Οι πρώτες εικόνες που θυμάται από τη ζωή του είναι από την ηλικία των τεσσάρων χρόνων, εκεί στο ορεινό χωριό της Πελοποννήσου, όπου γεννήθηκε. Μαύρο ψωμί και πλιγούρι ήταν το συνηθισμένο φαγητό του και κάτι αποφόρια της ΟΥΝΡΑ τα ρούχα του. Ξυλοτσόκαρα φορούσε στα πόδια του ως τα έξι και παπούτσια έβαλε για πρώτη φορά, όταν ήρθε η στιγμή να πάει στο σχολείο. Η αδενοπάθεια και η αδυναμία τον συνόδευαν μέχρι τα δεκάξι του, οπότε τελείωσε με χίλιες δυο στερήσεις, τέσσερις τάξεις του Γυμνασίου και πήρε την απόφαση να μεταναστεύσει στην Αθήνα για καλύτερη τύχη. Ηρθε, λοιπόν, εδώ και άρχισε ο μεγάλος αγώνας: Βοηθός στα γιαπιά το πρωί και το βράδυ μαθητής του νυχτερινού. Μόλις 50 δραχμές το μεροκάματο. Και στο συνοικιακό μαγειρείο να ζητούν δέκα φράγκα για ένα πιάτο φαΐ, η κυρα - Νίτσα η σπιτονοικοκυρά του να ζητάει τέσσερα κατοστάρικα το μήνα για την άθλια καμαρούλα εκεί στο Μεταξουργείο και επιπλέον να θέλεις λεφτά για την εγγραφή στο νυχτερινό και για ν' αγοράσεις τα βιβλία.

Κάποιοι από αυτούς τους νέους είχαν όνειρα μικρά ή μεγάλα όταν ήρθαν στην πρωτεύουσα, αλλά τίποτε δεν πέτυχαν, όσο κι αν πάλεψαν. Οπως δεν πέτυχε τίποτε ουσιαστικό κι αυτός. Διότι μπορεί τελικά να ξέφυγε από το εξοντωτικό μεροκάματο στις οικοδομές, αλλά υπαλληλάκος σε μια ιδιωτική εταιρία έγινε και τίποτε άλλο.

Κι αφού ξεμπερδέψει εντελώς μ' αυτόν το σύστημα - θηρίο είναι έτοιμο να επιτεθεί στη νέα γενιά, για να την προσφέρει βορά κι αυτή στα συμφέροντα των ολίγων.

Ως πότε όμως θα συνεχιστεί αυτή η λεηλασία της ζωής των φτωχών κι ως πότε θα συνεχιστούν οι εκατόμβες των γενεών στους αφέντες; Ας κινηθεί επιτέλους ο λαός σύσσωμος και μαχητικός, για να λήξει όσο το δυνατόν πιο σύντομα αυτό το άγος και να επέλθει η κάθαρση.