Η αλληλεπίδραση αυτής της σχέσης, της κομμουνιστικής έμπνευσης αλλά και των κομμουνιστικών αξιών στη διανοητική και καλλιτεχνική δημιουργία, είναι μια από τις σύγχρονες προκλήσεις: Η ιστορία και η δράση του ΚΚΕ, του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, οι σύγχρονοι ταξικοί αγώνες, οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες να εμπνέουν τους κομμουνιστές και τους ριζοσπάστες διανοούμενους και καλλιτέχνες, αλλά και αντίστροφα το έργο τους να εκφράζει το εργατικό κίνημα, την αντιμονοπωλιακή-αντιιμπεριαλιστική γραμμή πάλης της λαϊκής συμμαχίας, τον προλεταριακό διεθνισμό, το σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό μέλλον, ν' ανοίγει μέτωπο στις αιτίες οξυμένων προβλημάτων, π.χ. εμπόριο ναρκωτικών-εξάρτηση, κι όχι μόνο να τα περιγράφει.

Το να δουλέψουν οι κομμουνιστές και κομμουνίστριες καλλιτέχνες για την κατάκτηση τόσο του περιεχομένου όσο και της μορφής του έργου τέχνης, είναι μια διαδικασία απαιτητική, χρειάζεται μελέτη στη θεωρία και στην τεχνική, επίπονη εργασία, καλή επαφή με το κίνημα ώστε ν' αντιλαμβάνονται τους σύγχρονους λαϊκούς καημούς.

Ηδη μετράμε θετικές προσπάθειες, βήματα με σταθμούς τα 90 χρόνια του ΚΚΕ, το θεωρητικό σεμινάριο για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Γιάννη Ρίτσου, ορισμένες ερασιτεχνικές δραστηριότητες με πρωτοβουλία της ΚΝΕ.

Πρόκληση είναι να αποκτήσει το Φεστιβάλ ΚΝΕ-«Οδηγητή», όλη η ετήσια και αποκεντρωμένη δραστηριότητα, τη διαλεκτική σχέση περιεχομένου - μορφής, κυρίως να εκφραστεί ακριβώς αυτή η διαλεκτική σχέση στο καλλιτεχνικό έργο των κομμουνιστών και άλλων ριζοσπαστών. Πρόκληση είναι να πάρει σάρκα και οστά αυτή η σχέση σε κάθε είδους δημιουργία: λογοτεχνία, μουσική, τραγούδι, κινηματογραφική ταινία, θέατρο, εικαστικά κλπ., να βρει τρόπους διείσδυσης στα σωματεία, στις μαζικές οργανώσεις αντιμονοπωλιακής γραμμής, στους τόπους συνάντησης εργατικών και λαϊκών δυνάμεων, των νεότερης ηλικίας τμημάτων τους και των γυναικών τους, σε κάθε εργατική γειτονιά.

Μέσα στο Κόμμα, μέσα στην κοινή δράση, στη βάση των επαναστατικών στόχων του Κόμματος, των συλλογικών αποφάσεων σχεδιασμών και δράσης, πραγματοποιείται η ενότητα του Κόμματος, η άρνηση και υπέρβαση της ταξικής προέλευσης μελών και στελεχών του Κόμματος, που δεν προέρχονται από την εργατική τάξη ή που προέρχονται από πιο ευάλωτα τμήματά της. Η σφυρηλάτηση της κομμουνιστικής συνείδησης γίνεται πρώτ' απ' όλα στη συνειδητή προσαρμογή στους υλικούς όρους ζωής της εργατικής τάξης.

Σε αυτή τη βάση μέλη του Κόμματος που προέρχονται από άλλα στρώματα πρέπει να είναι έτοιμα για θυσίες σε σχέση με την κοινωνική τους προέλευση-ένταξη. Π.χ. δε νοείται μέλος του ΚΚ που χρησιμοποιεί μισθωτούς εργαζόμενους να μην υλοποιεί τις εργατικές κατακτήσεις, να μην «κλείνει» το μαγαζί, τη βιοτεχνία του στις απεργιακές μάχες, «χάνοντας εισόδημα», όπως «χάνουν» και οι μισθωτοί απεργοί.

Γενικά μέσα στο Κόμμα η στάση ζωής και η δράση χωρίς ισοπεδωτισμούς πρέπει να τείνει στην κατάκτηση της ενότητάς του, για να μπορεί να λειτουργεί και να δρα ως μια επαναστατική συλλογική σκέψη και δράση.

