Τρεις σκηνές από διαφορετικά μέρη του κόσμου. Ομως τόσο όμοιες, που νομίζεις ότι γίνονται στον ίδιο χώρο, στον ίδιο χρόνο, με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Δεν είναι περίεργο. Η ίδια συμπεριφορά των αστυνομικών αποδεικνύει την κοινότητα των στόχων της εκπαίδευσής τους. Η ίδια αντίδραση των εργαζομένων αποδεικνύει την κοινότητα των προβλημάτων τους. Κι αν υπήρχε «ούγια» στις στολές των Κορεατών, Τούρκων και Ελλήνων ΜΑΤατζήδων θα έγραφε: «Made in USA». Κι αν γινόντουσαν σε άλλες εποχές οι εργατικές κινητοποιήσεις, στα πανό των διαδηλωτών το σύνθημα θα έγραφε: «Προλετάριοι όλης της Γης ενωθείτε».

Τότε ο «μπάτσος» μετατρέπεται σε άγριο θηρίο. Η αγωνία μη χάσει τη δουλιά, αν δεν υπακούσει στ' αφεντικά, ο φόβος μπροστά στην αγανακτισμένη ορμή του πλήθους, η επιθετικότητα ως αποτέλεσμα της ειδικής εκπαίδευσής του, του αφαιρεί κάθε ανθρώπινο στοιχείο. Αλαφιασμένος δέρνει όποιον βρει μπροστά του. Ξυλοκοπεί φτωχούς εργαζόμενους που αγωνίζονται για το μεροκάματο. Κυνηγάει απόκληρους αγρότες που παλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί. Κακοποιεί ανήμπορους γέροντες που διεκδικούν σύνταξη αξιοπρέπειας, αντί για βοήθημα διακονιάς. Τιμωρεί μαθητές που, με όπλο τη φλόγα της νιότης τους, ζητούν μόρφωση κι απαιτούν συμμετοχή τους στο μέλλον.

Ομως, μέγας ένοχος είναι η κάθε κυβέρνηση, ως εντολεύς της βίας κατά των εργαζομένων. Κι ας μην ξεχνάει κανείς ότι ο ΜΑΤατζής είναι το «σήμα κατατεθέν» των εκσυγχρονιστικών κυβερνήσεων στην Ελλάδα. Κι ας γνωρίζουν οι πάντες ότι η αστυνομική βία των κυβερνήσεων μόνο με τη μαζικότητα, την εφευρετικότητα και τη δυναμικότητα των λαϊκών αγώνων αντιμετωπίζεται...