Με αφορμή την απεργία στα ΜΜΕ | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Με αφορμή την απεργία στα ΜΜΕ

Είναι γεγονός ότι εδώ και πάνω από ένα χρόνο τα προβλήματα των εργαζομένων στα αστικά ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά, οξύνθηκαν απότομα. Η ανεργία αυξάνεται ραγδαία, οι μισθοί περικόπτονται δραστικά, ενώ οι σχέσεις εργασίας, ιδιαίτερα τα ωράρια, δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο τη ζωή των εργαζομένων. Αυτή η πραγματικότητα δε διαμορφώθηκε ξαφνικά. Στα ΜΜΕ κυοφορούνται εξελίξεις εδώ και μερικά χρόνια, που αναπόφευκτα θα όξυναν υπαρκτά προβλήματα των εργαζομένων, θα δημιουργούσαν νέα. Κανείς δεν πρέπει να ξεχνά πως ζούμε στον καπιταλισμό, οι αντικειμενικοί νόμοι κίνησης του οποίου δρουν αντικειμενικά σε βάρος των εργαζομένων και υπέρ των εργοδοτών, των ιδιοκτητών δηλαδή των μέσων παραγωγής. Επομένως και η πολιτική διαχείρισής του, σε όλα τα μείγματά της, αυτό υπηρετεί.

Ταυτόχρονα, αυτό που ονομάζεται «κρίση στα ΜΜΕ» πρέπει να εξετάζεται υπό το πρίσμα του χαρακτήρα των επιχειρήσεων - ΜΜΕ. Τα αστικά ΜΜΕ δεν είναι επιχειρήσεις που οργανώνονται, ιδρύονται με σκοπό το κέρδος. Τα αστικά ΜΜΕ είναι ιδιοκτησία μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων με άλλες οικονομικές δραστηριότητες. Οργανώνονται με σκοπό τη χειραγώγηση του λαού στην αστική πολιτική, τη στήριξη του αστικού πολιτικού συστήματος. Είναι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του καπιταλιστικού συστήματος, χρηματοδοτούνται από τους ομίλους ιδιοκτησίας προκειμένου να υπηρετούνται τα γενικά συμφέροντα των αστών και βεβαίως τα ιδιαίτερα των επιχειρηματικών ομίλων ιδιοκτησίας τους. Επομένως, αναπαράγουν την αστική ιδεολογία και προπαγάνδα, στόχο έχουν την παρεμπόδιση αφύπνισης των λαϊκών δυνάμεων, είναι στην πρώτη γραμμή της πάλης των αστών ενάντια στο εργατικό κίνημα και στο Κομμουνιστικό Κόμμα.

Βεβαίως, η δραστηριότητα αυτή απαιτεί μισθωτή εργασία, τέτοια είναι η σχέση των εργαζομένων με τους ιδιοκτήτες τους. Επομένως, στην πλειοψηφία τους οι εργαζόμενοι υφίστανται τις συνέπειες από τη γενικότερη αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική, την οποία όμως αντικειμενικά και από τη σχέση εργασίας τους είναι υποχρεωμένοι να αναπαράγουν, ως εργαζόμενοι στα αστικά ΜΜΕ.

Οι αλλαγές που κυοφορούνται εδώ και μερικά χρόνια στα ΜΜΕ οφείλονται στην εφαρμογή των νέων τεχνολογιών (πληροφορική, ψηφιακή τεχνολογία, διαδίκτυο), που αντικειμενικά στον καπιταλισμό οδηγεί σε δραστική μείωση θέσεων εργασίας, επομένως και εργαζομένων, λόγω αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας. Αρα, οξύνει την ανεργία. Οδηγεί σε ευέλικτες σχέσεις εργασίας, σε αλλαγές στο αντικείμενο και στο περιεχόμενο δουλειάς των εργαζομένων, ιδιαίτερα των τεχνικών τηλεόρασης, εντατικοποιεί τη δουλειά, αλλά ταυτόχρονα ανοίγει το δρόμο συγκεντροποίησης, επέκτασης των δραστηριοτήτων των ομίλων ιδιοκτησίας σε άλλες εκτός ενημέρωσης δράσεις (π.χ. παραγωγή, έλεγχος διακίνησης οπτικοακουστικού υλικού, δράση σε τηλεπικοινωνίες) λόγω ευρυζωνικών δικτύων. Αυτή η πραγματικότητα, σε συνδυασμό με τους ανταγωνισμούς των ομίλων ιδιοκτησίας για τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους, σε συνδυασμό με την εξασφάλιση ολοένα και μεγαλύτερου μεριδίου στην ενημέρωση, αντικειμενικά οδηγεί σε μέτρα μείωσης του λεγόμενου «λειτουργικού κόστους», με πρώτα και μεγάλα θύματα τους εργαζόμενους. Οχι όλους. Γιατί στην οργάνωση της εργασίας υπάρχουν μισθωτοί με μεγάλους μισθούς που είναι οι «άνθρωποι - κρίκοι» της εργοδοσίας για την «παραγωγή» των ΜΜΕ. Επομένως, από την άποψη θέσης είναι με τα συμφέροντα της εργοδοσίας, άρα κόντρα στα συμφέροντα της πλειοψηφίας των εργαζομένων. Αυτοί δεν υφίστανται και δε βιώνουν τις συνέπειες της αντεργατικής πολιτικής, ενώ στηρίζουν τα μέτρα που εφαρμόζονται από την εργοδοσία των ΜΜΕ, στηρίζουν, αν δεν ταυτίζονται από άποψη συνείδησης, την καπιταλιστική ιδιοκτησία.

