Τις προάλλες ο Αλ. Τσίπρας μίλησε στην παρουσίαση βιβλίου στελέχους του κόμματός του για το κίνημα ειρήνης. Το αντικείμενο της συζήτησης δεν τον συγκράτησε από το να καταθέσει εκ νέου τα διαπιστευτήριά του στο σύστημα, με όσα δεν είπε και με όσα άφησε να εννοηθούν.

Για παράδειγμα, μπορεί να μην αποκήρυξε ευθέως το σοσιαλισμό - το έχει κάνει βεβαίως παλιότερα - αλλά τον εξίσωσε με τον καπιταλισμό, λέγοντας ότι το κίνημα ειρήνης ήταν η «αντιπολίτευση στην ψυχροπολεμική ιδεολογία, η οποία επιβλήθηκε από τα πάνω σε κράτη και λαούς αμέσως μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου». Ενα και το αυτό δηλαδή οι σοσιαλιστικές χώρες και οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Μονοκονδυλιά διαγράφονται οι ακατάβλητες προσπάθειες της Σοβιετικής Ενωσης κατά των πυρηνικών όπλων, υπέρ της ειρήνης.

Παρακάτω, αναφερόμενος στην «καπιταλιστική κρίση, τους οξύτατους ανταγωνισμούς που βρίσκουν την έκφρασή τους και στην ευρύτερη περιοχή μας» γεγονός που «εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους και για την υπόθεση της ειρήνης», δεν βρήκε - ο κατά τα άλλα λαλίστατος κ. Τσίπρας - μια λέξη να πει για τα μονοπώλια, τους ιμπεριαλιστές, το ΝΑΤΟ.

Ευχολόγια υπέρ της ειρήνης, αλλά για το ποιοι την υπονομεύουν και βλέπουν τον πόλεμο σαν μέσο προώθησης και εδραίωσης των συμφερόντων τους, ποιοι θα κερδίσουν από ένα νέο πόλεμο στην περιοχή, τσιμουδιά! Γιατί αλήθεια αφήνει στο απυρόβλητο τους φορείς του πολέμου;