Με το σύνθημα «Από το '45 στην πρώτη τη γραμμή μαζί με τους εργάτες για πάλη ταξική», που φώναξαν δεκάδες συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ έγινε δεκτός στο βήμα του 35ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ, ο Γιώργος Μαυρίκος γενικός γραμματέας της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας.

Στην ομιλία του και στον αντίποδα από τις θέσεις που πρόβαλαν οι εκπρόσωποι της Διεθνούς Συνομοσπονδίας και της ΣΕΣ, ο γγ της ΠΣΟ κατέρριψε τους μύθους που «έχτισαν» για δεκαετίες η αστική τάξη και το κεφάλαιο και μετέφερε στο συνέδριο τη γνήσια φωνή αγωνιστικών συνδικάτων από τις πέντε ηπείρους, συνδικάτων που έχουν σταθερά καρφωμένη την πυξίδα τους σε πορεία και δράση ενάντια στα μονοπώλια και στον ιμπεριαλισμό.

- Για την Ευρωπαϊκή Ενωση: Ελεγαν ότι δήθεν οι εργαζόμενοι θα τρώνε με χρυσά κουτάλια, ότι θα έχουν κοινωνικά κεκτημένα. Σήμερα, τόνισε, ο Γιώργος Μαυρίκος πλατιές λαϊκές μάζες αντιλαμβάνονται ότι η ΕΕ είναι λυκοσυμμαχία και ότι δεν υπάρχει λύση για τους λαούς μέσα σε αυτήν.

- Για την κρίση: Πολλοί -είπε- έκαναν παλαιότερα λόγο για κρίσεις πετρελαϊκές, σήμερα για κρίσεις χρέους και golden boys. Ομως είναι κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, γιατί οι κρίσεις είναι στο DNA του καπιταλισμού και το κεφάλαιο επιχειρεί να τις ξεπεράσει φορτώνοντας τα βάρη στους λαούς. Ο καπιταλισμός σάπισε, έχει εξαντλήσει τα όριά του, με οποιοδήποτε lifting θα είναι ένα έκτρωμα.

- Για την αντιμετώπιση της κρίσης: Ελεγαν ότι είναι πρόβλημα μείγματος διαχείρισης και πως με καλύτερες διαπραγματεύσεις η κατάσταση θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Η ζωή έδειξε ότι και με Αθνάρ και με Μπλερ οι στρατηγικές είναι ίδιες, είπε ο Γιώργος Μαυρίκος και έθεσε το ερώτημα:

Σε αυτές τις συνθήκες, τι εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα χρειάζεται η εργατική τάξη για να αντεπιτεθεί, να διατηρήσει τα δικαιώματά της και για να κάνει την έφοδο, ώστε να πάρει την εξουσία; Ως ΠΣΟ λέμε ότι μόνο μέσα από την ταξική σύγκρουση μπορεί να γίνει προωθητική πορεία για την εργατική τάξη και τους λαούς. Από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκαν συνδικάτα υπάρχουν δύο αντιλήψεις στο συνδικαλιστικό κίνημα. Από τη μία, η γραμμή του κοινωνικού εταιρισμού, του συμβιβασμού και της υποχώρησης και από την άλλη η γραμμή της ταξικής πάλης, του ταξικού αγώνα. Η γραμμή της υποχώρησης έχει ως αποτελέσματα την ανεργία, τη φτώχεια, τις ιδιωτικοποιήσεις. Αυτή η γραμμή είναι συνένοχη για τα προβλήματα της εργατικής τάξης.