Η δήθεν διαφωνία του υπουργείου Εργασίας με την τρόικα, ιδιαίτερα για την κατάργηση τριετιών, τη μείωση των αποζημιώσεων, όταν αυτά περιέχονται στο 2ο μνημόνιο και προωθούνται για την εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων, μαζί με τη νομοθέτηση ενός κατώτατου μισθού ακόμη μικρότερου από τον σημερινό, στη συνέχεια έγινε συμβιβασμός κυβέρνησης - τρόικας, ενώ συνεχίζονται «οι διαπραγματεύσεις». Είναι σκέτος εμπαιγμός. Αυτό που αξιώνουν εδώ και τώρα οι επιχειρηματικοί όμιλοι είναι το εργασιακό καθεστώς της πιο άγριας εκμετάλλευσης, των μισθών πείνας, της ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας, που έχουν ήδη επιβάλει για τους νέους εργαζόμενους, να επιβληθεί και στους παλιότερους εργαζόμενους. Αυτό προωθεί το ντόπιο κεφάλαιο μαζί με την τρόικα, αυτή είναι η στρατηγική της ΕΕ, μ' αυτό συμφωνεί και η κυβέρνηση. Η συζήτηση και τα παζάρια τους αφορούν μόνο τον τρόπο και το χρόνο που θα προωθηθούν. Οι εργαζόμενοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η καπιταλιστική κόλαση τους αφορά όλους και ότι τους κοροϊδεύουν θρασύτατα τα κόμματα που λένε ότι είναι κατά της εργασιακής ζούγκλας αλλά υπέρ της ΕΕ και της ανταγωνιστικότητας. Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουν ότι το δικαίωμα στη δουλειά με σύγχρονα δικαιώματα απαιτεί αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους και κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων.