Σύντροφοι, οδεύουμε προς το 19ο Συνέδριο του τιμημένου κόμματός μας με τη συνείδηση ότι το ΚΚΕ είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να δώσει ελπίδα και προοπτική στο λαό, όχι μόνο τώρα, σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, αλλά πάντοτε. Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στους πανίσχυρους δεσμούς αίματος που έχει με το λαό, αλλά και στη διαρκή υπεράσπιση των ιδεών του μαρξισμού - λενινισμού, της προοπτικής της σοσιαλιστικής επανάστασης, ακόμα και σε περιόδους που πέφταν τα κεραμίδια πάνω στα κεφάλια μας.

Είναι καθήκον όλων των μελών του Κόμματος και της ΚΝΕ, χωρίς φόβο και πάθος να τοποθετηθούν πάνω σε ζητήματα που οι ίδιοι θεωρούν ότι βρίσκονται σήμερα σε κρίσιμη θέση σε σχέση με την πορεία του κόμματος. Μακριά από την τυφλή αποδοχή των κατευθύνσεων που δίνονται αλλά πάνω από όλα μακριά από το μηδενισμό, τη λογική εκείνη που τη διαφωνία σε επιμέρους ζητήματα τη γενικεύει, και ο σύντροφος καταλήγει να διυλίζει τον κώνωπα, εμποδίζοντας και τη δράση του σαν κομματικό μέλος.

Από το 18ο Συνέδριο και από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για τη δουλειά στην εργατική τάξη που ακολούθησε, σωστά δόθηκε το σύνθημα να μπολιάσουμε τα σωματεία και τις επιτροπές αγώνα με την προοπτική μας, την πολιτική μας πρόταση. Αναγκαία κατεύθυνση, πόσο μάλλον τώρα, που οι επεξεργασίες μας για το σοσιαλισμό έχουν πάει πολλά βήματα παραπέρα και έχουν αποτινάξει από πάνω τους τη σκουριά του παρελθόντος.

Πολλά, όμως, στελέχη μας αντιλήφθηκαν αυτή την κατεύθυνση μηχανιστικά. Ετσι, είχες, το φαινόμενο να βγαίνει μια ανακοίνωση, π.χ. για τη θέρμανση στα σχολεία και στην τελευταία παράγραφο να ακολουθεί η επωδός: «... Η μόνη λύση βρίσκεται στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής κ.λπ...». `Η, ακόμα και να αγνοείται η εξειδίκευση στα αιτήματα και να πηγαίνουμε σε όλους τους χώρους με το ίδιο υλικό. Χαρακτηριστικά αναφέρω ανακοίνωση του ΜΑΣ για το φορολογικό, στην οποία η λέξη «φοιτητής/σπουδαστής» δεν αναφέρεται ούτε μια φορά (14/12/12).

Να ξεκαθαρίσω ότι τα φαινόμενα αυτά τα θεωρώ αντίθετα με το πνεύμα των αποφάσεων που προανέφερα, άρα δεν κάνω κριτική σε αυτές. Και είναι σίγουρο ότι υπήρξαν και θετικά δείγματα, ως και στρατολογίες στο κόμμα από αυτή τη νέα δουλειά που ανοίξαμε.

Θεωρώ, σύντροφοι, ότι οι κατευθύνσεις που δίνονται από τις Θέσεις της ΚΕ δε βοηθάνε στην επίλυση αυτών των φαινομένων. Αντίθετα, ενθαρρύνουν τέτοιες αντιλήψεις, προβάλλοντας σα γραμμή συσπείρωσης τη σοσιαλιστική επανάσταση. Χαρακτηριστικά: «η Λαϊκή Συμμαχία υιοθετεί την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, όλων των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό, τον εργατικό - κοινωνικό έλεγχο». Είναι, επί της ουσίας, μία συμπυκνωμένη διατύπωση των βασικών σημείων του Προγράμματος.

Για να εξηγηθώ: Δεν είναι λάθος να προσπαθεί ο κομμουνιστής να μπολιάσει με αυτά τα αιτήματα το λαϊκό κίνημα. Είναι λάθος, όμως, να μπαίνει η αποδοχή αυτών των θέσεων σαν προϋπόθεση για τη συμπόρευση. Αγνοείται η βασική αρχή που λέει ότι η συνείδηση του ανθρώπου καθορίζεται από το σύνολο των κοινωνικών του εμπειριών.

Αντί να εκφράζουμε τους ευσεβείς μας πόθους και να περιμένουμε την εργατική τάξη να μας προσεγγίσει, αντιπροτείνω το εξής: Ενα πλαίσιο εξαιρετικά προωθημένων αιτημάτων, όπως αυτά που έχει ήδη το ΠΑΜΕ, με σαφή γραμμή ρήξης και ανειρήνευτης ταξικής πάλης. Και μέσα εκεί, καθήκον του κομμουνιστή να είναι να παλεύει καθημερινά να περάσει την πολιτική μας, το νέο, αν ψηφιστεί, πρόγραμμα του κόμματος που απαντάει συνολικά στα οξυμένα λαϊκά προβλήματα. Η αποδοχή της προοπτικής μας να γίνει de facto και όχι de jure.

