακτα» και προσωρινά αλλά προαποφασισμένα. Απέναντι στις ξεπερασμένες λύσεις που προτείνουν, το κρίσιμο ζήτημα για τους εργάτες και τα άλλα λαϊκά στρώματα είναι η ρήξη και η ανατροπή. Να πτωχεύσει το κεφάλαιο. Τα πολλά εργοστάσια, που γράφει η «Καθημερινή», χρειάζονται, το ίδιο και η αγροτική παραγωγή. Γενικά, η αξιοποίηση όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Το θέμα που μπαίνει σήμερα, μπροστά στις εξελίξεις, είναι το εξής: Ποιος θα είναι ο ιδιοκτήτης των εργοστασίων, της γης, των λιμανιών, των ακτών, των δασών, κλπ. Και για να υπάρχει ανάπτυξη υπέρ των εργαζομένων, του λαού, ιδιοκτήτης πρέπει να είναι ο λαός. Και όχι οι επιχειρηματίες. Γιατί μόνο τότε ιδιοκτήτης αυτού του πλούτου θα είναι συνολικά η κοινωνία. Τα εργοστάσια θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία, όπως και η γη.

Η οικονομία συνολικά θα είναι σοσιαλιστική. Ετσι, θα αναπτύσσεται η παραγωγή σε όφελος του λαού. Για παράδειγμα: Η δημόσια βιομηχανία παραγωγής καλλιεργητικών εφοδίων θα προμηθεύει τους αγρότες με λιπάσματα και σπόρους. Οι αγρότες θα παράγουν βαμβάκι. Η κλωστοϋφαντουργία θα αναπτύσσεται και θα παράγονται προϊόντα που χρειάζεται ο λαός. Δίπλα στην κοινωνική παραγωγή θα υπάρχει και η συνεταιριστική παραγωγή για τους μικροπαραγωγούς. Η εργασία μέσα στα εργοστάσια, από υποδούλωση που είναι στον καπιταλισμό, θα μετατραπεί σε δημιουργία, στο βασικό στοιχείο κοινωνικοποίησης και εξέλιξης του ανθρώπου αλλά και της κοινωνίας. Με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο θα παράγονται αξίες χρήσης για την ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών. Αυτό το μέλλον είναι το ζητούμενο για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

Αυτός ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, ιδιαίτερα σήμερα, πρέπει να γίνει αντικείμενο συζήτησης, προβληματισμού και ζύμωσης μέσα στους ίδιους τους εργαζόμενους, στους χώρους δουλειάς, στα σωματεία, στο μαζικό κίνημα, ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση. Να συνδυάζεται με την ανάπτυξη της πάλης για την ικανοποίηση όλων των αναγκών τους. Να συνδυάζεται με την πάλη που οργανώνεται σήμερα ενάντια στα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα. Να ανοίξει η συζήτηση ότι χωρίς καπιταλιστές η κοινωνία, η παραγωγή μπορούν να αναπτύσσονται. Χωρίς εργάτες, χωρίς το λαό, τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Να ανοίξει η συζήτηση ότι το κέρδος των καπιταλιστών, αν τους πάρουμε την ιδιοκτησία, θα πηγαίνει σε όφελος όλης της κοινωνίας, όλου του λαού.

Αυτή η συζήτηση μπορεί να ωθήσει τη δράση και την ενιαία πάλη σε ανώτερα επίπεδα με όρους ανατροπής της εξουσίας και όχι του προσωρινού οφέλους στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτή είναι η στρατηγική αντιπαράθεση από την πλευρά του κινήματος. Η οριστική διέξοδος είναι ταυτόσημη με την ανατροπή αυτής της πολιτικής, με τη λαϊκή εξουσία, εργοστάσια, επιχειρήσεις, γη, υποδομές, χωρίς κανέναν καπιταλιστή. Να γίνουν λαϊκή περιουσία.

Κ. Πασ.