Η βίαιη προλεταριοποίηση που συντελείται με την ελαστικοποίηση - υποδούλωση της εργασίας, αρχίζει να βρίσκεται αντιμέτωπη με το αμείλικτο ερώτημα των έστω ως χτες βολεμένων και έστω αφελών, «πού πήγαν τα λεφτά». Αυτή η μάζα που ξυπνάει βασανιστικά κι απότομα, είναι ο τρόμος τους. Ξεμένουν από απαντήσεις στις αντιφάσεις τους. Οι εργαζόμενοι δεν είναι πια αποκομμένοι από τη γνώση των τεχνολογικών επιτευγμάτων. Ο σύγχρονος μεσαίωνας δεν έχει τους ίδιους υπηκόους, σύντροφοι. Κι αυτό θα παλέψουμε.

Απ' τη βάση: Κανείς δεν πρέπει να πεινάει, οπότε ο χρόνος είναι άθροισμα κοινωνικού πλούτου ως εργασία, αυτοί που σήμερα: Δεν μπορούν να προγραμματίσουν ούτε πότε θα ξυπνήσουν, ούτε πότε θα κοιμηθούν, ούτε πότε θα γεννήσουν, ούτε πότε θα δουν τα παιδιά τους, ούτε πότε θα πεθάνουν με αξιοπρέπεια, ούτε πότε θα σκεφτούν, θα ονειρευτούν και θα δημιουργήσουν, γιατί δεν ορίζουν τον ατομικό τους χρόνο ως ελάχιστο για την ανάγκη ζωής κι ως μέγιστο για την άσκηση ελεύθερης ζωής, αυτοί είναι που θα αναστήσουν - και θα επαναστατήσουν - την ταξική συνείδηση ως πρωταρχική δύναμη απελευθέρωσης του χρόνου απ' τα αφεντικά.

Αργά ή γρήγορα αυτοί που πρέπει να συρρικνώσουν μαζί με τα δικαιώματα τα εργασιακά τους, το χρόνο της «ελεύθερης» ζωής τους, στο μέτρο της διατήρησης των κερδών των ταξικών τους αντιπάλων αντίστροφα, θα δουν το πραγματικό πρόσωπο του εχθρού.