Ακόμη και μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας και παρά το γεγονός ότι τα αστικά κόμματα εναλλάσσονταν στην κυβέρνηση, σταθερότητα αστικού καθεστώτος δεν μπορούσε να υπάρξει. Ο λαός, στη μεγάλη του πλειοψηφία, ήταν συσπειρωμένος στο ΕΑΜ και το ΚΚΕ. Το καθεστώς της άρχουσας τάξης πάσχιζε να βάλει θεμέλια, αποκτώντας όχι λαϊκά ερείσματα, αλλά με την τακτική του τσακίσματος της ηγεσίας του και κυρίως των κομμουνιστών, που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα τότε για μια λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα. Το κεφάλαιο στην Ελλάδα δεν είχε άλλο δρόμο. Ενα από τα πλέον σοβαρά εμπόδια για την εγκαθίδρυση και εδραίωση αστικού καθεστώτος στην Ελλάδα ήταν ότι η Διοίκηση της ΓΣΕΕ, μετά την απελευθέρωση, αποτελούνταν από την Κεντρική Επιτροπή του Εργατικού ΕΑΜ, στο οποίο ήταν συσπειρωμένα όλα τα εργατικά συνδικάτα, που βρίσκονταν επικεφαλής των εργατικών συνδικαλιστικών αγώνων στη διάρκεια της Κατοχής, και συσπείρωνε τη συντριπτική πλειοψηφία της εργατικής τάξης.

Ετσι μπήκε μπρος το σχέδιο από το μεταβαρκιζιανό καθεστώς και τους Αγγλους για την «άλωση της ΓΣΕΕ», προκειμένου να ποδηγετήσουν το συνδικαλιστικό κίνημα και να υποτάξουν την εργατική τάξη, με την τακτική των διορισμών Διοικήσεων στη Συνομοσπονδία.

Σ' αυτό το κλίμα της τρομοκρατίας, της ασυδοσίας και της αναρχίας, ξέσπασε τέλη 1945 νέο κύμα λαϊκών εκδηλώσεων με κεντρικό σύνθημα την πολιτική αμνηστία σ' όλη τη χώρα.

Την ίδια περίοδο, με την καθοδήγηση του Κόμματος, αναπτύσσονταν και στη Νάουσα οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων για τα οικονομικά τους αιτήματα και τις δημοκρατικές ελευθερίες.

Ενδεικτική του κλίματος ήταν η απεργία των κλωστοϋφαντουργών στη Νάουσα για τη ματαίωση της απόφασης του Λαναρά να μεταφέρει τα μηχανήματα των εργοστασίων του στην Αθήνα. Μια απεργία που πήρε παλλαϊκό χαρακτήρα. Η κινητοποίηση χτυπήθηκε από την αστυνομία η οποία προχώρησε σε συλλήψεις 200 εργατών.

Δυστυχώς, οι λαϊκές κινητοποιήσεις για τη δημοκρατία δεν μπόρεσαν να ανακόψουν το τρομοκρατικό όργιο των φασιστικών δυνάμεων του μεταδεκεμβριανού κράτους και παρακράτους, που οργανώθηκε και υποστηρίχτηκε από τους Αγγλους ιμπεριαλιστές.

Στις αρχές του 1946 πέρασαν σε πολύ μεγαλύτερης έκτασης και αγριότητας επιθέσεις. Οι δυνάμεις της χωροφυλακής και της εθνοφυλακής, στις 15 Γενάρη, αφού κύκλωσαν τη Νάουσα, που ήταν γεμάτη από ινδικό στρατό, από τις αποικίες των Αγγλων, συνέλαβαν 400 δημοκράτες.

Εκείνη την περίοδο, με απόφαση του ΚΚΕ, ιδρύθηκε ο ΕΡΓΑΣ (Εργατικός Αντιφασιστικός Σύνδεσμος, Απρίλης 1945), προκειμένου να συσπειρωθούν συνδικάτα και συνδικαλιστές σε ταξική βάση, αποκρούοντας τις επιθέσεις και επεμβάσεις του κεφαλαίου και των Αγγλων στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και με στόχο την ενότητά του σε μια ΓΣΕΕ ταξική. Ο ΕΡΓΑΣ, που στην αρχή συγκέντρωσε όλα τα μέλη του Κόμματος που δρούσαν στα Συνδικάτα και λίγους φιλοκομματικούς, δεν ήταν μια συνδικαλιστική παράταξη. Συσπείρωνε συνδικάτα, Εργατικά Κέντρα, οργάνωνε απεργίες, διαδηλώσεις, άλλες κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης, με βάση τους ταξικούς στόχους του κινήματός της εκείνη την εποχή: Εθνικοποιήσεις, γνήσιο συνέδριο της ΓΣΕΕ, εξασφάλιση της νομιμότητας στο συνδικαλιστικό κίνημα κόντρα στους εγκάθετους του καθεστώτος, ελεύθερες αρχαιρεσίες κλπ.

Ετσι, ένα χρόνο αργότερα (1-8 Μάρτη 1946), παρά το όργιο της τρομοκρατίας, τις επιθέσεις κράτους και παρακράτους, συνήλθε το 8ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ στο οποίο συμμετέχει και ο Γιώργος Βουτυράς μαζί με άλλους 5 Ναουσαίους εργάτες εκπροσωπώντας 2.500 εργαζόμενους. Το αποτέλεσμα του 8ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ, όπου ο ΕΡΓΑΣ πήρε το 71% των εκλεγμένων αντιπροσώπων, απέδειξε ότι το αντιδραστικό καθεστώς της Ελλάδας και οι Αγγλοι σύμμαχοί του δεν κατάφεραν να απαλλαγούν από το εμπόδιο που ήθελαν να ξεπεράσουν: Να απαλλαγούν, δηλαδή, από μια ταξική συνδικαλιστική ηγεσία της εργατικής τάξης. Γι' αυτό η πλουτοκρατία και οι Αγγλοαμερικάνοι, με τον ενεργό ρόλο των πρεσβειών τους στην Αθήνα, άρχισαν τα σχέδια ανατροπής της «κομμουνιστοκρατούμενης» Διοίκησης της ΓΣΕΕ.

Μετά τις γενικές βουλευτικές εκλογές της 31 Μάρτη του 1946, η συντηρητική παράταξη της εποχής, σχημάτισε κυβέρνηση. Στην προσπάθειά της για τρομοκράτηση και ανατροπή των εκλεγμένων διοικήσεων στις συνδικαλιστικές οργανώσεις ρίχνεται με την καθοδήγηση της Αστυνομίας όλος ο εσμός των φασιστικών και παρακρατικών οργανώσεων. Στο διάστημα αυτό δεκάδες είναι τα δολοφονηθέντα συνδικαλιστικά στελέχη και εργάτες μέλη των σωματείων απ' τις φασιστικές συμμορίες και τα επίσημα κρατικά όργανα. Ανάμεσά τους χαρακτηριστική περίπτωση: Ο κομμουνιστής Πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Νάουσας και στέλεχος του ΕΡΓΑΣ Γιώργος Βουτυράς που δολοφονείται στις 17 Απρίλη 1946.

Ο δολοφόνος του, Αχιλλέας Αντωνίου, εργάτης στην «ΕΡΙΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΝΑΟΥΣΗΣ ΛΑΝΑΡΑ -ΚΥΡΤΣΗ & ΣΙΑ», συνελήφθη τυπικά και στη συνέχεια αφέθηκε ελεύθερος μετά την παρέλευση ορισμένων ημερών. Μετά το έγκλημά του, από απλός εργάτης προήχθη σε φύλακα και μεταφέρθηκε από την εργοδοσία στην Αθήνα. Τον επόμενο χρόνο έγινε η δίκη του στη Θεσσαλονίκη και όπως ήταν αναμενόμενο, αθωώθηκε με το αιτιολογικό ότι ...δεν αποδείχτηκε η ενοχή του!

Μετά τη δολοφονία του Γ. Βουτυρά, ξεσηκώθηκαν αντιδράσεις σε όλη την Ελλάδα και απεργιακές κινητοποιήσεις στη Νάουσα. Η ΓΣΕΕ, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, Σωματεία, κατήγγειλαν ότι η δολοφονία του Γ. Βουτυρά, -συνέχεια πολλών άλλων -, είναι προμελετημένο σχέδιο της κυβέρνησης, των Αγγλων και των βιομηχάνων με στόχο να εξοντώσουν τα συνδικαλιστικά στελέχη ώστε να εφαρμοστεί ευκολότερα η πολιτική τους που αποβλέπει στην ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Απέναντι σ' αυτή την κατάσταση καλούσαν την εργατική τάξη να προστατεύσει η ίδια τα συνδικάτα και τη ζωή των στελεχών της, να υπερασπιστεί την ελευθερία της.

Η πλουτοκρατία και το κράτος της απάντησαν με νέο πογκρόμ διώξεων κομμουνιστών και συνδικαλιστικών στελεχών στη Νάουσα, - όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα -, με αποτέλεσμα να επιφέρουν ισχυρότατο χτύπημα στο εργατικό κίνημα της πόλης που έπαυσε προσωρινά να υπάρχει μέχρι το 1953.

Για να έρθει στη συνέχεια νέα εποχή αγώνων και διώξεων, στην ανειρήνευτη πάλη ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργατική τάξη. Ενας αγώνας που συνεχίζεται σήμερα με διαφορετικές μορφές, αλλά πάντα με πρωταγωνιστές την εργατική τάξη και το Κόμμα της, το ΚΚΕ, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για το σοσιαλισμό.

Βιβλιογραφία:

-- Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ. Α΄ τόμος. Αρχείο «Ριζοσπάστη».

-- «Το Εργατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα 1918 - 1948» Γιώργου Μαυρίκου.

-- «Η Κομματική Οργάνωση Νάουσας του ΚΚΕ (1918 - 1937)» Στέργιου Αποστόλου.

-- «Η Συμβολή της Νάουσας στην Εθνική Αντίσταση (1941 - 1944)» Στέργιου Αποστόλου.