Τα σημάδια μιας επερχόμενης οικονομικής κρίσης στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ορατά και απτά. Η οικονομία των κρατών - μελών της ΕΕ δε θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη από την προϊούσα ύφεση στην οικονομία των Ηνωμένων Πολιτειών. Η βιομηχανική παραγωγή το Γενάρη μειώθηκε κατά 2%, η ανεργία το Φλεβάρη έμεινε στο 8,7%, η εμπιστοσύνη των καταναλωτών έπεσε στο ναδίρ και οι επιχειρηματικές προσδοκίες συρρικνώθηκαν δραματικά.

Στα στοιχεία αυτά, ήρθε να προστεθεί η έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), με την οποία καλούνται οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ενωσης να «προσγειωθούν» και να αναθεωρήσουν τις εκτιμήσεις τους για την ανάπτυξη το 2001. Το ΔΝΤ εκτιμά ότι η ανάπτυξη στην ΕΕ δεν πρόκειται να ξεπεράσει το 2,5%, ποσοστό πολύ μικρότερο του 3,4%, όπως υπολόγιζαν οι «δεκαπέντε». Κατόπιν αυτού, ο γενικός γραμματέας του ΔΝΤ κάλεσε την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να προχωρήσει στη μείωση των επιτοκίων.

Είναι ανάγκη να σημειώσουμε ότι οι συνέπειες μιας οικονομικής κρίσης στην ΕΕ εμφανίζονται με διαφορετική ένταση από χώρα σε χώρα. Ετσι, οι φτωχότερες και μικρότερες χώρες - μέλη αναμένεται να την πληρώσουν πολύ ακριβότερα. Ακόμη, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το μεγάλο κεφάλαιο θα επιχειρήσει να ρίξει όλα τα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων. Είτε με τη μορφή της εισοδηματικής λιτότητας, είτε με τις απολύσεις και την αφαίρεση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Οι απολύσεις σε σειρά βιομηχανικών και εμπορικών επιχειρήσεων είναι, ίσως, ο ασφαλέστερος δείκτης για τη σκληρότητα της εργοδοτικής επίθεσης. Στο όνομα της αναδιάρθρωσης της παραγωγής και των άλλων δραστηριοτήτων τους, για να αντιμετωπίσουν τη μείωση των κερδών τους, οι κεφαλαιοκράτες προχωρούν σε πραγματικό πογκρόμ.

Οι εργαζόμενοι στα κράτη - μέλη της ΕΕ δεν πρέπει να έχουν αυταπάτες για το τι πρόκειται να συμβεί. Η επίθεση εναντίον τους θα είναι σκληρή και σε όλα τα μέτωπα. Η ένταση της ταξικής πάλης, εξάλλου, είναι και το χαρακτηριστικό κάθε οικονομικής κρίσης. Από τη δική τους κινητοποίηση, θα κριθεί το αποτέλεσμα και η ανάγκη είναι άμεση.