Οι κυοφορούμενες εξελίξεις στο ζήτημα του δανεισμού του ελληνικού Δημοσίου έρχονται να επιβεβαιώσουν την αγριότητα των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και τα παιχνίδια που παίζονται στο πολιτικοοικονομικό προσκήνιο και παρασκήνιο, προκειμένου κάθε χώρα να εξασφαλίσει για τη δική της αστική τάξη καλύτερους όρους επιβίωσης στην παγκόσμια σκακιέρα.

Ανεξάρτητα από το αν η Ελλάδα βρίσκεται ήδη στην εξώπορτα του λεγόμενου «μηχανισμού στήριξης» της ΕΕ, όπως σαφέστατα διαφαινόταν την ώρα που γράφονταν αυτές τις γραμμές, είτε συνεχίσει να αναζητά ζεστό χρήμα από τις καπιταλιστικές αγορές, ένα πράγμα παραμένει βέβαιο: Οτι αν κάποιος αναζητήσει την άκρη του νήματος, ξετυλίγοντας το μπερδεμένο κουβάρι, θα καταλήξει στις σύμφυτες με τον καπιταλισμό ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, όπου η στάση κάθε χώρας ή μιας ομάδας κρατών απέναντι στις άλλες, καθορίζεται από έναν και μόνο νόμο: Το νόμο του κέρδους.

Αυτό το δεδομένο, σε συνδυασμό με την ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη και την καλή γνώση των επιμέρους αντιθέσεων και ανταγωνισμών, μπορεί να εξηγήσει και να φωτίσει τις εξελίξεις. Πολύ περισσότερο, μπορεί να προσανατολίσει το λαό στο κύριο: Ανεξάρτητα από το επίπεδο που θα φτάσει το σπρεντ, ανεξάρτητα αν ο δανειστής θα είναι η ευρωπαϊκή, η αμερικάνικη ή η ασιατική πλουτοκρατία, τα λεφτά που αναζητά η κυβέρνηση είναι για την ντόπια πλουτοκρατία. Η οποία, από τη μια, θρέφεται με επιδοτήσεις και προνόμια, και, από την άλλη, με εργαζόμενους χωρίς εργασιακά και άλλα δικαιώματα.

Αυτό το τελευταίο είναι κοινός τόπος μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ανεξάρτητα από τους επιμέρους ανταγωνισμούς τους. Γι' αυτό και ανεξάρτητα από το κόστος και την πηγή του δανεισμού, αυτό που παραμένει αδιαπραγμάτευτο και εκτός οποιασδήποτε συζήτησης, είναι το γεγονός ότι τα αντιλαϊκά μέτρα που πάρθηκαν είναι μόνιμα και σίγουρα είναι η αρχή μόνο μιας λυσσαλέας επίθεσης που η αστική τάξη έχει κηρύξει σε βάρος του λαού, με στόχο να μην αφήσει τίποτε όρθιο.

Ο «Ρ» επιχειρεί σήμερα μια καταγραφή των αλλεπάλληλων πακέτων μέτρων που έχει υιοθετήσει ή δρομολογήσει η κυβέρνηση, καθώς και άλλα που βρίσκονται στα συρτάρια της. Η καταγραφή είναι αποκαλυπτική της ενιαίας στρατηγικής της πλουτοκρατίας. Επιβεβαιώνει ότι ο λαός πρέπει να αξιοποιήσει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό σε συνθήκες κρίσης. Να κλείσει τα αυτιά του στις απειλές και την τρομοκρατία των ελλειμμάτων και των δανείων. Να οργανώσει την πάλη με αποκλειστικό κριτήριο τις δικές του ανάγκες. Γιατί τα χειρότερα είναι μπροστά και μόνο με τον ταξικό αγώνα μπορεί να τα αποτρέψει.