«Οταν είναι καλός τ' αφεντικός, όλα καλά» δήλωνε στην κάμερα μια μετανάστρια, εσωτερική υπηρέτρια σε σπίτι της Κηφισιάς σε ρεπορτάζ στον «Alpha». Το ρεπορτάζ έκλεισε με την επισήμανση της ρεπόρτερ πως αυτές «οι Φιλιπινέζες» (λες κι είναι ειδικότητα εργάτη η εθνικότητά του) αγοράζουν και δικό τους σπίτι. Το μήνυμα σαφές: Αμα είσαι προκομμένος κι έχεις και καλό αφεντικό πας μπροστά.

Στις μέσα σελίδες μιας εφημερίδας, εργάτης από τη Νάουσα εξηγούσε πως αφού δεν έχει δουλειά κι όταν έχει δεν του κολλάνε ένσημα, θα βγει στη σύνταξη στα 150 του χρόνια κι επίσης ότι για χρέος 5.000 ευρώ η Τράπεζα για να μη του πάρει το σπίτι τού πρότεινε επαναδιαπραγμάτευση με την οποία όμως το χρέος ανέβαινε στα 13.000 ευρώ. Σε μια άλλη εφημερίδα, οι τράπεζες που ετοιμάζονται να πάρουν τα σπίτια, προσφέρουν νέα δάνεια αυτή τη φορά για αγορά παιδικών παιχνιδιών.

Στον ίδιο κόσμο συμβαίνουν όλα αυτά. Το κεφάλαιο έστησε τις συνθήκες για να βρει στην Ανατολή τους εργάτες που ήθελε, το ίδιο κεφάλαιο φτιάχνει εδώ τους εργάτες που θέλει. Το πρόβλημα υπάρχει με όλους αυτούς που καλλιεργούν στον εργάτη τη θέση ότι αρκεί να βρει καλό αφεντικό κι όλα καλά.

Ανάμεσα στον τηλεοπτικό σταθμό που επιλέγει μια μετανάστρια για να βεβαιώσει πως υπάρχουν και καλά αφεντικά και την «Αυγή» που πασχίζει να πείσει ότι είναι καλό αφεντικό η ΕΕ επειδή, λέει, μπορείς να διαπραγματευτείς μαζί της, η διαφορά είναι μόνο στο περιτύλιγμα.

Ο ξεμοναχιασμένος εργάτης, που επιλέγει αφεντικό κινείται μέσα στους περιορισμούς της ατομικής του πορείας, μπορεί μόνο να επιλέξει - και αν το μπορεί έστω αυτό - να πουλήσει εργατική δύναμη. Αυτό πάντα αλλάζει όταν βρίσκεται μαζί με τους άλλους εργάτες. Τότε διαπραγματεύεται συλλογικά τους ίδιους τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης. Κι όταν η συλλογικότητα αναχθεί και σε πολιτική, τότε δε διαπραγματεύεται, βάζει πλώρη για την κατάργηση του εκμεταλλευτή.

Το πολιτικό κόμμα όμως που βάζει δίλημμα επιλογής ιμπεριαλιστή, έχει ήδη επιλέξει τον ιμπεριαλισμό, διδάσκει δηλαδή υποταγή στο κεφάλαιο, αξιώνει απ' τους εργάτες αντί να αναχθούν απ' το επίπεδο του ζήτουλα σ' αυτό του επαναστάτη, να σκύψουν, να γλείψουν, να «διαπραγματευτούν».

Αυτή ακριβώς η θέση του οπορτουνισμού μέσα στο εργατικό κίνημα είναι ένα από τα στοιχεία εκείνα που αναγκάζουν σε διαρκή πάλη μαζί του για να μπορέσει να βρει χώρο να καλλιεργηθεί - αναπτυχθεί η ταξική συνείδηση. Η δράση τους δεν είναι απλά εχθρική, ενισχύει την εξουσία των μονοπωλίων. Η δράση τους οδηγεί τους εργάτες να ξεχωρίζουν τον Ανατολίτη δυνάστη που τους κάνει πρόσφυγες, από τον Ευρωπαίο δημοκράτη καπιταλιστή.

Στην καθημερινότητα θα συναντήσεις τον οπορτουνιστή κάθε φορά που όλα γύρω σου ζητάνε γενική ανατροπή, αυτός να δίνει συμβουλές για το πως άμα είσαι μάγκας μ' ένα λογιστικό κόλπο μπορείς να την γλιτώσεις. Σαν κι αυτόν τον δύστυχο στη Δραπετσώνα, που νόμισε πως επειδή πήγε σ' ένα ριάλιτι συμβουλών επιχειρηματικότητας θα έβγαζε φράγκα. Και κατέληξε με μια θηλιά στο λαιμό.

Μ' αυτά και με κείνα (μετά το εργασιακό, και το ασφαλιστικό, η «δίκαιη φορολογία» ήδη αναδείχθηκε σε νέα φοροεπιδρομή) καλώς να έρθει ο «πολιτικός και κοινωνικός Αρμαγεδδώνας» που φοβάται το αγγλικό υπουργείο άμυνας (αλήθεια, ο στρατός εκτός από το να υπερασπίζει τη πατρίδα, ασχολείται και με την κοινωνική αντιπαραθεση; ή, ακριβώς υπερασπίζοντας την πατρίδα των καπιταλιστών, βασική του αποστολή είναι να αντιμετωπίσει την κοινωνική επανάσταση; ρητορικό το ερώτημα για να μην ξεχνιόμαστε).

Κράτα την επισήμανση της τράπεζας για τα χρόνια που χρειάζονται οι καπιταλιστές να ανακάμψουν, ανεξάρτητα από τα μέτρα λιτότητας. Λένε ουσιαστικά ότι τα μέτρα αφορούν την κερδοφορία και όχι το δημόσιο χρέος. Λένε πως χρειάζονται αυτόν το χρόνο ώστε τα μέτρα να επιτρέψουν στα κεφάλαια να έχουν περισσότερα κέρδη. Λένε, δηλαδή πως χωρίς φτηνότερους εργάτες σε βάθος χρόνου, ανάκαμψη κερδών δε θα υπάρξει.

Γι' αυτό και διαπιστώνουν στις αναλύσεις τους πως υπάρχει κίνδυνος επανεμφάνισης του μαρξισμού. Στον οποίο όταν αναφέρονται δεν εννοούν μια ακαδημαϊκή γενική συζήτηση για την οικονομία, αλλά την πρακτική του συνέπεια.

Από τη σκοπιά τους οι καπιταλιστές διδάσκουν πως για να διατηρηθεί η εξουσία τους, η οικονομική διαπάλη πάει μαζί με την ιδεολογική. Να πώς προκύπτει από τα πράγματα και η ανάγκη ανασύνταξης του εργατικού λαϊκού κινήματος για να χάσουν την εξουσία οι καπιταλιστές.