«Οι "working poors", όπως αποκαλούνται, αποτελούν μια σχετικά νέα τάξη Αμερικανών που δείχνει όλο και πιο καθαρά το πρόσωπό της. Πρόκειται για εργαζόμενους που καταφεύγουν στα συσσίτια διάφορων οργανώσεων, αφού με τα χρήματα που κερδίζουν δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε το φαγητό τους (...) "Δουλεύω σε ένα εργοτάξιο", λέει ένας από αυτούς στον ανταποκριτή της εφημερίδας "Λιμπερασιόν", στην Ουάσιγκτον, "κερδίζω μόνο δέκα δολάρια την ώρα, χωρίς όμως να έχω δουλειά κάθε μέρα. Τα λεφτά μου φτάνουν μόνο για το νοίκι, 600 δολάρια (426 ευρώ) το μήνα για μια γκαρσονιέρα".

Ο αριθμός των φτωχών αυξάνεται συνεχώς (υπολογίζονται επισήμως σε 44 εκατομμύρια που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, δηλαδή αποτελούν το 14% του συνολικού πληθυσμού της χώρας) (...) "Μέχρι πέρυσι, λέει η 52χρονη Κορολάιν, εργαζόμουν ως κοινωνική λειτουργός σε ένα σχολείο. Ομως αρρώστησα με καρκίνο και απουσίαζα συχνά από τη δουλειά. Καθώς τα οικονομικά του σχολείου είχαν περιοριστεί, έγιναν απολύσεις και έτσι έχασα κι εγώ τη δουλειά μου". Πριν φτάσει σε αυτήν την κατάσταση, είχε το δικό της σπίτι, αλλά τώρα μένει σε ένα μικρό χώρο στη μεγαλύτερη εστία για άστεγους, στην Ουάσιγκτον.

Οπως όλοι οι υπάλληλοι της εστίας, έτσι και ο Μαρκ είναι άστεγος. "Δεν θα το μαντεύατε αν δεν σας το έλεγα, έτσι δεν είναι; Οπως κι εγώ, πολλοί από τους φιλοξενούμενούς μας έχουν κάποια δουλειά. Αν διασταυρωνόσασταν στο δρόμο, δεν θα μαντεύατε πως είναι άστεγοι. Δεν είναι βρώμικοι, δεν είναι κακοντυμένοι, δεν είναι άρρωστοι ή ναρκομανείς... Εδώ στις ΗΠΑ ο οποιοσδήποτε μπορεί πολύ γρήγορα να μείνει άστεγος και κάποιοι μπορεί να βρεθούν σε αυτή την κατάσταση αν χάσουν αύριο τη δουλειά τους ή αρρωστήσουν..." (...) Το 2009, σχεδόν 51 εκατομμύρια Αμερικανοί βρέθηκαν χωρίς ιατροφαρμακευτική ασφάλιση, δηλαδή το 17% του πληθυσμού».

(το θέμα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ)