Δώδεκα άτομα, που κατηγορούνται για την κατάρρευση της «Ρικομέξ» στο σεισμό της 7-9-99 και τον άδικο θάνατο 39 εργαζομένων, απολογήθηκαν χτες στη 16η τακτική ανακρίτρια Αθηνών Ιω. Λάμπρου και αφέθηκαν ελεύθεροι.

Στους έξι από αυτούς επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι. Συγκεκριμένα, οι Γεράσιμος Αλ. Τσάσης, διευθύνων σύμβουλος του εργοστασίου μέχρι την προαναφερόμενη ημερομηνία, Ξένη Τσάση (σύζυγος του προηγούμενου), μέλος του ΔΣ της «Ρικομέξ», Χαρίδημος Μαγιάκος, διευθύνων σύμβουλος μετά το σεισμό (θετός γιος του ΧάρηΛάμπρου, προέδρου του ΔΣ που σκοτώθηκε μαζί με τους εργαζομένους) και Αικατερίνη Τσάση (θυγατέρα του πρώτου), διευθύνων σύμβουλος επίσης μετά το σεισμό, αφέθηκαν ελεύθεροι με χρηματική εγγύηση 5 εκατ. δρχ. και απαγόρευση εξόδου από τη χώρα. Στην Ευγενία, χήρα Χάρη Λάμπρου, επιβλήθηκε μόνο απαγόρευση εξόδου και στον Μιχάλη Τσάση (αδελφό του Γεράσιμου), πολιτικό μηχανικό, απαγόρευση εξόδου από τη χώρα και χρηματική εγγύηση 15 εκατ. δρχ.

Οι παραπάνω κατηγορούνται για «ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο κατά συρροή» και «επικίνδυνες σωματικές βλάβες με ενδεχόμενο δόλο». Ελεύθεροι χωρίς κανέναν περιοριστικό όρο αφέθηκαν μετά την απολογία τους οι Λευκή-Αικατερίνη Γκλαβάνη, Αντώνης Δέδες, Μαρία-Μαργαρίτα Παπαδημητρίου, οι πολιτικοί μηχανικοί Αγγελος Δόβας, Νίκος Κολίδης και ο σιδεράς ΓιώργοςΧριστόπουλος.

Ο κατηγορούμενος Γεράσιμος Τσάσης, συνταξιούχος, 70 χρόνων, απολογήθηκε με υπόμνημα, στο οποίο αναφέρει ότι είναι κατάκοιτος από το 1996 «με συχνή αδυναμία πλήρους επικοινωνίας». Χαρακτηρίζει «καταραμένο» το εργοστάσιο, γιατί σ' αυτό σκοτώθηκαν ο Χάρης Λάμπρου, η ανιψιά του, οι φίλοι και συνεργάτες του, και συνεχίζει: «Η εταιρία "Ricomex" ιδρύθηκε το 1969 από μένα και τον Χ. Λάμπρου. Ηταν ΕΠΕ αντιπροσωπειών, εισαγωγών γενικού εμπορίου. Το 1977 έγινε ΑΕ. Αδεια λειτουργίας πήραμε το 1979». Ο ίδιος αποδίδει «πολιτικάντικες σκοπιμότητες» στο πόρισμα της επιτροπής των εμπειρογνωμόνων για τα αίτια της κατάρρευσης, ισχυριζόμενος ότι «κάθε μία από τις προβλεφθείσες από τη δεύτερη μελέτη 24 κολόνες είχε κατάλληλο όγκο και υπολογισμένη αντοχή», ενώ για τα δοκάρια προσκομίζει τρεις φωτογραφίες, στις οποίες «φαίνεται ξεκάθαρα η ύπαρξη περιφερειακής δοκού που δεν την αναφέρει η επιτροπή». Για τον ημιώροφο, λέει ότι «υπήρχε άδεια για το 60% και πρόκειται για ανεξάρτητη κατασκευή που όχι μόνο δεν έβλαψε αλλά βελτίωσε τη στατική συμπεριφορά του εργοστασίου». Για το φυτευτό τοίχωμα πάνω στο στέγαστρο υποστηρίζει ότι ήταν ένα «απλό τοιχίο ελαφρύ και διακοσμητικό» και για τα μηχανήματα στους πάνω ορόφους ότι «είχαν μεταφερθεί όλα ανεξαιρέτως από το 1998 στις νέες εγκαταστάσεις στον Ασπρόπυργο, με αποτέλεσμα το εργοστάσιο να έχει μετατραπεί σε ένα απλό κτίριο γραφείων». Για τις αυθαίρετες προσθήκες, που οδήγησαν στην κατάρρευση, παραδέχεται ότι «επιβλήθηκε στη "Ρικομέξ" πρόστιμο 3.508.512 δρχ. το 1993 για την ανέγερση αυθαίρετης κατασκευής συνολικής επιφάνειας 1.139,5 τ.μ., που αφορούσε υπόστεγα και αποθήκες, τα οποία δεν κατέρρευσαν με το σεισμό. Η επέκταση από 2.400 τ. μ. σε 4.141,40 τ.μ. προς το ρέμα της Χελιδονούς δεν ήταν παράνομη», διατείνεται, «καθώς έγινε αγορά του οικοπέδου. Το ΥΠΕΧΩΔΕ ένα μήνα πριν το σεισμό με έγγραφό του διέψευσε τα περί δήθεν παράνομης επέκτασης». Για τη φωτιά που ξέσπασε στις 6-10-93 αναφέρει: «Δεν ήταν έντονη ούτε καταστρεπτική ούτε ικανή να προκαλέσει σημαντικές ζημιές που να συντέλεσαν στην κατάρρευση». Τέλος, για τις κατηγορίες που τον βαραίνουν, υποστηρίζει: «Δεν μπορεί να σταθεί ο ενδεχόμενος δόλος, καθώς στο εργοστάσιο δούλευα κι εγώ, συγγενείς μου. Μοναδική και αναμφισβήτητη αιτία της κατάρρευσης ήταν και παραμένει η θεομηνία του σεισμού».

Η Αικατερίνη Τσάση, εξάλλου, στο απολογητικό της υπόμνημα αναφέρει τις... οικονομικές παροχές της εταιρίας στους συγγενείς των θυμάτων: «1 εκατ. δρχ. (!) σε κάθε οικογένεια που έχασε μέλος της, συμβολή στα έξοδα κηδείας, καταβολή ολόκληρου του μισθού των αδικοχαμένων για το Σεπτέμβρη, χρηματική βοήθεια στους τραυματίες, έξοδα εκπαίδευσης των παιδιών των θυμάτων»... Και καταλήγει: «Ολους αυτούς τους ανθρώπους ο Χαρίδημος Μαγιάκος κι εγώ μπορούμε να τους κοιτάζουμε καθημερινά στα μάτια και μας κοιτάζουν και αυτοί δίνοντάς μας το χέρι μέσα στον κοινό μας πόνο»...