Η Γκουέρνικα είναι ένα ανοιχτό έργο, που συνεχίζεται στα Βαλκάνια και την Παλαιστίνη, ένα έργο στο διηνεκές, στο οποίο ο καθένας μας, είτε το θέλει είτε όχι, με την πινελιά του, συντηρεί αυτή την κατάσταση της κόλασης ή την περιορίζει. Οταν, στον πόλεμο, οι Γερμανοί που είχαν επισκεφτεί το σπίτι του Πικάσο ρώτησαν τον ζωγράφο, εντυπωσιασμένοι από μια φωτογραφία της Γκουέρνικα: «Εσύ το έκανες αυτό;», εκείνος απάντησε: «Οχι, εσείς το κάνατε!».
Η ζωγραφική είναι ταυρομαχία. Ο ζωγράφος οφείλει, μπροστά στον πίνακα - ταύρο, να ξεσηκώσει τον καλύτερο εαυτό τού αντιπάλου του, γιατί, διαφορετικά, από ταυρομάχος ξεπέφτει σε χασάπη της γειτονιάς και ο ταύρος σε βόδι. Αυτά μου είπε από την Κοιλιά του κήτους ο Τζακ Αμποτ.
Η Γιάννα, ο Κωνσταντίνος, η Χρύσα, η Μαργαρίτα και η Μαρία, φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης, με επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Αγωνία εφ' όλης της ύλης για την τέχνη τους και την καθημερινή τους ζωή. Λένε: «Ζωγραφίζουν πολλά άτομα σε μικρούς χώρους, στις αίθουσες - προκάτ, κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλον. Υπάρχει έλλειψη θέρμανσης και καθαριότητας. Οσο για τα καινούρια κτίρια στη Θέρμη είναι απαράδεκτα από κατασκευαστικής πλευράς. Δεν έχουν νερό, ενώ, μέσα σ' ένα χρόνο έγινε καθίζηση του εδάφους, και τα κτίρια ράγισαν και πλημμύρισαν».
Παρ' όλα αυτά, μέσα από ένα γράμμα που έρχεται από τον ποιητή Ράινερ Μαρία Ρίλκε, με ημερομηνία 1907, διαβάζω: «Καλή αρχή στο μικρό μικρό σου ατελιέ. Τον μεγάλο, τον πολύ μεγάλο το χώρο τον έχει κανείς μέσα του, γιατί ούτε θα μπορούσε κανείς να τον νοικιάσει ούτε να τον αγοράσει. Από όλα αυτά πρέπει όμως να παραιτηθείς, να τα εγκαταλείψεις όλα, να τα ξεσυνηθίσεις. Ακόμη και κάποιος που θα μιλούσε για παλάτια θα έπρεπε να σταθεί απέναντί τους φτωχός και ανίδεος, όχι σαν κάποιος που θα μπορούσαν να τον παραπλανήσουν. Πρέπει να γίνεις τόσο αμερόληπτος, ώστε να αρνηθείς ακόμα και τις θαμπές αναμνήσεις των συναισθημάτων, την ερμηνεία των παραδόσεων και των κληρονομημένων προτιμήσεων και προλήψεων, για να κατευθύνεις, ανώνυμα και με καινούριο τρόπο, στα δικά σου έργα, τη δύναμη, το θαυμασμό και τη θέληση που αναδύονται απ' όλα αυτά (...) Πρέπει να μπορείς κάθε στιγμή να ακουμπάς το χέρι πάνω στη γη, όπως ο πρώτος άνθρωπος».
Κι ενώ η αστερόεσσα μας σκεπάζει, το υπουργείο Πολιτισμού στρώνει για να κοιμηθεί η ποίηση, που γιορτάζει τη μέρα της λησμονιάς: ξεχάστε την πραγματικότητα, ξεχάστε αυτά που ξέρατε και γιορτάστε. Να, όμως, που ένας ψίθυρος έκανε την εμφάνισή του και είπε στην αγαπημένη του ποίηση: «Σκυφτός στο δειλινό, ρίχνω τα θλιμμένα δίχτυα μου στα ωκεάνια μάτια σου. / Εκεί γιγαντώνεται και καίει στην πιο ψηλή φωτιά η μοναξιά μου, που χτυπάει τα χέρια σαν τον ναυαγό. / Κάνω σινιάλα κόκκινα στ' αφηρημένα μάτια σου, που κυματίζουν σαν τη θάλασσα στα πόδια κάποιου φάρου. / Μόνο σκοτάδια κρύβεις μέσα σου, γυναίκα μακρινή, δική μου, στιγμές από το βλέμμα σου προβάλλει η ακτή του τρόμου. / Σκυφτός στο δειλινό ρίχνω τα θλιμμένα δίχτυα μου σ' εκείνη τη θάλασσα που φουρτουνιάζει τα ωκεάνια μάτια σου. / Τα νυχτοπούλια ραμφίζουνε τα πρώτα αστέρια, που σπιθίζουνε σαν την ψυχή μου όταν σ' αγαπώ. / Στη σκοτεινή φοράδα της καλπάζει η νύχτα σκορπώντας γαλάζια στάχυα πάνω στον κάμπο». Είναι η στιγμή που ο Πάμπλο Νερούντα αποκαθιστά τη χαμένη τιμή της ποίησης.
Ολα έχουν σχέση μεταξύ τους: η ταυρομαχία που συνεχίζεται, τα παιδιά της Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης, που περπατάνε πάνω στα κύματα μιας θάλασσας, όπου σχηματίζονται τα ποιήματα του Νερούντα, στέλνοντας σήμα ότι είμαστε ζωντανοί και συνεχίζουμε.
Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ
Κυρίως φύλλο 
Feeds
Κορυφώνονται οι εκδηλώσεις του Βαλκανικού ΑντιΝΑΤΟικού Κέντρου 
