Την επιβολή σαρωτικών φόρων σε πολλαπλές χρήσεις και δραστηριότητες απαιτεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή από την ελληνική κυβέρνηση, προκειμένου να άρει τις επιφυλάξεις της, για την έγκριση των 24 επιχειρησιακών προγραμμάτων που συγκροτούν το Γ' Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης (ΚΠΣ). Αποδεικνύεται έτσι ότι οι περιβόητες κοινοτικές χρηματοδοτήσεις, δεν είναι μόνο μέσα ενίσχυσης του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά και μηχανισμός επιβολής αντιδραστικών πολιτικών σε όλα τα επίπεδα (ιδιωτικοποιήσεις, επιβολή φόρων κλπ).

Επί της ουσίας η Ευρωπαϊκή Επιτροπή συζητά με την ελληνική κυβέρνηση την επιβολή του λεγομένου «πράσινου» φόρου, ο οποίος στηρίζεται στην ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική που κινείται στον αστερισμό της λογικής «ο ρυπαίνων πληρώνει», εκτός βέβαια κι αν είναι μεγαλοεπιχειρηματίας... Η απαίτηση, βέβαια, για την επιβολή του συγκεκριμένου φόρου - με τη μορφή τέλους - δεν έχει καμία σχέση με οικολογικές ευαισθησίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά με την επιχειρούμενη προσπάθεια να επιβληθούν μία σειρά φορολογίες, στα λαϊκά κυρίως στρώματα, στο όνομα της... οικολογίας. Ετσι, ζητούν την επιβολή τέλους για τη χρήση των αυτοκινητοδρόμων, με το επιχείρημα ότι οι χρήστες των αυτοκινήτων ρυπαίνουν την ατμόσφαιρα.

Με την ίδια λογική ζητούν την επιβολή τέλους που θα πληρώνουν οι ιδιώτες στα έργα ύδρευσης - αποχέτευσης, με το επιχείρημα ότι οι χρήστες του αποχετευτικού συστήματος... ρυπαίνουν το περιβάλλον. Στους αγρότες θα πρέπει να επιβληθεί επίσης τέλος... ρύπανσης για τη χρήση λιπασμάτων και για την υπερκατανάλωση των υδάτινων πόρων. Ετσι η «αντιρρυπαντική» αλυσίδα μπορεί να επεκταθεί σε κάθε χρήση και θεωρητικά και στις επιχειρήσεις που ρυπαίνουν το περιβάλλον. Πίσω όμως από τα εύηχα λόγια, βρίσκεται η νεοφιλελεύθερη αντίληψη της εφαρμογής της αντιδραστικής αρχής της ανταποδοτικότητας, η οποία απαλλάσσει τις κυβερνήσεις και τους κρατικούς προϋπολογισμούς από την ανάγκη τέτοιων παρεμβάσεων, οι οποίες μεταφέρονται στις πλάτες των πολιτών - χρηστών. Με την προώθηση αυτών των πολιτικών, η Ευρωπαϊκή Ενωση θα επωφεληθεί από τη μείωση των χρηματοδοτήσεων για μία σειρά έργα, το κόστος των οποίων μεταφέρεται στους πολίτες των χωρών - μελών της, ενώ την αρχή της ανταποδοτικότητας εφαρμόζει σήμερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (υπέρογκες αυξήσεις των δημοτικών τελών, τροφεία στους βρεφονηπιακούς σταθμούς, εισιτήρια στις επιχειρήσεις του ΕΟΤ κλπ).

Για το θέμα της επιβολής της αρχής «ο ρυπαίνων πληρώνει», παράγοντες του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας δεν έκρυβαν πως ασκούνται πολύπλευρες πιέσεις προς την ελληνική πλευρά, με την απειλή ότι αν δεν τα αποδεχτεί δε θα της εγκριθούν τα 24 επιχειρησιακά προγράμματα. Οι ίδιοι αναφέρουν επίσης ότι δεν έχουν εκκριθεί ακόμη ούτε τα 3 προγράμματα από τα 24, στα οποία αναφέρθηκε, λαθεμένα κατά τους ίδιους, ο χτεσινός Τύπος, ενώ χτες για το θέμα αυτό επρόκειτο να συναντηθούν οι Γ. Παπαντωνίου και Χρ. Πάχτας με τον επίτροπο Περιφερειακής Ανάπτυξης Μ. Μπαρνιέ. Στο ερώτημα, γιατί η Ελλάδα είναι σήμερα η μοναδική χώρα της ευρωζώνης, στην οποία δεν της έχει εγκριθεί ούτε ένα επιχειρησιακό πρόγραμμα, οι αρμόδιοι παράγοντες του υπουργείου σηκώνουν ψηλά τα χέρια. Ιδιαίτερα προβλήματα φαίνεται να αντιμετωπίζουν τα επιχειρησιακά προγράμματα του «Μετρό της Θεσσαλονίκης» και του «Περιβάλλοντος», στο οποίο υπάγεται το υποπρόγραμμα του «Εθνικού Κτηματολογίου». Για το μεν πρώτο η ΕΕ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αλλά και ιδιωτικές τράπεζες) εκτιμά ότι είναι οικονομικά μη ανταποδοτικό και αρνείται τη χρηματοδότησή του, ενώ για το δεύτερο θεωρούν ότι η ολοκλήρωσή του θα ξεπεράσει κατά πολύ τον αρχικό προϋπολογισμό των 300 δισ. δραχμών, καθώς λόγος πλέον γίνεται για 650 - 700 δισ. δραχμές.