ΠΛΑΣΑΡΙΣΜΑ: «Η Εθνική μένει να διαπιστωθεί πού θα πωληθεί, αν πωληθεί, που είναι και το πιθανότερο. Υπάρχουν συγκεκριμένοι μνηστήρες που ενδιαφέρονται. Αν κάποιος θέλει να ελέγξει απολύτως την ελληνική οικονομική ζωή η Εθνική είναι ένα πολύ καλό όχημα. Και έχει επίσης στο χαρτοφυλάκιό της πάρα πολλά στεγαστικά δάνεια» (στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ)

ΠΟΙΟΣ ΜΙΛΑΕΙ... «Ανεύθυνη, αν όχι εγκληματική, είναι η στάση διαφόρων "ειδικών" και ειδημόνων επί παντός επιστητού, οι οποίοι σπέρνουν τον πανικό στους πολίτες που διατηρούν καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες (...) πρέπει να τελειώσει αυτή η επικίνδυνη παραφιλολογία (...) τα μέσα ενημέρωσης έχουν την ευθύνη να προσέχουν ιδιαίτερα ποιος μιλάει για τόσο ευαίσθητα θέματα, σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή» (στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΣΩΣΤΟΙ: «Αρνήθηκε να κρατήσει σιγή για τη Θάτσερ η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (...) οι εργατουπόλεις του Βορρά πλήρωσαν ακριβά την πολιτική σιδηράς λιτότητας (...) η Θάτσερ θανάτωσε το σχολικό αθλητισμό δήλωσε πρόσφατα ο προπονητής της Ουέστ Χαμ (...) η Θάτσερ μισούσε το κοινό των γηπέδων, έγραψε ο Ντέιβιντ Μάντοκ στην Daily Mirror "στην πραγματικότητα μισούσε ολόκληρη την εργατική τάξη. Της κήρυξε πόλεμο και αμόλυσε τα σκυλιά της για να την κατασπαράξουν αρχίζοντας από τους ανθρακωρύχους και τα συνδικάτα. Ο θάνατος του μέσου φιλάθλου ήταν παράπλευρη απώλεια"» (στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΑΝΑΚΑΤΑΤΑΞΕΙΣ: «Αν το Βερολίνο στραφεί στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, με κύριο σημείο αναφοράς έναν άξονα Γερμανίας - Πολωνίας αργά ή γρήγορα θα υπάρξει αντιπαράθεση με τη Μόσχα για την Ουκρανία, που είναι η προέκταση ή καλύτερα το στρατηγικό βάθος της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, μια διαπίστωση που ισχύει και για τη Λευκορωσία (...) Η απαξίωση του Νότου από το Βερολίνο δεν είναι μια αδιάφορη για τα ρωσικά συμφέροντα εξέλιξη, αλλά προμήνυμα για επιθετικό νέο προσανατολισμό προς Ανατολάς. Η Ρωσία είναι σε πολύ πιο αδύναμη θέση από ό,τι το 1918 και το 1939: Τότε το Βερολίνο στόχευε σε εδάφη της ρωσικής και σοβιετικής επικράτειας, σήμερα έχουν περάσει είκοσι δύο χρόνια από τη διάλυση της ΕΣΣΔ, με τη Μόσχα να μην μπορεί αλλά και πιθανόν να μη θέλει να δημιουργήσει στη θέση της ομοσπονδίας μια οικονομική - νομισματική ολοκλήρωση που θα διασφάλιζε την ηγεμονική της πρωτοκαθεδρία. Με άλλα λόγια, η επιδείνωση των διμερών σχέσεων Βερολίνου - Μόσχας είναι αναπόφευκτη» (στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).