Το (μονο)δρόμο της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, που περνάει μέσα από το σάρωμα των εργασιακών δικαιωμάτων, έδειξε ως «διέξοδο» από τη σημερινή κρίση από το βήμα του συνεδρίου ο Αντ. Σαμαράς, εκφράζοντας ταυτόχρονα τη στήριξή του στα άγρια αντιλαϊκά μέτρα.

Μοιράζοντας ψεύτικες υποσχέσεις και αναμασώντας χρεοκοπημένα ιδεολογήματα του «κοινωνικού φιλελευθερισμού», ο πρόεδρος της ΝΔ επί της ουσίας κάλεσε σε συστράτευση για να περάσουν τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα, τα οποία, αφ' ενός, χαρακτήρισε «αναπόφευκτα» ενώ, από την άλλη, πρόβαλε τη στάση του του κόμματός του προς μίμηση. Ανέφερε ότι «από τη στιγμή που η κρίση ξέσπασε ανοιχτά και πήρε δραματικές διαστάσεις», ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάλεσε την κυβέρνηση «να πάρει άμεσα μέτρα για το δραστικό περιορισμό του ελλείμματος» και στη συνέχεια ζήτησε «να συμπληρωθούν τα όποια μέτρα για το έλλειμμα με 23 μέτρα-ανάσες για την τόνωση της αγοράς», μέτρα δηλαδή για την τόνωση της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρήσεων. Αυτά τα φιλομονοπωλιακά μέτρα κάλεσε την κυβέρνηση να υιοθετήσει, προβάλλοντας τον ανυπόστατο ισχυρισμό ότι μόνο έτσι «θα αντέξει η χώρα την κρίση, θα συγκρατήσει την ανεργία και δε θα χρειαστούν κι άλλα σκληρότερα μέτρα». Αποδίδοντας την κρίση στο «μοντέλο οικονομικής διαχείρισης» που χρεοκόπησε, πρόβαλε ως διέξοδο «το δρόμο για μια νέα οικονομία πιο βιώσιμη, πιο ανταγωνιστική, ικανή να δημιουργεί πλούτο και να προσφέρει προοπτικές ευημερίας σε όλους». Δημαγωγώντας ασύστολα υποσχέθηκε στους εργαζόμενους ότι σε αυτό το δρόμο «θα γίνουν δημιουργοί και μερισματούχοι του πλούτου αυτής της κοινωνίας»(!). Κατά τα λοιπά, απέδωσε ευθύνες «σε όλες(!) τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου» για το στρεβλό μοντέλο που εδώ και δεκαετίες επιβλήθηκε και σήμερα χρεοκόπησε, εντοπίζοντας την ευθύνη της κυβέρνησης της ΝΔ στο ότι «δεν τόλμησε να το αλλάξει όταν είχε την ευκαιρία και γιατί υπέκυψε στον πειρασμό του διαχειριστικού κυβερνητισμού».