1. Ως την ώρα της σύνταξης τούτου του άρθρου είδα δημοσιευμένο το προηγούμενό του («Εκπαιδευτική Κληρονομιά») στο μηνιαίο φύλλο «Εκπαιδευτικά Θέματα» (τεύχος Γενάρη 2001), στο περιοδικό «Πολιτικά Θέματα» (Γενάρη 2001), στις εφημερίδες, «Γραμμή» (Κοζάνης), «Αλήθεια» (Σάμου) κ.ά.

2. Σε αυτό το σημείο είναι πολύ συνεπείς οι υπέρμαχοι της «Μ» με την υπουργική απόφαση 152/ΦΕΚ 572/6.4.2000, αντιμετωπίζονται με παιδαγωγική σύνεση και στοργή οι «Κάτοχοι Απολυτηρίου ξένων Σχολείων της ημεδαπής ή αλλοδαπής» ή «Διεθνούς Απολυτηρίου». Αυτή τη σύνεση στοργή αρνούνται για τους κοινούς ιθαγενείς, τα 95% του μαθητικού πληθυσμού της χώρας.

3. Σε αυτά τα πεδία μάθησης διαμορφώνεται η κοινωνική συνείδηση με κριτική δύναμη. Ενδεικτικά θυμίζω ένα άρθρο: «Βήματα Επιστημονικού λόγου και Επαγγελματικού Ηθους» (περιοδικό «Εκπαιδευτικά», τεύχος 55-56). Και: «Πώς η διαμόρφωση της Συνείδησης επηρεάζεται από τις ποικίλες μαθήσεις» (περιοδικό «Παρουσία» της Λευκωσίας, τεύχος 9).

4. Εννοούμε βέβαια τα Φροντιστήρια, που αναπτύσσονται ανάλογα προς τις ανεπάρκειες και δυσλειτουργίες του επίσημου σχολικού συστήματος.

5. «Ενισχυτική Πανάκεια ή Ανάκεια» (άρθρο στο μηνιαίο φύλλο «Εκπαιδευτικά Θέματα», Σεπτέμβρης 2000).

6. «Απορρίφτηκαν τα παιδιά ή τα απορρίψαμε», άρθρο του Φ.Κ. Βώρου στο «Ρ» (5-8-2000). Και επίσης το άρθρο της Μαρίνας Καλλιγέρη: «Φτιασιδώματα στην Αντιμεταρρύθμιση» («Ρ» 6-1-2001).

7. Φορτώνουμε στα παιδιά απίστευτη σύγχυση με γραμματικούς τύπους, που αποδιοργανώνουν το γλωσσικό τους αίσθημα αντί να φροντίζουμε για το γλωσσικό τους φρόνημα. Προσφέρουμε τύπους αντί για μορφωτικό στοχασμό.

8. Ναι, αυτό ισχυρίστηκε ανεπιφύλακτα και έξω από την πραγματικότητα («Εκπαιδευτικά Θέματα», τεύχος Δεκέμβρη 2000). Ο εκδότης έκανε πολύ καλά που έδωσε το λόγο στον άνθρωπο ο οποίος αρνήθηκε πεισματικά το διάλογο. Ετσι έχουμε έναν ορισμό της «επιτυχίας» ισοδύναμο με τη συμφορά, δοσμένο από τον υπεύθυνο της τραγωδίας στην Εκπαίδευση.

9. Ο ίδιος σημειώνει στο γραπτό κείμενο των δηλώσεών του (9-9-2000) ότι μελέτησε έρευνες, εκθέσεις, εισηγήσεις, για να φτάσει σε «βελτιωτικές» αποφάσεις. Αλλά... ο διάλογος μόνο με τα χαρτιά, μοιάζει με δίκη όπου αποκλείεται η υπεράσπιση. Ετσι καταδικάζουμε άνετα και εκείνους που έχουν δίκιο, αλλά μας ενοχλούν με την κριτική τους.