Τι κλάμα κι αυτό απ' τους αστούς για τη «λίστα» όσων έβγαλαν τα φράγκα τους στην Ελβετία. Οταν το ΚΚΕ έδειχνε τους καπιταλιστές που βγάλαν έξω το χρήμα από την εκμετάλλευση των εργατών, όλοι όσοι παριστάνουν σήμερα τον έκπληκτο σφύριζαν κλέφτικα.

Αγνόησε το κλάμα τους κι αντί να κλαις μαζί τους τη μοίρα σου, «δίνε το χέρι σ' όποιον σηκώνεται (...) Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία». Δεν ήταν τυχαία η γραφή των ποιητών.

Η διαπίστωση είναι κοινή: «Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται».

Το γεγονός είναι επίσης γνωστό, τώρα απλά το ομολογούν: Εξαθλίωση χωρίς όρια με εργαλεία την αστυνομική βία και την κρατική καταστολή.

Το ελπιδοφόρο είναι ο φόβος τους: Οτι μια ολόκληρη γενιά που την καταδικάζουν να ζήσει στη βαρβαρότητα δεν δείχνει να το βάζει κάτω και ψάχνει τρόπους να παλέψει. Η αστική προπαγάνδα μιλά για «πολιτικό εξτρεμισμό». Για οργή πρόκειται, που ψάχνει τρόπο να εκφραστεί.

Την ώρα που διάφοροι επιμένουν να μιλάνε για «κρίση χρέους» και δείχνουν το «σπάταλο κράτος», οι συζητήσεις μεταξύ «τρόικας» - κυβέρνησης αφορούν ευθέως πλέον το πώς θα αυξηθεί ο βαθμός εκμετάλλευσης των εργατών. Αποκαλύπτοντας πια τώρα που ο κόμπος έχει φτάσει ήδη στο χτένι το στόχο που εξαρχής υπήρξε.

Μένουν έκθετοι όσοι επέμεναν και ορισμένοι επιμένουν ακόμα ότι το πρόβλημα είναι οι πιέσεις της τρόικας και η υποχωρητικότητα της κυβέρνησης. Είναι απλή η «αλφαβήτα» σ' αυτήν την ιστορία:

Ποιανού είναι η κυβέρνηση; Των καπιταλιστών. Τι ζητάνε οι καπιταλιστές; Κόψιμο μισθών, εξαφάνιση αποζημιώσεων, ελεύθερες απολύσεις (κι άλλα πολλά, αναφέρουμε μόνο τα χτεσινά).

Προς τι, λοιπόν, το κλάμα γι' αυτά που ζητά η τρόικα, όταν αυτά ακριβώς ζητά η αστική τάξη, αυτά ακριβώς είναι που προωθούν η μία μετά την άλλη οι κυβερνήσεις των καπιταλιστών;

Εχει αλλάξει κάτι από την κατάσταση που υπήρχε πριν να ξεσπάσει η κρίση;

Ναι, ο ρυθμός. Μόνο ο ρυθμός της έντασης, με την οποία οι καπιταλιστές αξιώνουν να τσακιστεί η εργατική τάξη.

Η καπιταλιστική κρίση αναγκάζει τους καπιταλιστές να επιταχύνουν. Αναγκάζει και τις κυβερνήσεις τους να επιταχύνουν.

Οσοι ξεκόβουν τις εξελίξεις από την πηγή του κακού και επικεντρώνουν μόνο στο ύφος του Τόμσεν, επιχειρούν να βγάλουν από πάνω τους τη δική τους συνευθύνη, για το γεγονός ότι συσκοτίζουν την πραγματικότητα, κρύβουν ότι το πρόβλημα είναι οι ίδιες οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Αυτήν την ευθύνη, πλέον, την έχουν ολόκληρη. Κι εκείνοι που αποφασίζουν τώρα. Και οι άλλοι, που, ενώ συμφωνούν στη γενική κατεύθυνση, διαφωνούν δήθεν με το μείγμα, τα ποσοστά.

Περίμενε κάποιος τις εκτιμήσεις της Γιουροστάτ για να μάθει ότι οι τιμές στα προϊόντα λαϊκής κατανάλωσης έχουν εκτιναχτεί στα ύψη;

Οποιοσδήποτε πωλητής ενός πάγκου στη «λαϊκή» με το καλημέρα σου λέει το παράπονό του, ότι ο κόσμος πια δεν ψωνίζει ούτε στη λαϊκή, προτιμά τα άγνωστης προέλευσης του σούπερ μάρκετ κι αυτό ισχύει μόνο για όσους αντέχει ακόμα η τσέπη τους. Υπάρχουν κι εκείνοι που περιμένουν να μαζέψουν ό,τι πετιέται αργά το βράδυ στα σκουπίδια. Το νέο γεγονός είναι ότι οι άνθρωποι των μεσαίων εισοδημάτων βιώνουν σήμερα ό,τι είναι πραγματικότητα πολύ καιρό πριν για μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης.

Το αισχρό της υπόθεσης είναι ότι η αστική προπαγάνδα, για μια ακόμα φορά, επιχειρεί να φορτώσει το πρόβλημα οπουδήποτε αλλού εκτός από τον ένοχο. Βγάζουν τα μονοπώλια εκτός λογαριασμού και μιλάνε για αισχροκέρδεια στο χαμηλό εμπόριο. Οπως όταν κυνηγούσαν τους αλλοδαπούς για το παρεμπόριο, χωρίς να λένε ότι αυτοί οι άνθρωποι από κάποιες αποθήκες τα παίρνουν και τις αποθήκες κάποιες εταιρείες τις έχουν και τα προϊόντα κάποια μονοπώλια τα παράγουν.

Το πρόβλημα με τις τιμές δεν αφορά κατά κύριο λόγο στο λιανεμπόριο.

Αφορά στην ίδια την πηγή του κακού: στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής που δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει χωρίς κέρδος και μάλιστα όλο και μεγαλύτερο κέρδος.

Η οικονομική κρίση έχει πηγή της αυτό το κυνήγι του κέρδους. Μάζεψαν πολλά και πλέον δεν έχουν πού να τα επενδύσουν, ώστε να έχουν μεγαλύτερο κέρδος.

Γι' αυτό ζητάνε κι άλλη μείωση μισθών, γι' αυτό κρατάνε ψηλά τις τιμές.

Είναι γνωστός ο ένοχος κι είναι γνωστή η αιτία, που έλεγε και ο ποιητής.

Για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση είναι κρίσιμο να συμφωνήσουν οι εργάτες για το ποιος είναι ο αντίπαλος.

Είναι κρίσιμο να συμφωνήσουν οι αυτοαπασχολούμενοι και οι αγρότες ποιον έχουν αντίπαλο, με ποιον πρέπει μαζί να πορευτούν για να δούνε άσπρη μέρα.

Η θετική εμπειρία που βγήκε από την οργάνωση της απεργίας στις 26 Σεπτέμβρη δείχνει και το δρόμο από 'δώ και πέρα. Ακόμα περισσότερες συνελεύσεις, ακόμα περισσότερη οργάνωση του κόσμου της δουλειάς.

Ασχετο: Με το θέμα των 11.000 νεφροπαθών που πρέπει κάθε δεύτερη μέρα να καθαρίζουν το αίμα τους αλλιώς πεθαίνουν, στην καλύτερη περίπτωση θα πέσουν πολλές κλωτσιές. Εκτός κι αν οι συγγενείς αυτών των ανθρώπων έχουν αποφασίσει να παραδώσουν τους νεφροπαθείς στα κοράκια...