Αν π.χ. ένας Α' επιμελητής γιατρός ή πανεπιστημιακός ή αυτοαπασχολούμενος μηχανικός ή έμπορος και βιοτέχνης ή αγροτοπαραγωγός με σχετικά μεγάλης έκτασης κλήρο - μέγεθος παραγωγής και συσσώρευσης - δεν είναι έτοιμος να κάνει θυσίες, κάτι «να χάσει» από τις ευνοϊκότερες συνθήκες ζωής του, τότε δεν είναι ώριμος κομμουνιστής, δεν είναι έτοιμος για μέλος του ΚΚ. Η διαδικασία προετοιμασίας-ωρίμανσής του πρέπει να γίνεται πριν την ένταξή του και βεβαίως είναι και πρέπει να είναι πιο απαιτητική από τη διαδικασία ωρίμασης ενός χειρώνακτα βιομηχανικού εργάτη-εργάτριας.

Βεβαίως και για τον εργάτη, την εργάτρια η ετοιμότητα σύγκρουσης με την εργοδοσία, με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, κυρίως με τη συμμετοχή στην απεργία και με τη στάση απόρριψης των πιέσεων εξαγοράς του, διαμορφώνει τη βασική προϋπόθεση ταξικής συνειδητοποίησης, η οποία θα πρέπει να ωριμάσει σε κομμουνιστική για την ένταξη στο Κόμμα, δηλαδή σε συνειδητή πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Χωρίς αμφιβολία, η διαπαιδαγωγητική και αφομοιωτική δύναμη του Κόμματος αφορά τα μέλη και τα στελέχη του, σε όλη τη ζωή τους. Αυτό άλλωστε υλοποιεί η πολιτική οικονομικού βοηθήματος των «επαγγελματιών» κομμουνιστών που ακολουθεί το ΚΚΕ, η οργανωτική πολιτική που πλειοδοτεί στη σύνθεση των μελών και των στελεχών τη συμμετοχή εργατών και εργατριών, τη διάρθρωση των ΚΟΒ και κνίτικων ΟΒ με προτεραιότητα στους βιομηχανικούς εργασιακούς χώρους και στους κλάδους. Μόνο με αυτές τις προϋποθέσεις γερής σφυρηλάτησης της ενότητας του Κόμματος μπορεί αυτό να παλέψει για την ενότητα της εργατικής τάξης, να εκφράσει σε στρατηγικό πρόγραμμα, σε ιδεολογικό αγώνα και σε δράση μαζών, άμεσους στόχους πάλης.

Το Κόμμα μας βγήκε δυναμωμένο από το 18ο Συνέδριό του, πριν από ένα χρόνο και λίγους μήνες. Στις συνθήκες της νέας επίθεσης του κεφαλαίου, με κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και πιο απροκάλυπτη στήριξη από τη ΝΔ και το ΛΑ.Ο.Σ., ήδη πρωτοστάτησαν οι κομματικές και κνίτικες δυνάμεις για ν' ανοίξουν νέες μορφές αντίστασης και αντεπίθεσης στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στο αγροτικό, στους αυτοαπασχολούμενους, στο φοιτητικό-σπουδαστικό. Στα νέα στοιχεία αυτής της περιόδου συμπεριλαμβάνονται η διεύρυνση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ στις απεργιακές κινητοποιήσεις και τα συλλαλητήρια, η διεύρυνση της αποδοχής του πλαισίου της ΠΑΣΥ αν κι ακόμα δεν έχει εκφραστεί σε συνδικαλιστικό οργανωτικό συντονισμό, η διαμόρφωση του ΜΑΣ στο φοιτητικό-σπουδαστικό χώρο και της ΠΑΣΕΒΕ στους αυτοαπασχολούμενους, στις πιο ουσιαστικές κοινές ενέργειες με προοπτική κλιμάκωσης του αγώνα τους επόμενους μήνες.

Το ΚΚΕ βρίσκεται σε μια δημιουργική φάση στην κατεύθυνση της περαιτέρω εναρμόνισης της οργανωτικής του πολιτικής, της καθοδηγητικής ικανότητάς του με τις ιδεολογικές-στρατηγικές κατακτήσεις των τελευταίων χρόνων που αφορούν πρώτ' απ' όλα τον εμπλουτισμό της αντίληψής του για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό.

Η νέα γενιά των κομμουνιστών βγαίνει πιο ενισχυμένη, κομμουνιστικά προσανατολισμένη σε αυτή την κατεύθυνση με το 10ο Συνέδριο της ΚΝΕ, στις 7-9 Μάη 2010.

Ολα αυτά είναι χειροπιαστά δείγματα στη δυνατότητα μιας γρήγορης ανασύνταξης του εργατικού και λαϊκού κινήματος, ικανής να βάλει τη σφραγίδα της στις ταχύτατα επερχόμενες εξελίξεις, που κάνουν την επόμενη δεκαετία όχι μόνο απειλητική αλλά και ελπιδοφόρα.