Η οικονομική κρίση του καπιταλισμού βεβαίως όξυνε στο έπακρο όλα τα παραπάνω προβλήματα. Μπροστά σ' αυτή την πραγματικότητα ο αγώνας είναι μονόδρομος. Αλλά η λογική που εξαντλεί έναν αγώνα στη μορφή πάλης συνήθως αποτελεί και τροχοπέδη του. Πολύ περισσότερο σε ένα χώρο όπως αυτόν των ΜΜΕ που οι μεγάλες ελλείψεις, ανεπάρκειες και προβλήματα, που, σε μεγάλο βαθμό, χαρακτηρίζουν το κίνημα, πρώτα και κύρια στον προσανατολισμό και το περιεχόμενό του, δυσκολεύουν σημαντικά την αποτελεσματικότητά του.

Η απόφαση για απεργία αντικειμενικά αντιστοιχεί στις ανάγκες. Αλλά η οργάνωση και η κλιμάκωση έχουν απαιτήσεις. Η οργάνωση του αγώνα των εργαζομένων στα ΜΜΕ έχει εδώ και χρόνια αφεθεί σε εργοδοτικές - κυβερνητικές πλειοψηφίες «σωματείων» και Ομοσπονδιών. Είναι θεμελιακός παράγοντας - εμπόδιο στην ανάπτυξη του κινήματος. Η συντεχνιακή λογική, η οργάνωση στα ίδια «σωματεία» εργαζομένων και στελεχών της εργοδοσίας, τα υπόγεια νήματα εξαναγκασμού και χειραγώγησης της πλειοψηφίας των εργαζομένων λόγω της φύσης και του χαρακτήρα της συγκεκριμένης εργασίας, έχουν οδηγήσει σε τροχοπέδη κάθε προσπάθεια ενεργητικής συμμετοχής στην οργάνωση του αγώνα που αντικειμενικά θα είναι μακροχρόνιος, στην περιφρούρησή του, στην πραγματική ενότητα με βάση τα συμφέροντα της πλειοψηφίας, στην επιδίωξη αναζήτησης συμμάχων στήριξης. Μόνο ένας τέτοιος αγώνας μπορεί να ορθώνει εμπόδια στην εργοδοτική και κυβερνητική πολιτική. Και αυτό έχει να κάνει και με τις μορφές πάλης. Που πρέπει να αντιστοιχούν στην αναγκαιότητα κλιμάκωσης, στην ανάληψη της πρωτοβουλίας και της οργάνωσης από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Για παράδειγμα, η απόφαση για την τετραήμερη απεργία δεν πάρθηκε από Γενικές Συνελεύσεις, που θα έπρεπε να συζητήσουν και το πώς θα οργανωθεί αυτός ο αγώνας, πώς θα περιφρουρηθεί για να έχει επιτυχία, να αφήνει περιθώρια συνέχειας. Και έχουν και γι' αυτό ευθύνη οι εργοδοτικές συνδικαλιστικές πλειοψηφίες. Οπως έχουν ευθύνη για την εγκατάλειψη της αναγκαιότητας οργάνωσης των εργαζομένων σε κάθε χώρο δουλειάς, της συγκρότησης παντού Επιτροπών Αγώνα, της αποφασιστικής ενίσχυσης των συλλογικών διαδικασιών.

Η κλιμακούμενη επίθεση, που δέχεται σήμερα η πλειοψηφία των εργαζομένων στα αστικά ΜΜΕ, έχει πολιτικά και ταξικά χαρακτηριστικά και περιεχόμενο, ξεδιπλώνεται με την πλήρη συνεργασία κυβέρνησης και εργοδοσίας και αποτελεί μέρος της γενικότερης επίθεσης σε βάρος όλου του λαού. Επομένως, πολιτική και ταξική πρέπει να είναι και η απάντηση και, ταυτόχρονα, να προωθείται συστηματικά και πολύμορφα η από τα κάτω ενότητα δράσης των εργαζομένων, κόντρα στην εργοδοσία και τους ανθρώπους της σε κάθε χώρο, η συμπόρευση με την εργατική τάξη, για να εξασφαλίζεται η απάντηση από τη σκοπιά των πραγματικών συμφερόντων της πλειοψηφίας των εργαζομένων στη συνολική, ταξική επίθεση του κεφαλαίου. Το γεγονός αυτό υπογραμμίζει ότι, στις σύγχρονες συνθήκες, ο αγώνας της πλειοψηφίας των δημοσιογράφων και των εργαζομένων στα ΜΜΕ, για τα μισθολογικά, εργασιακά και άλλα αιτήματά τους είναι άρρηκτα πλέον δεμένος με τον αγώνα όλης της εργατικής τάξης.

