Σήμερα, βέβαια, οι πρώην ΔΕΚΟ στην Ελλάδα, η κινητή και ακίνητη περιουσία του Δημοσίου, δεν αποτελούν κοινωνικοποιημένη ιδιοκτησία του λαού, όπως ήταν πριν την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη σοσιαλιστική Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία,(ΓΛΔ), αλλά ιδιοκτησία του αστικού κράτους και των κεφαλαιοκρατών, που έχουν ήδη πατήσει γερά το πόδι τους σε στρατηγικής σημασίας τομείς της παραγωγής, ελέω της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Αυτό τους το έργο ολοκληρώνουν τώρα τα δύο κόμματα, που συμφωνούν στις ιδιωτικοποιήσεις, για να δώσουν νέα πεδία δράσης στο κεφάλαιο, προκειμένου να επενδύσει τα συσσωρευμένα κέρδη του. Η αναδρομή, ωστόσο, στο έργο της «Treuhandanstalt», είναι αποκαλυπτική των συνεπειών που έχει η παράδοση στο κεφάλαιο υποδομών, γης και αέρα, για να κάνει τις κερδοφόρες μπίζνες του σε βάρος των εργαζόμενων και του λαού.

Η «Treuhand» ιδρύθηκε από τη γερμανική κυβέρνηση στα μέσα του 1990 και αποτελούσε εκείνη την εποχή το μεγαλύτερο επιχειρηματικό όμιλο παγκοσμίως. Είχε στα χέρια της το σύνολο του λαϊκού πλούτου και της περιουσίας της ΓΛΔ (επιχειρήσεις, μαγαζιά, κινηματογραφικά στούντιο, κάθε λογής ακίνητα, τεράστιες εκτάσεις γης και δασικές εκτάσεις κλπ.).

Στις 31/12/1994 ανακοινώθηκε η διάλυση της εταιρείας, καθώς είχε ήδη επιτελέσει το έργο της, δηλαδή είχε πουλήσει την περιουσία που κάποτε αποτελούσε κοινωνική ιδιοκτησία του λαού της ΓΛΔ, κυρίως σε (δυτικο)Γερμανούς επιχειρηματίες. Μάλιστα, η εταιρεία διαλύθηκε αφήνοντας πίσω της ένα παθητικό της τάξης των 270 δισ. μάρκων, τα οποία κλήθηκαν να πληρώσουν οι Γερμανοί φορολογούμενοι.

Για να αντιληφθεί κανείς τις άμεσες επιπτώσεις της τεράστιας εκποίησης, αρκεί να ανατρέξει στα εξής στοιχεία: Στα μέσα του 1990 υπήρχαν στη ΓΛΔ γύρω στα 9 εκατ. απασχολούμενοι, από τους οποίους 3,5 - 4 εκατ. σε κρατικές επιχειρήσεις. Στα τέλη του 1994, οι ιδιωτικοποιημένες (πλέον) επιχειρήσεις απασχολούσαν περίπου 1,4 εκατ. εργαζόμενους.

Το γεγονός ότι θα πετιούνταν στο δρόμο εκατ. εργαζόμενοι ήταν προσυμφωνημένο, καθώς η «Treuhand» κατά τη διαδικασία της εκποίησης, είχε «εξασφαλίσει» από τους νέους ιδιοκτήτες «εγγύηση για μόνο 1,5 εκατ. θέσεις εργασίας»! Από τους περίπου 2,5 εκατ. απολυμένους εργάτες, τεχνικούς και επιστήμονες, ο ένας στους τέσσερις έμεινε άνεργος, μερικοί συμπεριλήφθηκαν σε προσωρινά μέτρα δημιουργίας θέσεων εργασίας και πολλοί αναγκάστηκαν να καταφύγουν στην πρόωρη, μειωμένη σύνταξη (στοιχεία από «Ρ», 15/1/1995, σελ. 44).

Φυσικά, η ανεργία δεν ήταν το μόνο πρόβλημα των εργαζομένων που προέρχονταν από την πρώην ΓΛΔ, καθώς η εκποίηση της λαϊκής περιουσίας, η ανεργία, η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων κ.ά. αποτελούν απόρροια της αλλαγής των σχέσεων παραγωγής κατά την παλινόρθωση του καπιταλισμού. Ωστόσο, έχει μια αξία και μόνο η καταγραφή των άμεσων επιπτώσεων της αλλαγής ιδιοκτησίας της λαϊκής περιουσίας, που μέσα σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια πέρασε στην ιδιοκτησία των καπιταλιστών.

Το πόσο αύξησαν τα πεδία κερδοφορίας τους οι επιχειρηματίες φαίνεται και από το μέγεθος της περιουσίας που πουλήθηκε. Παραθέτουμε στοιχεία που παρουσίασε ο Κλάους Πέτερ Ουίλντ, ειδικός σύμβουλος αποκρατικοποιήσεων στη Γερμανία, μιλώντας σε ημερίδα του ΙΟΒΕ στις 12 Μάη του 1998 («Ρ», 17/5/1998, σελ. 16), ξεκαθαρίζοντας ότι ο ρόλος της «Treuhand» ήταν «να ιδιωτικοποιεί το 100% των επιχειρήσεων και τίποτα λιγότερο»:

• 6.500 εταιρείες και 8.000 τμήματα ή στοιχεία του ενεργητικού επιχειρήσεων πουλήθηκαν σε ιδιώτες επενδυτές.
• 4.300 εταιρείες και τμήματα εταιρειών επαναϊδιωτικοποιήθηκαν και επιστράφηκαν στους προηγούμενους ιδιοκτήτες τους.
• 25.000 επονομαζόμενες μικρές επιχειρήσεις (π.χ. μαγαζιά, φαρμακεία, εστιατόρια, κινηματογράφοι, βιβλιοπωλεία κ.ά.) ιδιωτικοποιήθηκαν γρήγορα και με σχετικά άτυπο τρόπο.
• 45.000 ακίνητα περιουσιακά στοιχεία που είχαν περιέλθει στο κράτος δόθηκαν σε ιδιώτες.
• 3.700 επιχειρήσεις έκλεισαν επηρεάζοντας άμεσα 400.000 εργάτες.