«Οι γονείς (σ.σ. που στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία), μέσω των φόρων που καταθέτουν, πληρώνουν για τη δημόσια Παιδεία, χωρίς να κάνουν χρήση της δημόσιας Παιδείας, γλιτώνοντας από τον κρατικό προϋπολογισμό ένα τεράστιο ποσό κάθε χρόνο. Πρέπει, λοιπόν, οι αποδείξεις να μετρούν ως φοροελάφρυνση και όχι ως τεκμήριο». Το παραπάνω είναι ένα από τα «επιχειρήματα» του Συνδέσμου Ιδρυτών Ελληνικών Ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων, που εκφράζει τη διαφωνία των ιδιοκτητών με το τεκμήριο στα δίδακτρα που πληρώνουν οι γονείς - πελάτες τους.

Αυτή η αντίληψη ότι, τάχα, «χρήση της δημόσιας Παιδείας» κάνει όποιος φοιτά σε ένα δημόσιο σχολείο, εκτός από άκρως συντηρητική, είναι και παιδαριώδης. Γιατί γνωρίζουν πολύ καλά όσοι πιπιλίζουν τέτοια «επιχειρήματα» ότι ακόμα και για τη δική τους αστική λογική, πληρώνοντας φόρους για την Παιδεία, πληρώνεις για έναν μορφωμένο υπάλληλο που θα σε εξυπηρετήσει αύριο σε μια υπηρεσία, πληρώνεις για να έχεις γιατρούς που θα σε κάνουν καλά, μηχανικούς που θα σου χτίσουν σπίτια και γέφυρες, πληρώνεις για να αναπτύσσεται η έρευνα και η επιστήμη στα δημόσια πανεπιστήμια κ.ο.κ.

Και, σε τελική ανάλυση, οι γονείς (και εκείνοι που επιλέγουν να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία) έχουν κάθε λόγο να παλέψουν ενάντια στη φοροεπιδρομή της κυβερνητικής πολιτικής συνολικά. Οι ιδιοκτήτες των σχολείων, όμως, δεν ενδιαφέρονται για το φοροξεζούμισμα των εργαζομένων, παρά μόνο μην τυχόν και μειωθεί η πελατεία τους...