Παραθέτουμε το κείμενο, καθώς η λιτή κωδικοποίησή του το καθιστά ντοκουμέντο του ελληνικού εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος για τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή:

«Από το 29oΣυνέδριο της ΓΣΕΕ μέχρι σήμερα, η κατάσταση για την Εργατική Τάξη έχει χειροτερέψει σημαντικά.

Η αγοραστική δύναμη των μισθών βρίσκεται στο αντίστοιχο επίπεδο του 1985.

Η επίσημη ανεργία, βρίσκεται στο 12%.

Δύο εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται εκτός Κοινωνικής Ασφάλισης.

Το 8ωρο, η πλήρης απασχόληση, η σταθερή δουλιά αντικαθίστανται από 3ωρη και 4ωρη απασχόληση σε μια προσπάθεια του συστήματος να μοιράσει μια θέση εργασίας σε 2-3 υποαπασχολούμενους.

Μεγάλες κρατικές επιχειρήσεις, στρατηγικής σημασίας είτε ξεπουλιούνται στους καπιταλιστές είτε διαλύονται.

Τα Δημόσια Νοσοκομεία οδηγούνται στο μαρασμό και στην απαξίωση, για να ωφελούνται οι ιδιωτικές κλινικές.

Η Δημόσια Δωρεάν Παιδεία για τα παιδιά των εργαζόμενων υποβαθμίζεται.

Μέσα από όλες αυτές τις ανατροπές, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σε κοινή πορεία με τους Βιομήχανους και την Ευρωπαϊκή Ενωση, λεηλατούν την ίδια τη ζωή των εργαζόμενων, πολλαπλασιάζουν την ανασφάλεια του λαού, ετοιμάζουν ένα μέλλον μαύρο για τη νεολαία, σπρώχνουν στο κοινωνικό περιθώριο μεγάλα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων. Κι όλα αυτά για τα κέρδη του κεφαλαίου.

Στην τριετία 1998 - 2001 τα κέρδη που συσσωρεύει το κεφάλαιο αυξήθηκαν κατά 120%. Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα στην Ευρώπη στην αύξηση των κερδών και η δεύτερη στον κόσμο μετά τις ΗΠΑ. Τα στοιχεία αυτά επιβεβαιώνουν την ένταση της εκμετάλλευσης σε βάρος της εργατικής τάξης.

Τώρα, κυβέρνηση και βιομήχανοι, ξεκινούν τη νέα επίθεση σε βάρος της Κοινωνικής Ασφάλισης, έχοντας στόχο τη μείωση των συντάξεων, την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, την απαλλαγή των εργοδοτών από τις υποχρεώσεις τους, τη διάλυση των Ασφαλιστικών Ταμείων, κλ.π.

Για την κατάσταση αυτή, συνολική ευθύνη έχει η ΓΣΕΕ.

Η πλειοψηφία της έχει μετατραπεί σε κρατικό μηχανισμό, που προετοιμάζει το έδαφος για την εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων. Μέσα από τους στημένους Κοινωνικούς Διαλόγους δίνει άλλοθι και νομιμοφάνεια στην κυβέρνηση και στην εργοδοσία. Σήμερα, στα μάτια της εργατικής τάξης η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ είναι ανυπόληπτη, χωρίς κύρος, χωρίς αξιοπρέπεια. Η γραμμή της πλειοψηφίας είναι γραμμή Κυβερνητικού και Εργοδοτικού συνδικαλισμού. Και όταν ακόμα κάτω από την πίεση και την κατακραυγή υποχρεώνεται να προκηρύξει κάποια κινητοποίηση, προσπαθεί να υπονομεύσει και να δυσκολέψει αυτές τις κινητοποιήσεις. Τις ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση τις έχουν ακέραιες οι ηγεσίες των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΑΠ. Και οι τρεις παρατάξεις είναι στρατευμένες στην υποταγή και τη συναίνεση.

Στο αντίθετο ρεύμα, βρίσκεται το ΠΑΜΕ, που από την ίδρυσή του το αγκάλιασαν οι εργαζόμενοι και βλέπουν σ' αυτό την ελπίδα για την αγωνιστική αναζωογόνηση του συνδικαλιστικού κινήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι την Πρωτομαγιά του 1999 το ΠΑΜΕ, που μόλις είχε ιδρυθεί, συγκέντρωσε 20.000 διαδηλωτές, ενώ στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ πήραν μέρος 250 άνθρωποι.

Τι δείχνει αυτό; Τι έδειξαν οι δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές του Οκτώβρη 2000 με τα λάβαρα και τα συνθήματα του ΠΑΜΕ.; Γιατί στις συγκεντρώσεις που οργάνωσε μόνη της η ΓΣΕΕ οι συγκεντρωμένοι μετριούνται στα δάχτυλα;

Είναι απλό. Στο ΠΑΜΕ βλέπουν οι εργαζόμενοι ότι συσπειρώνονται Συνδικάτα και Συνδικαλιστές με διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές πεποιθήσεις που όμως συμφωνούν στην ταξική ενότητα των εργαζόμενων ανεξάρτητα από χρώματα και επιμέρους διαφορές. Αυτή τη συσπείρωση και την αγωνιστική συνεργασία είναι που τρέμουν οι ηγέτες του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Εχουν δίκιο να φοβούνται! Και προχωρούν σε κινήσεις σπασμωδικές, όπως την περασμένη βδομάδα που καθαίρεσαν τον Πρόεδρο της Ομοσπονδίας Τροφίμων και Ποτών, όπως πριν λίγες μέρες που προσπάθησαν να μας απομονώσουν στην Ομοσπονδία Τουρισμού. Σπέρνουν ανέμους και θα θερίσουν θύελλες.

Το ΠΑΜΕ, με τις μαχητικές διαδηλώσεις του στη Θεσσαλονίκη, τις απεργίες των Ναυτεργατών, των Οικοδόμων, των Συνταξιούχων, με τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις των σπουδαστών, με τις καταλήψεις των υπουργείων Εμπορίου, Κοινωνικών Ασφαλίσεων, τις αξεπέραστες σε όγκο και μαχητικότητα κινητοποιήσεις του κατά την άφιξη στην Αθήνα του εγκληματία Μπιλ Κλίντον, στη σθεναρή του στάση στις συγκρούσεις με την Αστυνομία, με τη δράση του ενάντια στον πόλεμο στα Βαλκάνια, καταγράφεται στη συνείδηση του λαού μας σαν το κίνημα που δεν υποτάσσεται, που είναι ατίθασο, ανυπάκουο και ασυμβίβαστο.

Το ΠΑΜΕ, έχοντας βαθιά πίστη ότι η Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων δεν είναι συνδικάτο, αλλά μηχανισμός της Κομισιόν, προσπαθεί μέσα σε δύσκολες και άνισες συνθήκες να γνωριστεί και να δράσει στην Ευρώπη από κοινού με ριζοσπαστικές και δημοκρατικές δυνάμεις μέσα στο κίνημα. Εκτιμά, επίσης, ότι το παγκόσμιο συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί μέσα από την ενίσχυση της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας να υπερασπίσει κατακτήσεις και να διεκδικήσει σύγχρονα αιτήματα, που η ζωή και οι ανάγκες βάζουν σε προτεραιότητα, κόντρα στη Νέα Τάξη Πραγμάτων και στην Παγκοσμιοποίηση.

Να γιατί η σύγκρουση του ΠΑΜΕ με τη γραμμή υποταγής και ενσωμάτωσης που ακολουθεί η ΓΣΕΕ θα οξύνεται και θα βαθαίνει συνεχώς».