«Τίποτα δεν αγνόησα στα τραγούδια μου, διότι κι αυτό το θεωρούσα χρέος. Εγραψα για την Ελλάδα, για τη φτώχεια, για τη γυναίκα, για την εργατιά, για τον πόνο, για την αδικία, για το χαμό, για τη φυγή, για τη λευτεριά, για τον πόθο, για το ανικανοποίητο. Και πού δεν φτερούγισε η φαντασία μου όλα αυτά τα χρόνια...». Με τα μελωδικά «φτερουγίσματα» της μεγάλης τέχνης του, ο Βασίλης Τσιτσάνης , για μισόν αιώνα, ύμνησε την ψυχή του λαού μας, τραγούδησε τη ρωμιοσύνη, χτίζοντας νότα τη νότα στην καρδιά της την απέραντη μουσική του. Τραγούδια αληθινά και αξεπέραστα, κομμάτια της ίδιας μας της ύπαρξης, είναι η ακριβή παρακαταθήκη, που μας άφησε ο αξέχαστος συνθέτης.

Φέτος συμπληρώνονται δεκαέξι χρόνια από το θάνατό του. Αύριο (12.30 μ.μ.), στο Α` Νεκροταφείο, η οικογένειά του θα τελέσει μνημόσυνο.