Με αφορμή τις πρόσφατες συνομιλίες μεταξύ της κυβέρνησης της Κούβας και των ΗΠΑ στις 18 του Ιούνη για το ζήτημα της μετανάστευσης, ζήτημα που χρησιμοποιείται προσχηματικά από όλες τις αμερικανικές κυβερνήσεις, είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον πρέσβη της Κούβας στην Αθήνα, Ερμες Ερέρα Ερνάντες, για το ζήτημα αυτό και την εξέλιξή του. Κυρίως για το πώς αξιοποιείται από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό στην προσπάθειά του να παρέμβει στα εσωτερικά του Νησιού της Επανάστασης για την υπονόμευση του σοσιαλισμού, που οικοδομείται κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες και εμπόδια, με το λεγόμενο νόμο της «Κουβανικής προσέγγισης» και τη λεγόμενη πολιτική «πόδια βρεγμένα - πόδια στεγνά» (όσοι Κουβανοί φτάνουν σε ακτές των ΗΠΑ από θαλάσσης παράνομα, γι' αυτό και τα «βρεγμένα πόδια», γίνονται δεκτοί ως «ήρωες της ελευθερίας»).

Παραθέτουμε τη συζήτηση που είχαμε μαζί του:

-- Υπάρχει μια πολιτική μετανάστευσης από την πλευρά των ΗΠΑ σε σχέση με την Κούβα διαφορετική σε σχέση με τις άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής; Μιλήστε μας γι' αυτό.

-- Ναι, το θέμα της μετανάστευσης αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά εργαλεία της επιθετικότητας των ΗΠΑ ενάντια στη χώρα μας, με στόχο την αποσταθεροποίηση της κουβανικής κοινωνίας, την απαξίωση του πολιτικού συστήματος, τη στέρηση της Κούβας από ένα σημαντικό ανθρώπινο κεφάλαιο και βεβαίως τη δημιουργία των προϋποθέσεων για τη σύσταση αντεπαναστατικών κινημάτων που θα οργανώνουν επιθετικές και τρομοκρατικές ενέργειες σε βάρος του κουβανικού λαού, που προσπαθεί να οικοδομήσει μια νέα κοινωνία. Πριν την επανάσταση οι πολίτες της Κούβας που ήθελαν να ταξιδέψουν ή να μεταναστεύσουν στις ΗΠΑ είχαν την ίδια μεταχείριση όπως και κάθε άλλος πολίτης από οποιαδήποτε χώρα, με τις ανάλογες διαδικασίες.

Ομως, από την 1η του Γενάρη του 1959, όταν νίκησε η επανάσταση, οι ΗΠΑ εφαρμόζουν μια διαφορετική μεταναστευτική πολιτική για την Κούβα, που αποβλέπει στην παροχή προστασίας και ασύλου σε εγκληματίες, βασανιστές, λωποδύτες και απατεώνες του τυραννικού καθεστώτος του Φλουχένσιο Μπατίστα - χωρίς να απαντά σε αιτήσεις της Κούβας για έκδοση αυτών των εγκληματιών - και αργότερα σκοπός αυτής της πολιτικής ήταν να παρέχει κίνητρα για παράνομη μετανάστευση των Κουβανών πολιτών προς αυτή τη χώρα, δίνοντας προτεραιότητα σε επαγγελματίες και εξειδικευμένο προσωπικό.

-- Πώς αναπτύχθηκε αυτή η πολιτική κατά τη διάρκεια της ενδυνάμωσης της Κουβανικής Επανάστασης;

-- Η κυβέρνηση των ΗΠΑ έδρασε πολύ προκλητικά, πρώτον αναστέλλοντας τις κανονικές πτήσεις και τους νόμιμους τρόπους εξόδου από την Κούβα, την ίδια στιγμή που έδινε αυτόματα το καθεστώς του πρόσφυγα σε κάθε πολίτη που έφτανε στο έδαφος των ΗΠΑ, δημιουργώντας ευνοϊκές οικονομικές συνθήκες για τους Κουβανούς μετανάστες. Ετσι, από το 1959 έως το 1962 μεταναστεύουν για τις ΗΠΑ 274.000 Κουβανοί, από τους οποίους οι πρώτοι 70.000 φτάνουν στις ΗΠΑ χωρίς καμία διαδικασία μετανάστευσης.

-- Υπάρχουν σημαντικές στιγμές που χαρακτηρίζουν αυτή τη διαφοροποιημένη μεταναστευτική πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στην Κούβα;

-- Θα λέγαμε ότι η πιο χαρακτηριστική έκφραση της εγκληματικής, ανήθικης και πολιτικής διακρίσεων είναι ο λεγόμενος νόμος της «Κουβανικής προσέγγισης», ένα νομικό κείμενο που υιοθετήθηκε το 1966 με στόχο να πριμοδοτήσει την παράνομη έξοδο Κουβανών προς αυτή τη χώρα.

