Τα αστικά ΜΜΕ προσπάθησαν, τις προηγούμενες μέρες, να παρουσιάσουν σαν μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης το βάθεμα των στρατιωτικοπολιτικών σχέσεων με το Ισραήλ, υπερτονίζοντας τα στρατηγικά οφέλη που προκύπτουν δήθεν για τη χώρα μας από μια «ρεαλιστική» εξωτερική πολιτική. Οι αναλύσεις τους γίνονται από τη σκοπιά των συμφερόντων της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας και καμιά σχέση δεν έχουν με τα συμφέροντα του ελληνικού και των άλλων λαών της περιοχής. Για παράδειγμα, σε ό,τι αφορά τις διμερείς σχέσεις με την Τουρκία, «ρεαλιστικό», για την αστική τάξη της Ελλάδας και τα κόμματά της, είναι αυτό που είπε ο ειδικός απεσταλμένος του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών, αρμόδιος για θέματα ενέργειας, Richard Morningstar, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα, συστήνοντας σε Ελλάδα και Τουρκία «να καταλήξουν σε μια επιχειρηματική λύση (...) στο Αιγαίο ή σε κάποια άλλη αμφισβητούμενη περιοχή, όπου το οικονομικό όφελος είναι και για τις δύο χώρες τόσο μεγάλο (...) ακόμη και εάν δε συμφωνούν στα συγκεκριμένα σύνορα». Με άλλα λόγια, «ρεαλιστικό» είναι να απεμπολήσει η Ελλάδα τα κυριαρχικά της συμφέροντα στο Αιγαίο, τα οποία σχετίζονται άμεσα με την άμυνα της χώρας, στο όνομα του να κάνει ανεμπόδιστα τις μπίζνες του στην περιοχή το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο.

Στη βάση αυτής της αρχής, επιταχύνεται σήμερα η λεγόμενη «ελληνοτουρκική προσέγγιση». Με γνώμονα αυτόν το «ρεαλισμό», το ΝΑΤΟ ζητάει από την Ελλάδα να συνδιαχειριστεί το Αιγαίο με την Τουρκία και ο Πάγκαλος προτείνει η υφαλοκρηπίδα της χώρας να ορίζεται από πυθμένα βάθους μικρότερου των 200 μέτρων. Ο «ρεαλισμός» στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδας ήταν αυτός που άνοιξε τα λιμάνια, τον εναέριο χώρο, το οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο στα ΝΑΤΟικά στρατεύματα, για να διαμελίσουν τη Γιουγκοσλαβία, δημιουργώντας κράτη - προτεκτοράτα, δυναμίτες για την ασφάλεια και την ειρήνη στην περιοχή και βέβαια ισχυρό αρνητικό προηγούμενο για ζητήματα όπως το Κυπριακό. Η «ρεαλιστική εξωτερική πολιτική» είναι αυτή που επέβαλε την παράδοση Οτσαλάν στο τουρκικό κράτος, καταφέρνοντας ανεπανόρθωτο πλήγμα στο δίκαιο αγώνα του κουρδικού λαού. Ο ίδιος «ρεαλισμός» οδηγεί τώρα τη σύσφιξη των σχέσεων με το Ισραήλ, σε μια περίοδο που οι ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις εμφανίζονται δυσαρεστημένες από την προσπάθεια της Τουρκίας να παίξει κυρίαρχο ρόλο στη Μέση Ανατολή, ανταγωνιστικά προς το Ισραήλ, και να αυξήσει την επιρροή της στο μουσουλμανικό κόσμο.

Αυτή είναι η μοναδική σταθερά της «ρεαλιστικής» εξωτερικής πολιτικής: Χρήσιμο, σωστό και επιβεβλημένο είναι ό,τι συμφέρει κάθε φορά το κεφάλαιο και τα κέρδη του. Και κάθε χώρα καλείται να διαμορφώσει τις εξωτερικές της σχέσεις με αυτόν το γνώμονα και με δεδομένη τη θέση της στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα και τους ευρύτερους ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις. Να στοιχηθεί, δηλαδή, πίσω από τη μια ή την άλλη ισχυρότερη στρατιωτικά και οικονομικά χώρα, διεκδικώντας κομμάτι της πίτας για τη δική της αστική τάξη, προκαλώντας έτσι κόστος και κινδύνους για το λαό. Με αυτές τις «αρχές» αναπτύσσει την εξωτερική της πολιτική και η ελληνική κυβέρνηση, διεκδικώντας πιο ενεργητικό ρόλο στην περιοχή. Η στρατηγική της στρέφεται ενάντια στους λαούς και ενάντια στα συμφέροντα του ελληνικού λαού, ο οποίος δεν έχει να χωρίσει τίποτα με τους γείτονες, ανάμεσά τους και με το λαό του Ισραήλ. Για τον ελληνικό λαό, ένα είναι το κριτήριο με το οποίο θα πρέπει να προσεγγίζει τις διμερείς και πολυμερείς σχέσεις της χώρας: Το κατά πόσο αυτές συμβάλλουν στην απόκρουση κάθε μορφής επίθεσης του ιμπεριαλισμού, στην προκειμένη περίπτωση της πολιτικής του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ. Με δεδομένο το αυξημένο ενδιαφέρον των ιμπεριαλιστών για τη γειτονιά μας και την ευρύτερη περιοχή, αυτό που σήμερα έχει διπλή και τρίδιπλη σημασία για το λαό, είναι να αντιπαλέψει τις εμφανείς ή υποβόσκουσες μελλοντικές στρατιωτικές αναμετρήσεις, καταδικάζοντας την πολιτική εμπλοκής της χώρας βαθύτερα στους ανταγωνισμούς και τα σχέδια του παγκόσμιου κεφαλαίου. Οι εξελίξεις είναι βέβαιο ότι για μια ακόμη φορά θα επιβεβαιώσουν και θα δικαιώσουν το ΚΚΕ.