Πιο καθαρά δε θα μπορούσε να το πει ο κύριος Σαμαράς και λέει αλήθεια: «Δεν θα υπάρχουν άλλα μέτρα αν εφαρμόσουμε αυτά που έχουμε αποφασίσει». Δηλαδή, τα μέτρα που δεν έχουν ακόμα εφαρμοστεί και αρχίζει η εφαρμογή τους το 2013. Δε χρειάζονται άλλα μέτρα, αρκεί να εφαρμοστούν αυτά: Δηλαδή, να γενικευτεί η μείωση των μισθών ώστε να κινούνται κοντά στα 500 ευρώ, πρόσθετα να αρπαχτεί από το ήδη μειωμένο εισόδημα των μισθωτών ποσοστό κοντά στο 50% μέσα από την άμεση και έμμεση φορολογία, να κοπούν μέχρι εξαφάνισης προνοιακά δικαιώματα, να γενικευτούν τα μέτρα που οδηγούν σε ακριβοπληρωμένες υπηρεσίες Υγείας, μέτρα που κάνουν τη μόρφωση ακριβοθώρητη, όλο, δηλαδή, το πλέγμα των μέτρων που συγκροτούν το 3ο μνημόνιο και τα υπόλοιπα από την εφαρμογή του 2ου μνημονίου.

Ποιο είναι το εμπόδιο στην εφαρμογή αυτών των μέτρων; Η εργατική - λαϊκή αντίσταση. Σ' αυτήν αναφέρεται ευθέως ο πρωθυπουργός όταν μιλά για «αποκατάσταση όλων των δικαιωμάτων» και χαρακτηρίζει δικαίωμα την απαγόρευση των διαδηλώσεων. Πώς θα λύσει το πρόβλημα; Το λέει ο ίδιος: Οπως στη «Χαλυβουργία», αυτό είναι ένα από τα δείγματα που έχει δώσει η κυβέρνησή του. Πόσο, λοιπόν, πιο καθαρό να κάνει ότι η εφαρμοζόμενη πολιτική έχει υποκείμενο που υπηρετεί, τα συμφέροντα των καπιταλιστών, και αντίπαλο τα συμφέροντα των εργατών;

Γιατί επιμένουμε να λεπτολογούμε πάνω σε μια φράση του πρωθυπουργού; Γιατί αναλύοντας μια φράση του κυρίου Σαμαρά γίνεται εύκολη η μετάφραση και για όσα είπαν οι άλλοι που εμφανίστηκαν στο ίδιο βήμα (στο Ελληνοαμερικανικό Επιμελητήριο) να διαθέτουν δήθεν άλλο μείγμα πολιτικής. Ολοι μαζί έδωσαν εξετάσεις στο ίδιο ακροατήριο. Ολοι μαζί διαβεβαίωσαν το μονοπωλιακό κεφάλαιο ότι μέσα από «διαφορετικά μείγματα πολιτικής» είναι ικανοί να διασφαλίσουν τα κέρδη των καπιταλιστών, να κρατήσουν χαμηλά τις αντιδράσεις των εργατών.

Οι «συμπράξεις» που παρουσίασε ο κύριος Τσίπρας είναι ήδη εφαρμοσμένη πολιτική στα περίφημα μεγάλα έργα. Το «κοινό συμφέρον» στο οποίο αναφέρθηκε είναι αυτό που ήδη ικανοποιείται όταν μια εταιρεία κερδίζει από τα διόδια ενός δρόμου που έχει ήδη ακριβοπληρωθεί με κρατικό χρήμα, δηλαδή από τις τσέπες των φορολογουμένων. Πόσο πιο καθαρά, λοιπόν, να πει και ο κύριος Τσίπρας ότι η πολιτική του δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια πολιτική που έρχεται να καλύψει τα κενά που αφήνει ο καταποντισμός του ΠΑΣΟΚ; Η προβολή της συγκεκριμένης θέσης του για τις «συμπράξεις», από την εφημερίδα του «εθνικού εργολάβου», έχει να κάνει με αναγνώριση από την ιδιοκτησία της καλής εφημερίδας ενός άξιου συνεχιστή του έργου των προκατόχων του.

Στον κύριο Τσίπρα η αστική τάξη δεν αναγνωρίζει μόνο το δίκιο της στην πρότασή του για την έξοδο από την κρίση, αλλά και την ταύτισή του με τον κύριο Σαμαρά για το ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο. Πόσο πιο καθαρά να το πουν; Οι εργάτες ήταν ακριβοί! Οι μισθοί τους έριξαν έξω το ταμείο, λέει ο ένας. Χρειάζεται σύμπραξη κρατικού και ιδιωτικού ταμείου για να αντιμετωπιστεί η πρόκληση: Η ανάκαμψη των καπιταλιστικών κερδών, συμπληρώνει ο άλλος, προσθέτοντας και ολίγον από «κοινωνικό συμφέρον».

Αφήνουμε στην άκρη το κλάμα για τη χαμένη τιμή της σοσιαλδημοκρατίας. Αυτός ήταν ο ρόλος της εξαρχής, αυτός και παραμένει. Οπως δεν είναι καινούριο και το γεγονός ότι με ευκολία η αστική τάξη αντικαθιστά το πολιτικό προσωπικό της έτσι που να εξασφαλίζει νομιμοποίηση της πολιτικής της ντύνοντας τη δικτατορία της με τον κοινοβουλευτισμό, έτσι που νομιμότατα να μπορεί να διασφαλίζει τα συμφέροντά της είτε με τη γλώσσα του Σόιμπλε (είπε πως φταίει για την κρίση η ελίτ) είτε με τη γλώσσα του Τσίπρα (αυτός βλέπει το πρόβλημα στους διαπλεκόμενους).

Οποια γλώσσα κι αν χρησιμοποιούν, ανάλογα με το ακροατήριο στο οποίο απευθύνονται, το πρόβλημά τους είναι ένα, αυτό που ομολόγησε προχτές ο Σόιμπλε: Οτι αν δεν εφαρμοστούν οι προωθούμενες πολιτικές - με τις παραλλαγές τους από χώρα σε χώρα - τότε το σύστημα κινδυνεύει «να γυρίσουμε πίσω σε ένα δρόμο που τερματίστηκε το 1990 στην Ευρώπη».

Πόσο πιο καθαρά να πουν ότι η λύση που ψάχνουν πάνω από είκοσι χρόνια τώρα είναι η κατάργηση όλων όσων κατέκτησε η εργατική τάξη στον καπιταλισμό ακριβώς κάτω και από την επίδραση των κατακτήσεων του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε;

Δεν πρέπει να γυρίσουμε 20 χρόνια πίσω, λέει ο Σόιμπλε, πιο ωμά ο Μπαλάφας του ΣΥΡΙΖΑ διαφημίζει με το υπό κυκλοφορία βιβλίο του ότι χρειάστηκαν 20 χρόνια για να αντιμετωπιστούν οι κομμουνιστές.

Διά ταύτα: Αντίσταση και αντεπίθεση! Το υπόδειγμα βρίσκεται ήδη στις γειτονιές και στους χώρους δουλειάς. Εκεί όπου αναπτύσσεται η δράση του εργατικού - λαϊκού κινήματος με καρδιά και ψυχή πάντα τους κομμουνιστές. Τα αιτήματα των λαϊκών επιτροπών στο Λαύριο, στο Ιλιον, στη Νέα Ιωνία (τρία από τα παραδείγματα που παρουσιάστηκαν στο χτεσινό «Ριζοσπάστη») είναι χαρακτηριστικά για τη βάση πάνω στην οποία πρέπει να αναπτύσσεται όλο και περισσότερο η λαϊκή πάλη.

Ο δρόμος κοινός: Λαϊκές επιτροπές με πυρήνα το ΠΑΜΕ, με εξασφαλισμένη τη συμμαχία με τους αυτοαπασχολούμενους, τις γυναίκες, τους φοιτητές - σπουδαστές, τους αγρότες, όλοι μαζί στην πρώτη γραμμή. Με στοιχείο που ξεχωρίζει το γεγονός ότι τα αιτήματα που από τη μια εκφράζουν τη λαϊκή ανάγκη, από την άλλη κάνουν φανερό ότι δεν περιμένουν την ανάκαμψη των καπιταλιστικών κερδών για να ικανοποιηθούν.

Είναι ζωτικά. Είναι για τώρα. Και ως τέτοια επιβάλλουν ισχυροποίηση του κινήματος που τα διεκδικεί. Κι αυτό σημαίνει ότι ένα τέτοιο κίνημα δε χάνει τον καιρό του αναζητώντας «άλλο μείγμα πολιτικής», αλλά συγκεντρώνει τα πυρά του για το χτύπημα του αντίπαλου, τα μονοπώλια και την εξουσία τους, με όποια στολή παραλλαγής κι αν εμφανίζεται.