Αυτός ο νόμος είναι μοναδικός στο είδος του, σε ολόκληρο τον κόσμο. Προσφέρει στους Κουβανούς που φτάνουν στις ΗΠΑ με παράνομο τρόπο, όχι σε αυτούς που φτάνουν εκεί με τη βίζα τους, προνόμια που δεν απολαμβάνουν πολίτες από καμία χώρα του κόσμου. Επιπλέον, με βάση αυτό το νόμο, γίνονται δεκτοί στις ΗΠΑ ως ήρωες οι απαγωγείς πλοίων ή αεροπλάνων, οι χαφιέδες ή απλά όσοι φτάνουν με αυτοσχέδιες λαστιχένιες βάρκες. Ετσι εμποδίζει το να γίνεται η μετανάστευση ανάμεσα στις δύο χώρες με ασφαλή, νόμιμο και οργανωμένο τρόπο. Με τη λεγόμενη πολιτική των «βρεγμένων ποδιών - στεγνών ποδιών» πριμοδοτείται η παράνομη μετανάστευση όσων φτάνουν παράνομα στις ΗΠΑ μέσω θαλάσσης και ενισχύεται ένα ολόκληρο κύκλωμα παράνομων διακινητών.

Μπορούμε να θυμηθούμε, από το 1965, ότι υπήρξαν 3 μεγάλα κύματα μετανάστευσης από την Κούβα: Καμαριόκα 1965, Μαριέλ 1980 και η λεγόμενη κρίση των μπαλσέρος (αυτοσχέδιες βάρκες) το 1994.

-- Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δίνουν πληροφορίες ότι έχουν ξαναρχίσει συζητήσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην Κούβα για το μεταναστευτικό ζήτημα; Εχουμε πράγματι κάποια εξέλιξη;

-- Η αλήθεια είναι ότι στη διάρκεια της Προεδρίας Μπους οι συζητήσεις ανεστάλησαν, συζητήσεις που είχαν ξεκινήσει ως αποτέλεσμα των δύο τελευταίων κρίσεων που αναφέρθηκαν παραπάνω. Εχουν υπάρξει διάφοροι γύροι συζητήσεων ανάμεσα στις δύο χώρες που κατέληξαν με την υπογραφή το 1984 της Συμφωνίας Αποκατάστασης των σχέσεων μετανάστευσης και αργότερα η Μεταναστευτική συμφωνία στις 9 του Σεπτέμβρη του 1994 και η Κοινή διακήρυξη στις 2 του Μάη του 1995.

Σε αυτές τις συναντήσεις η Κούβα επέστησε την προσοχή σχετικά με τις παραβιάσεις των συμφωνηθέντων από την πλευρά των ΗΠΑ, που καταστρατηγούν το γράμμα και το πνεύμα των ντοκουμέντων που υπογράφτηκαν. Ειδικά ο νόμος της «Κουβανικής προσέγγισης», που στην Κούβα τον λέμε δολοφονικό νόμο, έχει προκαλέσει την απώλεια ανθρώπινων ζωών εντελώς χωρίς λόγο και σήμερα αποτελεί το κύριο πρόβλημα στη μετανάστευση ανάμεσα στις δύο χώρες.

Ταυτόχρονα, στο νόμο αυτό υπάρχει και άλλη αξιοποίηση του προβλήματος της μετανάστευσης, ώστε αυτή να παρουσιάζεται ως κίνδυνος και απειλή για την ασφάλεια των ΗΠΑ, που θα μπορούσε να απαντηθεί ακόμα και στρατιωτικά.

Θεωρούμε ότι οι συζητήσεις θα μπορούσαν να συμβάλουν στο σταμάτημα αυτού του φαινομένου της παράνομης μετανάστευσης, της παράνομης εμπορίας ανθρώπων με προορισμό τις ΗΠΑ, ωστόσο η διαδικασία αυτή περνάει υποχρεωτικά μέσα από την κατάργηση του απαράδεκτου αυτού νόμου της «Κουβανικής προσέγγισης» και της πολιτικής των λεγόμενων «βρεγμένων ποδιών». Είναι μια βασική και απαραίτητη προϋπόθεση και σε αυτή την κατεύθυνση θα συνεχίσουμε να επιμένουμε, βάζοντας ταυτόχρονα και το ζήτημα της άρσης του απαράδεκτου πολύμορφου αποκλεισμού της Κούβας από τις ΗΠΑ και του σεβασμού της κυριαρχίας και ανεξαρτησίας της χώρας μας.