Γι' αυτό και οι «New York Times» σχολιάζουν: «Αυτό είναι το μέλλον. Μια νέα γενιά ρομπότ, πολύ πιο εξελιγμένα από αυτά που χρησιμοποιούνται σήμερα στις αυτοκινητοβιομηχανίες, αντικαθιστούν το ανθρώπινο εργατικό δυναμικό τόσο στην παραγωγή όσο και σε άλλους τομείς βιομηχανικής δραστηριότητας. Η μείωση του κόστους και η αύξηση των δυνατοτήτων των ρομπότ θέτουν για άλλη μια φορά επί τάπητος το "τέλος της ανθρώπινης εργασίας"...». Τα μονοπώλια επιδιώκουν τεχνολογική και επιστημονική πρόοδο για να μειώσουν τους εργαζόμενους, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η ανεργία. Βάζουν την επιστήμη και την τεχνολογία στην υπηρεσία του κέρδους, παράγουν και μ' αυτό τον τρόπο βγάζουν κέρδη. Θεωρούν... αδιανόητη μια, π.χ., αύξηση των θέσεων εργασίας με μείωση του εργάσιμου χρόνου, αφού δεν παράγουν για να καλύψουν λαϊκές ανάγκες. Ετσι, ενώ από τη μία πλευρά η εκμηχάνιση της παραγωγής ολοκληρώνεται με (συχνά) ασύλληπτα σύγχρονα χαρακτηριστικά σε όλο και μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, από την άλλη, τα ποσοστά της μερικής και γενικά της ελαστικής απασχόλησης εκτοξεύονται. Γιατί; Γιατί πολύ απλά αυτό εξυπηρετεί το κυνήγι του όλο και μεγαλύτερου και γρηγορότερου κέρδους.

Για τους ίδιους λόγους, άλλωστε, βλέπει κανείς, π.χ., την ιατρική επιστήμη να σημειώνει μεγάλη πρόοδο αλλά τους εργαζόμενους να μένουν ανυπεράσπιστοι από τις επαγγελματικές ασθένειες, εκτεθειμένους σε επικίνδυνες πρώτες ύλες κ.τ.λ.

Η ανάγκη να κοινωνικοποιηθεί ο παραγόμενος πλούτος ώστε και αυτός να τεθεί στην υπηρεσία της ανθρωπότητας μεγαλώνει. Μόνο με εργατική εξουσία και κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, με κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, οι παραγωγικές δυνάμεις θα υποτάσσονται και θα αναπτύσσονται για να καλύπτουν τις ολοένα διευρυνόμενες κοινωνικές ανάγκες και όχι στον πλουτισμό κάθε επιχειρηματία.