Ολα όσα συμβαίνουν σήμερα στο χώρο των ΜΜΕ δεν έχουν τίποτε το διαφορετικό απ' όλα όσα συμβαίνουν σε κάθε άλλον τομέα της οικονομίας και σε όλη τη χώρα. Ταυτόχρονα, έχουν κάνει πολύ περισσότερο καθαρές τις πραγματικές διαχωριστικές γραμμές στην κοινωνία, στα συνδικάτα, στην πολιτική. Αλλωστε, φιλολαϊκή έξοδος από την κρίση δεν μπορεί να υπάρξει.

Σ' αυτόν το διεκδικητικό αγώνα ένα ελάχιστο πλαίσιο άμυνας απέναντι στην καθολική επίθεση κυβέρνησης και εργοδοσίας είναι το πλαίσιο του ΠΑΜΕ εργαζομένων στα ΜΜΕ με στόχους πάλης όπως:

Κάτω τα χέρια από τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Καμία διαπραγμάτευση για μειώσεις μισθών και επιδομάτων! Τώρα αυξήσεις σε μισθούς που να ικανοποιούν τις λαϊκές ανάγκες.
Κατάργηση κάθε μορφής ατομικής και επιχειρησιακής σύμβασης ή συμφωνίας που προβλέπει μειώσεις μισθών, εκ περιτροπής εργασία, συγχωνεύσεις τμημάτων.
Να παρθούν πίσω όλες οι αποφάσεις για μείωση αποδοχών στα δημόσια ΜΜΕ (ΕΡΤ, ΑΠΕ) και να ισχύσουν οι κλαδικές συμβάσεις.
Στα λεγόμενα «new media», μέσω των νέων ΣΣΕ να κατοχυρωθεί η εφαρμογή τους για όσους εργάζονται σε τέτοια Μέσα, τα οποία ανήκουν σε ομίλους που εκδίδουν και εφημερίδες.
Αμεση καταβολή των δεδουλευμένων που οφείλουν οι εργοδότες στους εργαζόμενους.
Αμεση κατάργηση όλων των λεγόμενων ελαστικών σχέσεων (ΔΠΥ κλπ.) και μετατροπή τους σε συμβάσεις αορίστου χρόνου.
Κατάργηση της απλήρωτης και «μαύρης» πρακτικής εξάσκησης. Η εξάσκηση να γίνεται με πλήρη μισθολογικά, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.
Μόνιμη σταθερή δουλειά, 7ωρο - 35ωρο - 5ήμερο. Κατοχύρωση της πλήρους και σταθερής εργασίας για όλους, με μισθό που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες τού σήμερα.
Κατώτερος μισθός 1.400 ευρώ και ουσιαστικές αυξήσεις, ιδιαίτερα για τα χαμηλά μισθολογικά κλιμάκια.
Ουσιαστικά μέτρα προστασίας των ανέργων. Επίδομα ανεργίας 1.120 ευρώ σε όλους τους ανέργους για όσο διαρκεί η ανεργία και να υπολογίζεται ο χρόνος αυτός ως συντάξιμος. Δημόσια και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όλους τους ανέργους και τις οικογένειές τους. Αναστολή πληρωμών των δανείων.
Να καταργηθούν τώρα όλοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Κατώτερη σύνταξη 1.120 ευρώ. Οριο συνταξιοδότησης 60 έτη για τους άντρες, 55 για τις γυναίκες.
Να καταργηθούν το μνημόνιο με την τρόικα και οι «επικαιροποιήσεις» του. Να παρθούν πίσω όλα τα αντιλαϊκά μέτρα.

Ολα τα παραπάνω δεν αρκούν. Χρειάζεται, ταυτόχρονα, ο αγώνας μ' αυτό το διεκδικητικό πλαίσιο να δένεται με την πολιτική πάλη για την κατάργηση της αιτίας των δεινών, δηλαδή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και στα ΜΜΕ, όπως σε όλα τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Που απαιτεί τη συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας αλλαγής του πολιτικού συσχετισμού των δυνάμεων, την εγκατάλειψη ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, τη συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Ι. Α.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

Γιατί η επίθεση στα ΜΜΕ του ΚΚΕ; (2013-06-18 00:00:00.0)

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ενημέρωση (2013-06-16 00:00:00.0)

Υποκρισία του προέδρου (2012-12-29 00:00:00.0)

Υποταγή ή αντεπίθεση; (2012-05-20 00:00:00.0)

Αυριανικός αντικομμουνισμός (2012-01-31 00:00:00.0)

Κάλεσμα σύνταξης με το ταξικό εργατικό κίνημα (2011-02-08 00:00:00.0)