Υπάρχουν φορές που κάποια βιβλία που λαβαίνουμε μάς προσφέρουν μεγάλη, αληθινή χαρά και συγκίνηση. Πώς να μη χαίρεται κανείς διαβάζοντας ένα ακόμα βιβλίο του Ασημάκη Γιαλαμά; Πώς να μη συγκινηθεί με ένα βιβλίο σαν τα «Εμμετρα» ποιήματά του (εκδόσεις «Δωδώνη»); Χαρά και συγκίνηση, γιατί αυτό το βιβλίο του, αποκαλύπτει μια ακόμη δημιουργική πτυχή, την ποιητική, αυτού του ακάματου, πολυτάλαντου (θέατρο, μυθιστόρημα, διήγημα, χρονογράφημα), σεμνότατου και αξιαγάπητου «εργάτη» του λόγου. «Εργάτης» του λόγου, ο οποίος πάντα διέθετε αλλά και διατηρεί αλώβητο, ένα ιδεολογικό, πνευματικό και ανθρώπινο ήθος, σπανιότατο σήμερα. Ηθος, που δεν ποζάρει, δεν επιδεικνύεται, δεν επαίρεται, το οποίο στην περίπτωση του Γιαλαμά δεν έχει ουδεμία σχέση με το «φαίνεσθαι», αλλά με το «είναι». Με την ύπαρξή του, τη λαϊκή καταγωγή του, την κοινωνική φύση και θέση του. Ο Ασημάκης Γιαλαμάς - λόγω και έργω - ήταν και παραμένει ένας αμετανόητος ρομαντικός του καιρού μας. Ενας οραματιστής δημιουργός της αγωνιστικής και πνευματικής «θύελλας και ορμής» του λαού μας στον 20ό αιώνα.

Τα ποιήματα που περιλαμβάνει το βιβλίο - και τα οποία γράφτηκαν σε διάφορες περιόδους, με διάφορες ιστορικές αφορμές και δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά και εφημερίδες - αποδεικνύουν ότι ο Α. Γιαλαμάς «θεράπευσε» όχι μόνο με πολλή αγάπη την τέχνη της ποίησης, αλλά και έχοντας γερή και ασκημένη γνώση των στιχουργικών και προσωδιακών συστημάτων της και συνείδηση του ψυχ-αγωγικού και κοινωνικού χρέους της. Ο Γιαλαμάς ασχολούμενος με την ποίηση διάλεξε το δύσκολο δρόμο της. Την έμμετρη, δεκαπεντασύλλαβη κυρίως, ζευγαρωτή και πλεχτή ομοιοκατάληκτη στιχουργία, κι όχι τη συνήθως αβασάνιστη, ά-μετρη και άμουση ελευθερόστιχη πεζολογία. Κάθε ποίημα του Γιαλαμά, αντλημένο από την ιστορία μας, τους λαϊκούς αγώνες, την κοινωνία, τον πολιτισμό, τον άνθρωπο, την καθημερινότητα, διαθέτει ποιητική και γλωσσική ομορφιά, ιδεολογική ουσία, ανθρώπινη ευαισθησία, θεματικό «κορμό» με αρχή, μέση και τέλος, νοηματική πληρότητα και ευκρίνεια. Τα ποιήματα της συλλογής χωρισμένα σε τρία μέρη («Επη», «Θάμνοι», «Ομιλούν επτά γυναικείες μορφές της ιστορίας και της τέχνης»), καθρεφτίζουν την ιστορία, τον πολιτισμό, τους πόθους και τα πάθη του λαού μας και υμνούν τους επώνυμους κι ανώνυμους αγωνιστές του και τα οράματά τους. Πρώτος στο «εικονοστάσιο» των αγωνιστών ο επώνυμος Κολοκοτρώνης που με την πένα του Γιαλαμά διδάσκει στον αγωνιστή των επόμενων γενεών: «Αν λαχταράς τη λευτεριά, σε άλλον μην ελπίζεις,/ Μόνος σου πάρτην, αν μπορείς... Αλλιώς δεν την αξίζεις».