Είναι χαρακτηριστική η εμπειρία που υπάρχει στο κίνημα. Σε χώρους όπου προβάλλαμε άμεσα αιτήματα, με αταλάντευτη ταξική σκοπιά, συσπειρώσαμε κόσμο, βάλαμε σε κίνηση μάζες. Οι Χαλυβουργοί δε συσπειρώθηκαν στο ΠΑΜΕ για την προοπτική της λαϊκής εξουσίας - οικονομίας. Συσπειρώθηκαν γιατί αυτό απάντησε στα προβλήματά τους χωρίς να χαρίζεται σε κανένα αφεντικό ή μηχανισμό του αστικού κράτους.

Το δεύτερο ζήτημα που θέλω να σχολιάσω είναι το κομμάτι της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Στις Θέσεις της ΚΕ, σωστά εκτιμάται ότι η θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα είναι «ενδιάμεση [...], με ισχυρές εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ». Ολόσωστη είναι, επίσης και η εκτίμηση ότι στην Ελλάδα δεν τίθεται ζήτημα εθνικής κυριαρχίας, ούτε ζήτημα κατοχής.

Δεν πήρα, όμως, ικανοποιητική απάντηση στο γιατί εξαλείφεται ο όρος «αντιιμπεριαλιστικό» από το μέτωπο πάλης του κόμματος. Σύμφωνοι, ιμπεριαλισμός σημαίνει σε τελική ανάλυση καπιταλισμός. Το ίδιο όμως και το μονοπώλιο. Η αιτιολόγηση ότι «το αντιιμπεριαλιστικό έδινε την εντύπωση σταδίου» δεν με καλύπτει. Οι θέσεις του κόμματος πάντα διαστρεβλώνονται από διάφορους καλοθελητές, δεν είναι δυνατόν εμείς να καθορίζουμε τη γραμμή μας με βάση αυτό.

Το κόμμα μας έχει μακριά παράδοση στο αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο. Πάντα ήταν στην πρώτη γραμμή του αντιπολεμικού αγώνα και του αγώνα κατά της συμμετοχής της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Αυτό ο λαός μας το ξέρει και το αναγνωρίζει. Ας μην χαρίσουμε στον αντίπαλο το υγιές πατριωτικό αίσθημα του λαού μας, στο όνομα της καταπολέμησης του ιδεολογήματος της «κατοχής».

Αντίστοιχα και με το ζήτημα της ΕΕ. Η εκτίμηση ότι δεν μπορεί να μπαίνει σαν προγραμματική επιδίωξη η έξοδος από την ΕΕ μόνη της και η απόρριψη ψευτοδιλημμάτων τύπου «ευρώ ή δραχμή» δείχνουν τη βαθιά ωριμότητα του Κόμματός μας. Είναι άλλο, όμως, το σύνθημα και άλλο η προγραμματική επιδίωξη. Στα πανεπιστήμια λέμε «Ούτε ένα ευρώ από τις τσέπες μας για να σπουδάσουμε». Μπορεί να γίνει αυτό στον καπιταλισμό; Οχι. Παρ' ολ' αυτά το προβάλουμε σα σύνθημα. Η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού βγαίνει από την κουβέντα που θα κάνουμε στα συνθήματα και τους στόχους μας.

Οταν οι δημοσκοπήσεις, αλλά και το εκλογικό αποτέλεσμα, δείχνουν ότι η συντριπτική πλειονότητα του λαού μας είναι υπέρ της παραμονής της χώρας στην ΕΕ, είναι απαράδεκτο από μέρους μας να εγκαταλείπουμε το σύνθημα της αποδέσμευσης. Είμαστε η μόνη συνεπής αντιΕΕ δύναμη, που απορρίπτει στο σύνολό της την ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία και δε μιλάει για «ρήξη με την ευρωζώνη» όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ο Λαφαζάνης. Μόνο εμείς, η προοπτική του σοσιαλισμού θα βγει κερδισμένη από μια τέτοια δουλειά με τον κόσμο.

Θέλω να πιστεύω ότι μέσα από συντροφικό κλίμα, δημιουργικό διάλογο μέσα στις ΚΟΒ και τα όργανα, το κόμμα μας θα βγει πιο ατσαλωμένο από το 19ο Συνέδριό του, καλύτερα εξοπλισμένο να προετοιμάσει τις μάζες για την έφοδο στον ουρανό.

Ζήτω το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ!